Polski język ginie!

Język polski zmierza powoli ku niebywałemu zachwaszczeniu. Oprócz pseudoanglicyzmów o których mowa w tekście Autora razi   wiele określeń od których aż uszy bolą.

Najbardziej rażą  mnie słowa "ciężko" we wszystkich sytuacjach,  zamiast "TRUDNO", Ciężko coś zrozumieć, a nawet niekiedy coś "ciężej" zrozumieć. Zamiast "przypuszczać" wszyscy "podejrzewają". "Trudno" i "przypuszczać" zniknęły ze słownika j polskiego. Takich sytuacji jest coraz więcej.

To tylko dwa drobne przykłady.

 ...we wszystkich środkach masowego przekazu i w mowie potocznej - są wszystkie obcojęzyczne zwroty i określenia, zastępujące "na siłę" polskie nazwy. 

 Do szewskiej pasji doprowadza mnie nadużywanie słowa - określenia "kreatywny" które już nie tylko osobom ale i rzeczom jest przypisywane. Oby jak najszybciej nadszedł czas przebudzenia za Mikołajem Rejem: "A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają." 

 "Jakże pięknie latem szumią na wietrze liście kołyszących się delikatnie gałęzi drzew, które jesienią opadłe i wysuszone szeleszczą pod stopami pielgrzymów..."- nawet nie znając polskiego języka usłyszycie w tym zdaniu szelest i szum, tak piękna jest nasza ojczysta mowa.

 Spróbujcie to zdanie przetłumaczyć na inne języki i wsłuchajcie się w jego brzmienie a zrozumiecie o czym piszę i dlaczego warto pielęgnować polską mowę. 

Te dzisiejsze "huby", "targety", "deale", "lofty" czy nieszczęsne "oki" - to właściwie nic nowego. To znaczy - zmieniło się słownictwo, a nie zasada.

Przypomnę choćby tuwimowską "Rozmowę ze ślusarzem", a właściwie - jej zakończenie:

"...z powodu kajli na iberlaufie trychter rzeczywiście robiony był na szoner, nie zaś krajcowany, i bez holajzy w żaden sposób nie udałoby się zakrypować lochbajtel w celu udychtowania pufra i danie mu szprajcy przez lochowanie śtendra, by roztrajbować ferszlus, który dlatego źle działa, że droselklapę tandetnie zablindowano i teraz ryksztosuje."

Brak nam jednak kogoś, kto umiałby ośmieszyć, a właściwie - wydrwić owe chwasty w naszym pięknym, polskim, bogatym języku. Sami jednak możemy, musimy, o czystość naszej mowy, naszego języka zadbać. Ze swojej strony - staram się to czynić stale i konsekwentnie.

Serdecznie pozdrawiam, 

Tuwimowska "Rozmowa ze ślusarzem" to nieco inna para kaloszy. Autor w pełnej krasie prezentuje bogactwo oryginalnej śląskiej gwary. Robi to znakomicie i dowcipnie, a tekstu nie można traktować jako ilustrację kaleczenia języka polskiego!

Serwus Romanie z USA. Miłość do ojczystej mowy jest ponadczasowa nie ma takiej ceny dla której można by się o nią targować. Dlatego dałem za wpis piąteczkę. Jestem na Wyspach od 13 lat. To długo i niedługo ale wystarczy, by tym i tamtym nasiąknąć dlatego zdarza mi się, najczęściej tak dla jaj wtyranić jakieś angielszczyzny do moich tekstów ale nie odczuwam z tego powodu zazwyczaj dyskomfortu. Owszem rozumiem i b. szanuję wrażliwość rodaków! Niemniej jednak nie kruszyłbym kopi o słowo dajmy na to: "kapujesz", bo to zwykła baciarszczyzna jest, choć z j. włoskiego wzięta od czasownika: "kapisi", co tłumaczy się: "rozumieć". Tego typu naleciałości jest dużo. Ja bym z nimi nie walczył w j. potocznym, co innego właśnie w tym oficjalnym, państwowym. Przecież wiadomo, iż Prezydent RP Andrzej Duda nie będzie mówił w czasie konferencji do dziennikarza: "Czy kapujesz o co mi chodzi?!". Dlatego myślę, iż ostatecznie dużo jak zwykle zależy od kontekstu sytuacyjnego. Osobiście jestem zauroczony piśmiennictwem jednego z największych rodaków wszechczasów, czyli Henrykiem Sienkiewiczem, którego przepiękną polsczyznę zawsze i wszędzie polecam. Pozdrawiam Romanie b. serdecznie.

Jeden z polskich romantyków, Cyprian Kamil Norwid, przypominał, że: „nie miecz, nie tarcza – bronią języka, lecz – arcydzieła”. I miał on wtedy na myśli słowo pisane. Tymczasem literatura XXI wieku została zdetronizowana przez „sztukę” filmową, która jest coraz częściej widownią swoistych jezykowych igrzysk olimpijskich, gdzie wulgaryzmy ścigają się o lepsze z zapożyczeniami z języka angielskiego.

Nie lepiej dzieje się też na warszawskiej ulicy, gdzie niezorientowany Polak może znaleźć się nagle pomiędzy młotem słowa „f” a kowadłem kompleksów przejawiających się w całej masie licznych „café”, w których to napis „Tylko dla obsługi” zastępuje się przez „Staff only”.

Tymczasem, Jan Paweł II w książce „Pamięć i tożsamość” pisał, że pojęcie ojczyzny, które „łączy się z pojęciem i rzeczywistością ojca” jest „to samo co ojcowizna, czyli zasób dóbr, które otrzymaliśmy w dziedzictwie po ojcach.” Ojczyzna, jak pisał nasz Święty Rodak, to „dziedzictwo, a równocześnie … wynikający z tego dziedzictwa stan posiadania … ziemi, terytorium, ale jeszcze bardziej wartości i treści duchowych, jakie składają się na kulturę danego narodu.”

Język Jana Pawła II drastycznie odbiegał od socrealistycznej nowomowy ówczesnych notabli partyjnych. Jakże zabawnym jest porównanie tego komunistycznego bełkotu oficjeli PZPR z precyzyjnym, odzwierciedlającym blask prawdy językiem polskim Naszego Papieża. I można się spierać o to, czy końcem komunizmu było zburzenie muru berlińskiego, czy też raczej przemówienia papieskie w Warszawie (1979) i w Gdańsku (1987).

Jan Paweł II był w pełni świadom poważnego niebezpieczeństwa jakie zagraża polszczyźnie i wzywał nasze polskie Plemię do działania: „Jeśli Ojczyzna jest domem naszym, to język jest dachem ów dom osłaniającym. Brońcie go i chrońcie”.

Angielski stał się światowym lingua franca. I nie umrze jak wpychane kiedyś Polakom przez komunistów Esperanto, bo jest językiem zwięzłym, logicznym i bogatym w historię. Uczmy sie go, bo „iloma jezykami mówisz, tyle razy jesteś człowiekiem” (inny romantyk, Goethe).

Używajmy więc angielskiego, kiedy mówimy po angielsku … Ale nie kiedy mówimy po polsku!

... jak bumerang, dlatego też pozwoliłem sobie odświeżyć mój komentarz, jaki zamieściłem 12 lutego 2017 roku (tutaj: http://niepoprawni.pl/comment/1532803#comment-1532803):

"Jeśli spojrzymy na to zjawisko w szerszej perspektywie, to nie jest ono niczym wyjątkowym. Na przykład w terminologii muzycznej wiele jest italianizmów, bo włoski był kiedyś językiem muzyki. Natomiast w terminologii rzemieślniczej mieliśmy dawniej mnóstwo germanizmów, z których żartował sobie nawet Julian Tuwim w humoresce pt. „Ślusarz”. (...) Słowa przychodzą stamtąd, skąd ich desygnaty. Weźmy dla przykładu słowo „persona”, które wyszczególniłeś Romku w swoim tekście. Otóż jego genezę odnajdujemy w dziś już tzw. martwym języku – łacinie. Ponieważ nasza kultura i po części język oparte są na cywilizacji łacińskiej, stąd nie naciskałbym z wyrzutem, że ktoś stosuje słowo „persona”.   

Można byłoby tłumaczyć wszystkie obcojęzyczne wyrazy na język polski. Patrząc na współczesną terminologię, na przykład  słowo „pendrive” ma kilka polskich odpowiedników, chyba wszystkie żartobliwe – tylko po co? Polszczyźnie one nie zagrażają, bo zwykle dość szybko się asymilują. W ten sposób np. „pendrive” stał się „pendrajwem” i już tłumaczyć go nie trzeba. W tłumaczeniu jednak warto zachować umiar. 

Ci, którzy w swej pracy zajmują się szerzej pracą przy użyciu komputera, czasem mówią że będą,,, „upgade’ować software”. Przecież nic nie stoi na przeszkodzie, by powiedzieć że… będą wprowadzać nową wersję oprogramowania. Jeśli w środowiskowej odmianie swojego języka użytkownicy komputerów (niektórzy, bo przecież nie wszyscy) wolą mówić z angielska, to wynika to nie tylko z lenistwa, ale też z uznania socjalizującej funkcji języka, poświadczonej w przysłowiach: „Kiedy wpadniesz miedzy wrony...” albo: „Jak cię widzą, tak cię...”. Wybierając taki, a nie inny sposób mówienia, nieustannie tworzymy (kreujemy) swój wizerunek w oczach innych ludzi i potwierdzamy swoją przynależność do jakiejś grupy. Ponadto chyba bez potrzeby wykorzystujemy fakt, że język angielski uznawany jest za ten, przy pomocy którego jesteśmy w stanie porozumieć się z obcokrajowcami różnych nacji, - nie tylko z Brytyjczykami, Amerykanami czy Australijczykami.

Czasem słyszymy takie oto zdanie: „Na meczu naszej narodowej reprezentacji w sektorze dla VIP-ów zasiadł minister sportu…”. Skrót „VIP” (Very Important Person – bardzo ważna osobistość) wrósł dość mocno w nasz słownik. I tak jest z tysiącami innych słów zapożyczonych z innych języków. Ale jak już wcześniej zasygnalizowałem, – wiele zapożyczonych określeń nie zagraża naszemu językowi, choć czując się patriotami, powinniśmy obcojęzycznych wtrętów stosować jak najmniej, a najlepiej wcale".

Pozdrawiam,

Satyr