Refleksje po filmie Ewy Stankiewicz "Krzyż", okiem świadka.

Film jest wstrząsającym dokumentem rodzenia się faszyzmu w Polsce. Rzesze rozwrzeszczanej, chuligańskiej młodzieży usiłującej na wszelką cenę zgasić modlitwy zanoszone pod krzyżem Smoleńskim, ośmieszyć i przestraszyć zgromadzonych tam ludzi, chowały się za rozłożystym transparentem z pryncypialnym napisem: „Też jesteśmy Polakami”. Serce pękało na widok poziomu zdemoralizowania naszych młodych Rodaków. Ludzie pytali się przez łzy: gdzie i kiedy się to stało?, jak to możliwe, że nasi obywatele stoczyli się tak nisko? Czy po śmierci Papieża Polaka, w czasie której wszyscy przepraszali Boga za grzechy narodowe, obiecywali poprawę, jeszcze raz wsłuchiwali się w najważniejsze przesłania Wielkiego Rodaka – wszystko zostało tak radykalnie zaprzepaszczone i zapomniane?

W obliczu skomasowanego ataku na krzyż, kiedy na Krakowskim Przedmieściu było nie mniej niż sto, dwieście osób, dziś, po kilku miesiącach trzeba stwierdzić, że podobne sytuacje, mają charakter incydentalny. Co to pokazuje?

Stoję dziś na słabo oświetlonym, wilgotnym chodniku Krakowskiego Przedmieścia, otoczona kręgiem modlących się. Miarowo i równo odmawiamy kolejne wezwania drogi krzyżowej. W skupieniu i ciszy klękamy na słowa „Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie…” , by za chwilę powstać zasłuchawszy się w głębokie rozważania tej modlitwy. Kultura i powaga udziela się wszystkim. Słowa rozważań drogi krzyżowej trafiają głęboko i poruszają najskrytsze zakamarki naszych serc. Przyglądam się skupieniu malującemu się na twarzach modlących. Myślę o tym, że każdemu kto z taką uwagą chłonie każde słowo wypowiedziane przez kapłana, tajemnica Drogi Krzyżowej jest szczególnie bliska. Tylko ktoś, kto sam jest zżyty z cierpieniem, kto na sobie doświadcza niesprawiedliwości, odrzucenia, samotności, odnajduje w rozważaniach męki Pańskiej otuchę i pocieszenie. Modlitwa ta jest tak uniwersalna, tak – powiedziałabym nieinwazyjna, że przechodnie też zachowują się godnie. Co jakiś czas można zaobserwować większe grupy młodzieży, przechodzącej ulicą. Poza przykrymi incydentami, część z nich albo przechodzi drugą stroną ulicy, nie przeszkadzając nam, albo przystaje na chwilę z zaciekawieniem. Wielu czyni znak krzyża, w milczeniu zatrzymując się na moment. Inni pozostają w pewnej odległości cicho odmawiając z nami słowa modlitwy. Nikomu z tych przechodniów nie przychodzi jakoś do głowy, by organizować masowy atak na nas, by nas popychać, przeklinać, obśmiewać. Tak zachowują się Polacy. Jest to ich pierwsza, spontaniczna reakcja i postawa. Nie przeszkadza im modlitwa, wręcz przeciwnie: pociąga ich i wywołuje szacunek. Jakże wobec tego zjawiska zorganizowane ataki okazują się sterowane i podsycane! Jakże jest to wymowne i gorszące świadectwo o siłach, które zrzeszały tylu młodych ludzi, podpuszczały ich w nienawiści i dawały zezwolenie na bezkarne stosowanie przemocy na niewinnych ludziach…
Ps. Modlitwa przed pałacem ciągle trwa, co dzień między 21.00 a 22.30, więcej na stronie:
http://www.krajski.com.pl/