Samozatracenie przez przyjemność

 Pan Mojsiewicz przypomniał ostatnio (przy okazji polecę jego świeży wpis: „Kopacz i Platforma tarza się w gównie Behemota gender”), że w ramach zbrodniczej promocji ideologii gender, w  zaleceniach satanistów, „które WHO opracowało z niemieckim Federalnym Biurem ds. Edukacji Zdrowotnej”, wśród serii mających odczłowieczać dzieci i młodzież idiotyzmów padają m.in. słowa, że “Między 9. a 12. rokiem życia dziecko ... powinno też umieć „brać odpowiedzialność za bezpieczne i przyjemne doświadczenia seksualne".

Już samo użyte tu słowo “odpowiedzialność” świadczy, że autorzy są z logiką na bakier, skoro odpowiedzialność jest nierozłącznie związana z wolną wolą, a dzieci do czasu osiągnięcia dojrzałości duchowej w pełni wolnej woli nie mają, tylko muszą słuchać rodziców. I żadna władza ludzka nie ma mocy by dzieciom taką wolość dać. Nawet rodzice bez wyrzeczenia się swoich dzieci, bo mają tu niezbywalny obowiązek. Dzieci bowiem przed osiągnięciem dojrzałości do samodzielnego życia i utrzymania się, oraz umocowania w zdrowych relacjach wspólnotowych, nie rozumieją czym naprawdę jest odpowiedzialność, nie potrafią jej praktyczne stosować, a więc skutki takiej iluzorycznej wolności spadałyby na rodziców.

Ci promotorzy patologii i samozatracenia - z WHO i niemieckiego Federalnego Biura ds. Edukacji Zdrowotnej chcą tu dzielić dobrami, których nie posiadają, a nadto chcą korzystać z władzy, której nie mają. To uzurpatorzy. Nie oni bowiem poniosą odpowiedzialność rzeczywistą, tą przed Bogiem, przed ludzkością – tą żyjącą i tą, co przychodzi po nas, przed Narodami i przed tymi wszystkimi, co ich posłuchają, a zostaną przez to skrzywdzeni.

Wkraczają tu ze swoimi zaleceniami w ramach władzy “politycznej” w sprawy moralności, a to już zupełna uzurpacja, bo rolą polityki jest służyć moralności – tej zasadzie organizacji ładu społecznego i to tej już najdojrzalszej w człowieczeństwie jaką znamy.

Ich zalecenia to tyle, co satanistyczne namawianie do złego, promocja zła i pochwała zła.

Już nie będę się nawet domyślał, co ci zwyrodnialcy mają na myśli z tym „bezpieczne” – zajmę się tylko tym „przyjemne”.

Istotą człowieczeństwa dojrzałego nie jest szukanie przyjemności własnej, a sposobów, by innym było z nami dobrze. Kiedy ci inni rozumują podobnie, mamy tworzenie się zdrowych więzi międzyludzkich i zdrowej, wzajemnie za siebie odpowiedzialnej wspólnoty.

Starczy popatrzeć, jak nas Bóg obdarza darami – to, co jest potrzebne nam, otrzymują z zasdy inni, a to, co inni potrzebują, z kolei my otrzymujemy w nadmiarze.

Jest też zjawisko pychy, zarazem grzech główny. Bierze się z tego, że zawłaszczamy to to, co mamy w nadmiarze, próbując wygrać dla swojego egoizmu to, że inni mają niedostatek, choćby niezasłużony. Inni postępują podobnie i mamy nieuczciwy handel – handel tym, co otrzymaliśmy darmo.  Handel niesprawiedliwy nie tylko względem tych, co otrzymali mniej, ale i, a nawet zwłaszcza względem tych, co potrzebują bardziej tych dóbr z puli nadmiaru posiadanego przez obdarowanych obficiej.

Nadmierne obdarowanie, to również intelektualna, czy cielesna łatwość w zdobywaniu dóbr użytkowych, czy przyjemności, albo pozycji społecznej. To również otrzymane dary Boga Ducha Świętego, że wymienię: 1. dar mądrości, 2. dar wiedzy (umiejętności), 3. dar rozumu, 4. dar męstwa (mocy), 5. dar rady, 6. dar pobożności (pietyzm) i 7. dar bojaźni Bożej.

Owszem, korzystać z otrzymanych darów trzeba i to koniecznie, bo po to są, bo grzechem i niewdzięcznością by było wzgardzenie nimi, ale jak przy każdym darze - z umiarem w stosunku do siebie, a nawet skromnością, pamiętając o właściwem czasie i miejscu, i pamiętając o innych, dla których w zasadzie one są. Dla nich to nawet z hojnością.

Tymczasem już od dawna wpajana nam przed naszych faktycznych wrogów pogańska zasada prymatu indywidualizm nad wspólnotowością nakazuje nam myśleć najpierw o sobie i sabotować wspólnoty. Bardzo szkodliwą robotę zrobiły tu protestanckie i ateistyczne rozwody.

Jest też następna obserwacja – mianowicie ci, obdarowani skromniej materialnie, a nawet, cieleśnie, czy zdrowotnie są z zasady tymi, co są jednocześnie obficiej obdarowanymi duchowo. To kapitał większy od tych darów związanych z materią. Osadza mocno i w życiu wspólnoty i w realiźmie danego nam świata Bożego.

Problem, że aby je w pełni wydobyć potrzebują wsparcia, a nawet bezinteresownej, motywowanej dobrze pojętą miłością pomocy wspólnoty. A częste są sytuacje, gdy nadmiar niedostatków doprowadza do nędzy i blokuje dojrzewanie tych ich darów duchowych, a więc i naszych jako wspólnot, rodzin i narodów, a nawet ludzkości największych skarbów.

Gdybyśmy tak jak chcą siewcy zarazy gender rozmienili swój duchowy kapitał na przyjemności, swawole, używania i nadmierną konsumpcję, zupełnie zahamowalibyśmy procesy postępu i dojrzałości, naturalnej selekcji kategoriami: co dobre, co lepsze, co konstruktywne, dalekowzroczne i prożyciowe, nie tylko u tych „interesownych użyciowców”, ale i w ogóle.

Zahamowana by została nawet reprodukcja postępu technicznego i szybko zeszlibyśmy do poziomu zwierząt.  I wcale nie wiadomo, czy przetrwałby ktokolwiek o cechach ludzkich, zwłaszcza że szybko przestalibyśmy leczyć choroby, taka by nastąpiła degradacja umysłowa, duchowa i techniczna.