Wyrób miodów pitnych - przepis cz. 1

Tym artykułem chciałbym rozpocząć przypominanie starych tradycyjnych przepisów kulinarnych. Mam nadzieję, że inni rozwiną ten temat o inne ciekawe przepisy.
Na początek coś o miodach pitnych.
WSTĘP
Jest to jeden z najstarszych napojów alkoholowych na ziemiach polskich. Miód, jako napój pitny, jest także jednym z najlepszych napoi, a odpowiednio sporządzony, w niczym nie ustępuje najlepszym zagranicznym alkoholom.
Podział miodów pitnych.
Miody pitne dzielimy na różne gatunki, w zależności od tego w jakim stopniu są rozprowadzane w wodzie i jakimi zaprawione dodatkami.
Miody zaprawiane różnymi owocami noszą nazwę miodów owocowych jak np. maliniaki, dereniaki, gruszniaki, agrestniaki itd.
Przy wyrobie napojów miodowych rozróżniamy trzy zasadnicze okresy:
1. Przygotowanie płynu do fermentacji tzw. przyrządzanie brzeczki.
2. Fermentacja płynu.
3. Dojrzewanie napoju.
Zależnie od przygotowania brzeczki, można otrzymać różne gatunki miodów:
a) PÓŁTORAK otrzymuje się mieszając jedną część miodu z połową części wody
b) DWÓJNIAK - jedna część miodu na jedną część wody
c) TRÓJNIAK - jedna część miodu na dwie części wody
d) CZWÓRNIAK - jedna część miodu na trzy części wody.
Półtorak jest najlepszym i najsilniejszym napojem, czwórniak najsłabszym.
Ostatnio spotkałem taże miód gazowany "a la szampan".

PRZYGOTOWANIE BRZECZKI

Chcąc warzyć miód należy najpierw przygotować odpowiedni zaczyn miodowy, w zależności jaki gatunek miodu chcemy uzyskać. Wody do rozcieńczania patoki należy używać czystej, bez żadnej woni ani smaku. Do rozcieńczania miodu ptrzebny jest czysty garnek, do którego nalewa się rozczynu nie wiecejniż do 3/4 wielkości garnka. Ponieważ miód w zimnej wodzie trudno się rozpuszcza, więc lepiej jest do tego celu używać wody ogrzanej, jednakże nie przekraczającej 30 stopni C. Po wlaniu do garnka odpowiedniej ilości wody mieszamy drewnianą chochlą rozczyn, aby miód prędzej się rozpuścił w wodzie. Następnie przystępujemy do gotowania rozczynu. Pod garnkiem palimy ogień jednostajny a w chwili gdy miód zacznie się gotować należy ogień zmniejszyć aby miód z garnka nie wykipiał. Podczas gotowania na powierzchnię wydostają się liczne "szumowiny", które zbiera się wielką płaską łyżką do innego naczynia.
Kiedy już "szumowiny" przestaną się wydobywać, wtedy należy ogień pod garnkiem zmniejszyć, aby miód gotował się wolno jeszcze około pół godziny.
Chcąc miód zaprawić chmielem lub innymi przyprawami korzennymi, wówczas po włożeniu zaprawek do czystego woreczka z rzadkiego płótna i zawiązaniu wrzuca się go do wyszumowanego miodu i dalej gotuje. Podczas tego gotowania zbiera się znów "szumowiny" a po pół godziny woreczek się wyjmuje i wyciska z niego miód.
Należy uważać aby przy gotowaniu gęstość miodu była taka sama przed gotowaniem jak i po gotowaniu. Do mierzenia gęstości miodu służy sacharometr (cukromierz). Gdy się go nie ma można po tzw. "nabiciu garnka" czyli przygotowaniu potoki należy zapamiętać do jakiej wysokości jest brzeczka w garnku (można to sprawdzić np. za pomocą kijka i tam zaznaczyć wysokość). Po skończeniu gotowania brzeczka powinna mieć taką samą wysokość co z chwilą gotowania. Gdyby było mniej należy dodać wody i jeszcze zagotować, a jeśli więcej, wówczas należy dalej gotować, aż płyn osiągnie pożądaną wysokość.

Pozostałe dwa etapy jutro jak wyekspedjuję rodzinę na wypoczynek.