Ustroje gospodarczo-społeczne państw

Przyjęło się dzielić państwa pod względem ustroju gospodarczo-społecznego na socjalistyczne i kapitalistyczne. Jest to klasyfikacja mocno niedoskonała. Typowo za kryterium podziału państw przyjmuje się stosunek wielkości wydatków państwa do ogólnej produkcji w państwie. I tak państwa kapitalistyczne mają niskie wydatki np. 20% PKB a państwa mocno socjalistyczne potrafią przejąć i wydać nawet 50% tego co ludzie wyprodukują. O ile do nazwy "kapitalizm" nie zgłasza się wielkich zastrzeżeń to nazwa "socjalizm" bardzo często budzi kontrowersje, bo ten ustrój w zasadzie jest definiowany jako ten w którym jest rozbudowana pomoc socjalna i jest zorganizowany duży rabunek (zdzierstwo podatkowe) osób bogatych na rzecz osób biednych. Tymczasem to że rząd dużo wydaje nie oznacza że koniecznie muszą te wydatki trafiać do osób biednych i niekoniecznie duże zdzierstwo podatkowe dotyczy tylko bogaczy.
W związku z powyższym o wiele lepszy wydaje się podział państw na kapitalistyczne i niekapitalistyczne. Dopiero wśród państw niekapitalistycznych powinniśmy wyróżniać państwa socjalistyczne i inne. No właśnie, jakie to są ustroje inne, w których rządy wydają dużo ale wcale nie dużo na biednych. Jeśli państwo wydaje dużo na bogatych to należy je nazwać oligarchicznym. Jak się jednak okazuje państw oligarichicznych nie ma na świecie dużo, bogaci unikają ostentacyjnego rabowania podatkami biednych i dlatego najczęściej tworzą ustrój z gruntu oligarchiczny, jednak skryty pod przykrywką ustroju socjalistycznego. Ten ustrój proponuję nazwać mafistycznym. W mafizmie najczęściej wydatki na nie biednych są dokonywane bardzo dyskretnie, a jeśli już nie da się ich ukryć to przedstawia się je pokrętnie jako skierowane do uboższej warstwy ludności. Typowym przykładem takiego przekrętu są "bezpłatne studia", które według oficjalnych deklaracji organizuje się aby umożliwić studiowanie dzieciom z biednych rodzin, a z których w praktyce korzystają częściej dzieci ludzi bogatych niż biednych. Z kolei nawet niewielkie programy socjalne są w mafizmie propagandowo rozdmuchiwane, tymczasem konstruuje się te programy tak, że do ludzi biednych trafia w sumie niewielka część pieniędzy skierowanych z budżetu bo większość idzie na obsługę tych programów którą wykonują ludzie nie zaliczani do biednych.
Podsumowując, ustroje gospodarczo-społeczne państw dzielimy na kapitalistyczne i niekapitalistyczne. Z kolei państwa niekapitalistyczne praktycznie wszystkie to państwa mafistyczne (czyli oligarchiczne działające pod przykrywką socjalizmu) rzadko spotyka się państwa, które można zaliczyć do klasycznych państw socjalistycznych lub oligarchicznych.
Bacz