Wniosek do TK o niezgodności TL z Konstytucją.

Przepraszam że tak długo ale po pierwsze wpłynęły wnioski posłów i senatorów PIS a niechciałbym się powatarzać więc zostało tylko to czego oni nie zakarżyli a jest niezgodne z Konstytucją RP. a także miałem osobistą tragedię rodzinną. Poniżej wzór wniosku.

Warszawa, dnia 19 grudnia 2009 r.

Biuro Trybunału Konstytucyjnego

00-918 Warszawa,

al. Jana Christiana Szucha 12a

WNIOSEK

o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP Traktatu Lizbońskiego

Na podstawie przepisów art. 79 w związku. z art. 188 i art. 191 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dziennik Ustaw z dnia 16 lipca 1997 r., nr 78, poz. 483, sprost.: z 2001 r. Nr 28, poz. 319) oraz art. 1 i art. 2 ustawy z dnia z dnia 1 sierpnia 1997 roku o Trybunale Konstytucyjnym (Dziennik Ustaw Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070, z 2005 r. Nr 169, poz. 1417 oraz z 2009 r. Nr 56, poz. 459) wnoszę o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej następujących przepisów umowy międzynarodowej - Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, sporządzonego w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 r. (dalej: "Traktat lizboński"), ratyfikowanej przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, do czego Prezydent RP został upoważniony na mocy ustawy z dnia 1 kwietnia 2008 roku o ratyfikacji Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, sporządzonego w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 r. (Dz. U. z 2008 roku nr 62, poz. 388.): art. 2 ust. 4), art. 12, art. 16, art. 24 ust. 3, art. 28, art. 28a ust. 3 oraz art. 2 ust. 1, art 3, art. 216, art. 299, art. 344 i art. 352 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowiącego integralną część Traktatu lizbońskiego.

UZASADNIENIE

W ocenie Wnioskodawcy następujące przepisy Traktatu lizbońskiego niezgodne są z odpowiednimi przepisami Konstytucji RP:

I Art. 12

Powyższy przepis jest niezgodny z przepisem art. 26 Konstytucji w zakresie, w jakim umożliwia (w ramach „wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa”) przekazanie Unii Europejskiej i jej organom kompetencji w zakresie kontroli nad Siłami Zbrojnymi RP. Niewątpliwym jest bowiem, iż wspólna polityka bezpieczeństwa jest efektem wspólnej (a więc nie tylko suwerennie polskiej) decyzji. W konsekwencji brak jest mechanizmów prawnych uniemożliwiających użycie Sił Zbrojnych RP do celów innych niż wskazane w art. 26 Konstytucji, co przy braku możliwości zapewnienia bezwzględnej zgodności celów Unii z celami wskazanymi w art. 26 Ustawy zasadniczej, czyni zaskarżany przepis niezgodnym z przepisem art. 26 Konstytucji RP.

II.Art. 28.

Zaskarżany przepis Traktatu lizbońskiego dopuszcza użycie Sił zbrojnych RP (Państwa Członkowskie w celu realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony, oddają do dyspozycji Unii swoje zdolności cywilne i wojskowe) dla osiągnięcia celów określonych przez Radę”, co sprzeczne jest z art. 26. Ustawy zasadniczej, który statuuje, iż: Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej służą ochronie niepodległości państwa i niepodzielności jego terytorium oraz zapewnieniu bezpieczeństwa i nienaruszalności jego granic. Oczywistym jest, iż „cele określane przez Radę” nie muszą ograniczać się do zakresu wyrażonego w art. 26 Konstytucji, a nawet mogą być z tym zakresem sprzeczne (pozostaje to poza kontrolą prawa polskiego). Przepis ust. 1 daje Radzie kompetencję ustalania w nieokreślonej bliżej sytuacji („Jeżeli sytuacja międzynarodowa wymaga działań operacyjnych Unii,...”), bliżej nieokreślonych („Rada przyjmuje niezbędne decyzje”) działań w oderwaniu od suwerennych decyzji władz Rzeczpospolitej Polskiej Jednoznaczna redakcja ust. 2 przedmiotowego przepisu („Decyzje, o których mowa w ustępie 1, wiążą Państwa Członkowskie w odniesieniu do zajmowanych przez nie stanowisk i prowadzonych działań”) nie pozostawia wątpliwości, co do istotnego, choć niesprecyzowanego co do zakresu ograniczenia suwerenności Rzeczpospolitej Polskiej wobec Sił Zbrojnych RP, a tym samy przepisy art. 28 Traktatu lizbońskiego są sprzeczne z przepisami art. 26 Konstytucji RP

III. Art.216

Przedmiotowy przepis jest niezgodny z przepisem art. 9 w związku z art. 8 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji, w zakresie w jakim dopuszcza przyszłe związanie Rzeczpospolitej Polskiej normami prawa międzynarodowego wynikającymi z umów zawieranych w przyszłości przez Unię Europejską. Skarżący nie kwestionuje suwerennego prawa organizacji międzynarodowej do zaciągania w swoim imieniu zobowiązań, natomiast kwestionuje blankietowe prawo takiej organizacji (w przedmiotowym wypadku: Unii Europejskiej) do zaciągania w przyszłości niesprecyzowanych zobowiązań, które wiązałyby suwerenne państwo, jakim jest wedle Konstytucji, Rzeczpospolita Polska. Stosownie do treści ust. 2 zaskarżanego przepisu: „Umowy zawarte przez Unię wiążą instytucje Unii i Państwa Członkowskie” – brak jest jakiegokolwiek ograniczenia podmiotowego i przedmiotowego przyszłego związania Rzeczpospolitej Polskiej normami wynikającymi z umów zawartych przez Unię, co jest nie do pogodzenia z zasadą oznaczoności prawa wynikającą wprost z konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego wyrażonej w art. 2 Ustawy zasadniczej, tym bardziej iż wystarczającą (w myśl zaskarżanego przepisu) przesłanką zawarcia przez Unię umowy międzynarodowej jest niezbędność umowy do „osiągnięcia, w ramach polityk Unii” choćby „jednego z celów, o których mowa w Traktatach”. Z uwagi na brak jakiegokolwiek mechanizmu chroniącego Rzeczpospolitą Polską przed prawnie skutecznym wprowadzaniem do porządku prawnego RP przepisów umów zawieranych przez Unię a państwami trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi w ramach realizacji nawet nieustalonej obecnie, a podlegającej dookreśleniu być może dopiero w przyszłości „polityki Unii”, przedmiotowy przepis jest niezgodny z przepisami art. 9 w związku z art. 8 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji RP.