Kornel Morawiecki z Wizytą w Poznaniu,

że od stycznia 1982 jeden z punktów drukarskich "Z dnia na dzień" mieścił się w "moim" domu. To znaczy w budynku, w którym znajdowało się moje mieszkanie. Z sąsiadami zmienialiśmy się okresowo - wtedy u nich była "drukarnia", a u nas - "punkt kolportażu". Nie wpadliśmy nigdy, może dzięki "korzystnej" lokalizacji: w piwnicy był punkt skupu makulatury, dom miał bramę przechodnią, "drukarze" przychodzili jako "koledzy" czy "admiratorzy" mojej Córy, "koordynator" (pseudonim "Wąsiaty") był "przyjacielem pani domu" - wyprowadzał na spacer psa, pomagał w cięższych pracach domowych... Drukarze często się zmieniali, kiedyś przyszedł "nowy", czyli sanitariusz z "mojej" kliniki. Nikomu z nas żaden mięsień twarzy nie drgnął. Wszystkich tych ludzi nie było i nie ma wśród "kombatantów". "Wąsiaty" wykształcił dzieci, aczkolwiek kilka lat temu sam pracował sprzątając ulice, na Brochowie.

A przeżyliśmy kilka momentów dość groźnie wyglądających. Powielacz wydawał dźwięk podobny do maszyny krawieckiej, tyle że sąsiedzi wiedzieli, iż Pani Renia szyje na maszynie. I - że robi to za dnia. Jeden z moich małych wówczas siostrzeńców przyszedł nas odwiedzić w momencie, gdy "drukarnia" szła "pełną parą". Zapytał o kuzynkę - moją Córę. Zgodnie z prawdą powiedziałam, że wyszła. O - nie kłam ciocia - odpowiedział. - Przecież slyszę, że siedzi w tamtym pokoju i szyje na maszynie...

Pewnej niedzieli "chłopcy", elegancko ubrani, przyszli "popracować". Gdy wracałam z popołudniowej Mszy św. - pod dom podjechała "suka", a milicjant wszedł na dziedziniec i pytał o coś bawiące się tam dzieci. Poszłam do domu, zawołałam "chłopaków" by zobaczyli, co się dzieje. W pierwszym momencie wpadli w panikę.  "Zarządziłam" natychmiastowe "składanie roboty",  (powielacz chowany był w "rupieciarni", czyli pomieszczeniu bez okna, nieużywanym, bo zarwał się strop), powrót do świątecznego stroju. Szybko siedliśmy przy popołudniowej herbatce z ciasteczkami. A "suka" wkrótce odjechała. "Chłopcy" wtedy stwierdzili, że w niedzielę jednak pracować nie będą.

Potem była "afera papierowa". Memu Ojcu udało się kupić (rzadkość w owym czasie) dwie ryzy papieru kredowego, z przeznaczeniem na zapisanie publikacji, którą wówczas przygotowywał do druku. Aby nie dźwigać ciężkiego papieru - zostawił go u mnie, a jeden ze szwagrów, jadąc samochodem, miał ten papier odebrać. W tym czasie "Wąsiaty" nie zdążyl dostarczyć papieru a "chłopcy" widząc ten kredowy - użyli go do druku, zresztą bardzo niezadowoleni - druk offsetowy na papierze kredowym to prawdziwa męka. Najlepszy jest papier gazetowy.

Pech chciał, że następnego dnia Tatko zatelefonował (już działały telefony, częstokroć na podsłuchu, o  czym się zresztą później miałam przekonać), że szwagier niedługo się zgłosi. Gdy próbowałam "wykręcić się" brakiem papieru z jakiegoś wymyślonego powodu - Tatko uznał, że papier zabrał sobie mój były mąż, toteż całą sytuację podsumował "jednoznacznie": - "Wiem, kto wziął papier, a ty go nie broń, bo ty zawsze go usprawiedliwiasz". I jeszcze kilka zdań w podobnym stylu. Wszelkie próby "zmiany tematu" były nieskuteczne. Rozmowę, niezbyt grzecznie, zakończyłam. Miałam więcej szczęścia niż czego innego - nikt wówczas rozmowy nie podsłuchiwał.

Papier oczywiście został wkrótce zwrócony, sytuację wyjaśniłam osobiście, prosząc by Tatko na tematy "drukarskie" czy "papiernicze" raczej przez telefon nie dyskutował. A dzieciom, gdy pytały co znaczy, gdy rozmawiamy o drukarzach tłumaczyłam, że to mowa o takich owadach, szkodnikach leśnych, które nazywają się korniki drukarze...

Już pod koniec stanu wojennego, latem 1983, moja Córa pojechała do Warszawy. Tam - po raz pierwszy w życiu - miała "atak" woreczka żółciowego (w wieku niespełna 16 lat!). Warszawska teściowa jednej z moich sióstr zatelefonowała pytając, co robić. Oczywiście należało wezwać Pogotowie. W tym momencie, w słuchawce, "pojawiła się" bardzo miła pani tłumacząc, że nie chce "przeszkadzać" ale uważa, że może to być coś bardzo niebezpiecznego, nawet zapalenie wyrostka robaczkowego. Najserdeczniej podziękowałam pani - za życzliwosć i troskę. Córa - trafiła na oddział chirurgiczny. Następnego dnia, pierwszym samolotem, poleciałam do Warszawy. Cudem dostałam bilet - prawie wszystkie miejsca były zarezerwowane wcześniej, ale moje dramatyczne wołanie, że muszę lecieć do dziecka w szpitalu - przekonał załogę, aby właśnie mnie wybrać z tłumu "walczących" o miejsce w samolocie...

Tak oto, na marginesie wizyty Kornela w Poznaniu (teraz ja już także Wielkopolanka) - wróciły wspomnienia o stanie wojennym i druku "Z dnia na dzień". Ale czy "to były piękne dni"?

Pozdrawiam,