"wszystkie dolegliwości związane z sercem"

Następnie jestem chrześcijaninem. Dopiero teraz Polakiem. Mam to poukładane w takiej kolejności. Ktoś inny może mieć inaczej, ja mam tak.
Jako człowiek powinienem współczuć z racji ludzkiego losu. Ale nie ma we mnie tego współczucia. Nie znajduję go nawet jeśli aktywnie szukam. Są tego powody. Znane.

Jako chrześcijanin powinienem współczuć z nakazu religii, przekonań religijnych, bliźniemu Kiszczakowi. I wiem że grzeszę, ale nie potrafię się zmusić do tego współczucia. Pomny tego, do czego przykładał rękę, nie umiem. To ponad moje siły. Chyba nie jestem dostatecznie wierny wierze. Ubolewam, żałuję i grzeszę dalej, w niemocy. Nie wiem czy szatan mmnie trzyma na postronku czy co innego tego przyczyną.

Jako Polak nie chcę. Nie chcę współczuć komuś, kto mordował, knuł, niszczył, opluwał i wogóle sprzyjał wszystkiemu co było przeciwne wolnej od wpływów sowieckich czy rosyjskich (co na jedno wychodzi) Polsce. Polsce którą kocham i o którą dbam tak samo jak o własne życie, żonę i dzieci. Polska jest we mie a ja jestem w Polsce. Polska to ja, a ja to Polska. Kiszczak jest/był tylko przeszkodą i drzagą w tej mojej Polsce. On nie zasługuje na współczucie jako Polak, bo nim na prawdę nigdy nie był. Był wrogiem Polski moich dziadków, rodziców i mojej. Kiszczak nigdy nie był "moim" Kiszczakiem. On był "ich" Kiszczakiem.

Ale i nie odczuwam żadnej satysfakcji, radości, czy choćby tylko zadowolenia. Nie, jest mi smutno z powodów powyżej.