Zmarszczki

Niedługo potem, kiedy wyszła Iza, fundując mi dłoń z zakłopotaniem, jakby chcąc umknąć przed znanym gestem cmokanego pożegnania zaczęliśmy z Jolą przygotowywać się do wyjazdu na dializę.

Stałem tuż za nagimi wychudłymi plecami mojej żony i wpatrywałem się w guza wielkości orzecha włoskiego, który nie tak dawno pojawił się na jej lewej łopatce. Rak żarł bezlitośnie.

Jola w ostatnich tygodniach chudła mniej więcej kilogram w ciągu trzech dni, a więc rzeczywiście znikała. Teraz przed włożeniem spódnicy i bluzki zaczęła przyglądać się swojemu ciału. Zauważyła i dotknęła palcem kolejno jakieś wybroczyny, a następnie pokazała skórę na wewnętrznej stronie łokci. „Jaka pomarszczona, ojej” i następnie przejechała dłonią po zmarszczkach w okolicy kolana, w jego zgięciu. „Popatrz” - wymruczała i usiadła na łóżku.

Zbliżyłem oczy do skóry zmiętej na jej nodze, wpatrzyłem sie w te wszystkie, niezliczone fałdki, zagięcia i załamania, jakby chcąc wchłonąć całe piękno mojego świata, wszystkie zawarte w nich uczucia, wszystkie lata wspólnego życia. Pragnąłem zachować dla siebie to odwzorowanie miłości, ślad drogi serca, pamiątkę po najwspanialszych i najgorszych przeżyciach, mapę czasu, który podobno ma atrybut nieskończoności w zupełnie nieprzydatnych mi okolicznościach, natomiast teraz wszystkie odmierzające ów czas zegary wypięły na mnie dupy swych cyferblatów, mających przeważnie zarys koła (taka jest porządkująca ingerencja geometrii w miąższ sentymentalnego ględzenia).

A pierniczę zagrożenie kiczem!

Zbliżyłem wargi do Jolinych zmarszczek i delikatnie zacząłem wargami zbierać z nich, a może nawet wysysać (ale nieśmiało) wszystkie te czułe skarby, nagromadzone przez trwającą miłość. Wchłaniałem pierwsze spotkanie, przerwane koszmarnym stanem nietrzeźwości wybranki, wchłaniałem drugie spotkanie,a do drugich spotkań wybranka absolutnie nie była wdrożona (wszystko kończyło się na pierwszym zetknięciu pijanym seksem, którego na szczęście nigdy w życiu nie doświadczyłem, a Joli zdecydowanie się oparłem), wycałowywałem ponownie nasze pocałunki, wargami dopieszczałem nasze pierwsze pieszczoty, wchłaniałem atmosferę naszych spotkań, podczas których Jola czuła się nienaturalnie, reagowała buntowniczym piciem i straceńczym tańcem w wersji solo (może nigdy cierpliwie pod jej nogami nie pętał się dość spokojnie uparty facet, który – po prostu – czuł i wiedział, że kocha i nic mu tego planu życiowego nie było w stanie wybić z głowy), wchłaniałem początkowe i dość mozolne ucieranie się w łóżku, pod wspólną kołderką kobiety z nieciekawymi doświadczeniami seksualnymi i mężczyzny zrujnowanego psychofizycznie dwudziestoma latami hulanki i alkoholowego biesiadowania w warunkach ekstremalnych. Dotykałem wargami zmarszczek odciśniętych moim ciałem w okresie najwspanialszych erotycznych uniesień, wchłaniałem rozkosz poczęcia córeczki, poraniłem wargi o twardszą fałdkę wyciśniętą rączką dziecka straconego. Całowałem.

Później przysiadłem na miejscu, z którego przed kilkudziesięcioma minutami podniosła się Iza, kobieta o dojrzałej urodzie, której każda zmarszczka dodaje smaku i blasku. Ale ja ich nie znam.

Pomyślałem, że chyba... . Nie, nie „chyba” - miałem pieprzoną pewność, że powinna na tym miejscu nadal siedzieć i uważnie przyglądać się historii naszej miłości, opowiadanej w czasie śmiertelnej choroby.

Iza – bohaterka mojej opowiastki pt „Pycha”, jeszcze nie napisanej, a która ją zadziwi chronologią wątków.

Przytuliłem Jolę, całowałem jej szyję, ale najistotniejsze dla mnie było głaskanie, pieszczotliwy dotyk, prowadzenie dłoni wzdłuż jej kruchego już ciała. Czuła pieszczota wydaje mi się najpiękniejszą pochwałą trwającego życia.

Telefon.

Podjechał ambulans – czas na dializę.

Moja żona, Jola zmarła 7 sierpnia br, a 11 sierpnia została pochowana obok swego Ojca, ułana z wojny polsko-bolszewickiej 1920 r., Joachimaa Boniewicza. Asystę kościelną zapewnili redemptoryści ze Szczecinka z kościoła pw Św. Ducha.