Polska bezdzietność

Ja dziś trochę z innej beczki :)

Jakiś czas temu mama powiedziała mi, że bodajże 30 procent młodych Polaków dzieci nie chce mieć w ogóle. Następne ileś tam procent tylko jedno. Kiedy dziś rano rozmawiałyśmy o mojej przyszłości, usłyszałam od niej takie zdanie: „Pomyśl o swoich dzieciach- w 2030 roku będą jeszcze całkiem młode. Już wtedy połowa polskiego społeczeństwa będzie miała pięćdziesiąt lat. Ktoś przecież na tych emerytów będzie musiał pracować. Zobaczysz, ile pieniedzy będą zabierać młodym, a to przecież i tak nie wystarczy.” Kurczę, faktycznie- rozmawiając z moimi znajomymi, często starszymi ode mnie o dwa, trzy lata, słyszę, że dobre 70 procent z nich nie chce mieć dzieci. Zawsze w takiej sytuacji myślałam sobie „ Idioci, kompletni idioci. Obyście wpadli!” Ale czy można im się dziwić? Każdy chciałby wychować swoje dzieci w jak najlepszych warunkach. A w naszym Kraju... no cóż, coraz rzadziej te warunki są.

I to wcale nie jest tak, że Polki marzą tylko o karierze, a dzieci odsuwają na dalszy plan. Przykład z mojego najbliższego otoczenia: kobiety, które mają pieniądze i warunki do tego, by urodzić, decydują się na dzidziusia nawet kiedy nie są już najmłodsze. Panie około lat czterdziestu, mające często już dwójkę, czasem trójkę dzieci. Dostają około dziesięciu miesięcy na odchowanie malca, rodzą w spokoju i cieszą się macierzyństwem. Według norweskich statystyk w niektórych gminach, szczególnie na północy Norwegii, liczba urodzeń dzieci pochodzenia polskiego przewyższa liczbę urodzeń Norwegów. A ci mało dzieci nie mają :) Zawsze patrząc na te wszystkie Polki z wózkami serce mi rośnie. Wśród tutejszej Polonii do mody wracają piękne stare imiona, jak na przykład Zofia czy Stanisław. I tu jest ten paradoks- pomimo, że ludzie ci mieszkają za granicą, to mają szansę na to, by być bardziej polscy niż Polacy w Ojczyźnie. Duża rodzina, dobre warunki. Ech, czemu w Polsce nie może tak być? Najbardziej smutno mi na myśl, że dzieciaczki te będą w przyszłości pracować na pożytek Norwegii, nie Polski...

Jakiś czas temu w telewizji mówiono, że w Warszawie odbyła się jakaś konferencja demograficzna, czy coś w ten deseń. Oczywiście Hrabia Komorowski i Szlachcina Kopacz wypowiadali się- ale o czym, to nie mam pojęcia. Coraz trudniej zrozumieć mi to masło maślane w ich wykonaniu. Śmieszy mnie to, ile czasu te „wielkie” postaci mogą rozprawiać nad jakimś problemem- a efektów jak nie było, tak nie ma. Najlepiej by popatrzyli na Polki za granicą oraz kraje, które prowadzą politykę pro-rodzinną, a nie anty-rodzinną. W takich krajach, jak chociażby Norwegia właśnie kobiety nie mają podstaw do tego, by bać się, że stracą pracę, jeśli zajdą w ciążę. Nie dostają śmiesznego tysiąca złotych becikowego. Dziecko w trakcie najtrudniejszych nawet studiów nie jest problemem. A i te najmłodsze matki nie są pomijane- od 16. roku życia mają prawa do swojego dziecka. Jeżeli zdarzy się, że dziewczyna w liceum zajdzie w ciążę, natychmiast otrzymuje wyższe stypendium oraz wszelką pomoc socjalną. Nie musi usuwać, ani oddawać maleństwa do adopcji...
Ja wiem, że Polska nie jest bogatym krajem. Naszego państwa nie byłoby stać na te wszystkie „udogodnienia”. Ale jeśli natychmiast czegoś się z tym nie zrobi to będzie koniec, koniec wszystkiego... Dla mnie, więtrzącej wszędzie wszelakie teorie spiskowe, wygląda to na celowe działanie. Ktoś chce, żeby Polacy wymarli. Żond zamiast gdakać powinien działać. Ale oni potrafią tylko podnosić wiek emerytalny i minimalizować najważniejsze przedmioty w szkołach. Zatracać w nas poczucie polskości. Czy jeszcze będzie do czego wracać?

"Dziecko jest chodzącym cudem, jedynym, wyjątkowym i niezastąpionym."
— Phil Bosmans

Całuję Was serdecznie Drodzy Niepoprawni,
Kinga