Jak zostałam duchem matki

Izie Brodackiej Falzman z okazji urodzin dedukuję tę straszną historię;)

Było to tak.

Imieniny naszego przyjaciela Staszka zawsze obchodzone były hucznie i niebanalnie – jak to w mieszanym świecie architektoniczno-artystycznym.

Staszek był z tych majowych Stanisławów, więc historia ta zdarzyła się w nocy z 8 na 9 maja Roku Pańskiego tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego któregoś.

Do domu wróciliśmy mocno po północy i znużeni intensywnością przeżyć padliśmy do łózek jak wafle.

W środku nocy coś mnie jednak wybudziło.

Tym czymś było pragnienie.

Myślą powędrowałam do kuchni.

Myśl przejrzała kuchnię bacznie i wykryła garniec kamionkowy ze zsiadłym mlekiem. To było to!

Wróciła do zaspanego ciała i skłoniła je, aby dla dobra sprawy ruszyło się z posad.

Ciało z pewnymi oporami udało się po ciemku do kuchni.

Tamże nalało zsiadłego mleka do szklanki, przysiadło w fotelu wiklinowym i z lubością chłepcąc ten napój bogów osiągało powoli stan nirwany.

Panowała niepodzielnie cisza, ciemności kryły ziemię.

Nic więcej mu do szczęścia nie brakowało.

W jakiejś chwili jednak w głębi mieszkania skrzypnęły drzwi.

Syn, który do późna siedział nad studenckim projektem i opił się kawy jak bąk, najwyraźniej też zdążał do kuchni, niewykluczone zresztą, że też znęcony wizją szklanki zsiadłego mleka.

Pomyślałam sobie, że dobrze by było go ostrzec, że siedzę w tej kuchni po ciemku, żeby się nie wystraszył.

Nie zdążył sięgnąć jeszcze ręką do włącznika światła, kiedy znacząco acz przyjaźnie chrząknęłam ze swego kąta, powitalnie wzniósłszy przy tym dłoń i lekko brzdęknąwszy szklaneczką.

Reakcja była naprawdę mocna.

Ręka bezwładnie obsunęła mu się po framudze, kolana ugięły i siadł na podłodze wpatrując się we mnie z przerażeniem.

I tak to zostałam duchem matki.