Poruszyć serca i sumienia...

Kolejny casting do roli strażnika żyrandola można uznać za rozpoczęty...

kandydatów na kandydata jest ci w polskiej, geograficznie-etnograficznej stronie bez liku.

Im więcej kandydatów, tym lepiej - czy napewno?

Pomijając fakt zasadniczy, że: w zgodzie z żelazną logiką, istniejący, tzw. "system parlamentarno-demokratyczny", niezależnie od tego, kto zostanie

strażnikiem żyrandola w pałacu pRezydęckim;nie będzie skutkował zniesieniem tego "Systemu" - jest to marnotrastwem czasu i szczerych chęci

patriotów z Wspólnoty Narodowej Polaków.

Tym mocniej odczuwam szczere rozczarowanie, że wśród tzw. kandydatów na kandydata, pojawiło sie nazwisko Grzegorza Brauna.

Od lat z zadowoleniem odnotowywałem, że Grzegorz Braun był jednym z nielicznych, dla których słowa Jezusa, aby "mowa nasza była Tak, tak a Nie nie, 

bo co ponadtto, to szalbierstwo"; wyznaczały treść jego aktywności publicznej.

Tymczasem, niczym grom z jasnego nieba, spadła na mnie wieść, że wbrew własnym słowom i okazywanej z pełnym przekonaniem, niewiary w tzw.

"ścieżkę demokratyczną", postanowił "stanąć w szranki" z innymi o:  funkcję "blokowego" w jewropejskim baraku.

Nakreślona "perspektywa spojrzenia", jakie zaproponował w kontekście 1050-tej rocznicy tzw. Chrztu Polski,  jest ograniczona,  poprzez eliminację kilku

tysiącleci dziejów Wspólnoty Słowian mówiących w naszym, polskim języku - co jest niepokojące, zważywszy na szczególną troskę o prawdę historyczną 

Narodowej Wspólnoty Polaków; wielokrotnie wykazywaną przez Pana Grzegorza.

Polecam w tym momencie tekst "opolczyka", link poniżej:

]]>https://opolczykpl.wordpress.com/2015/02/27/do-niszowych-kandydatow-na-k...]]>

Wprawdzie w swoim wystapieniu w Chicago, pan Grzegorz Braun wyjaśnia nam meandry związane z podjeciem takiej, a nie innej decyzji, to publicznie

pytam:

Na Boga, cóż sie stało Panie Grzegorzu, że Pana zdecydowane Nie,  wobec szalbierstwa tzw. "demokracji", zostało zastapione przez tzw. "próbę ostatniej

szansy", jak określił był Pan swój zamiar zostania "kandydatem na kandydata"?

Nie jest jeszcze za późno, aby "skrzyknąć" własnych zwolenników i rozpocząć walkę o całkowite i bezwarunkowe zniesienie Systemu Kłamstwa i Niewoli,

w jakiej nasza Wspólnota Narodowa, znajduję sie nieprzerwanie od czasów I Rzeczypospolitej ( no może z kilkoma okresami czasów II RP)...

Wielu spośród pokolenia I-szej Solidarności nie poważyło się na hańbę przyjmowania orderów i odznaczeń od obecnego reżimu, właśnie w imię 

szacunku dla prawdy i stanu faktycznego, a więc: Państwo polskie nie sitnieje i nie ma co mówić o tzw. "zachowywaniu, czy umacnianiu" państwowości

nie istniejącej...

Może to być poczytane za nieskromność, ale polecam moją postawę, poniżej link do tego świadectwa:

]]>www.walbrzyszek.com/news,single,init,article,14706]]>

Nie ma "mniejszego zła",ale istnieje zło i dobro...

nie ma też częściowej Prawdy i w końcu: "kobieta nie może częściowo zajść w ciążę".

Takoż samo: "Jeśli Waszmość Grzegorz Braun stawia się do dyspozycji Narodu i za najlepsze wyjście uznaje Restytucję Polski poprzez Restytucję

Korony, to na Opatrzność, niechaj będzie konsekwetny i zamiast startować w castingu na "strażnika żyrandola", zechce zaproponować Totalny Bojkot

Systemu, jego zniesienie, powołanie tymczasowo Naczelnika Wspólnoty Narodowej polaków, następnie Utworzenie Rady Regencyjnej, oraz podległej 

jej Rady Wspólnoty Narodowej, której zadaniem głównym byłoby rozliczenie i ukaranie zdrajców, oraz wszelkiego rodzaju szubrawców.

Tak być powinno, abyśmy nazywali sprawy po imieniu, zwłaszcza iż w obliczu dalszego trwania istniejącego "Systemu", zapewne dojdzie do całkowitej

likwidacji nie tylko "resztówki" samej Wspólnoty, ale utraci ona nie tylko Lasy, ale i Ziemię.

Stąd naturalnym się wydaje, aby zwrócić swe oczy ku tym: "Co Żywią i Bronią" i poprzeć ich rozpaczliwe starania o zachowanie Ojcowizny!

Uwadze wszystkich polecam mój wiersz ze zbiorku pt.  Kształt  Ciszy o polskiej wsi ( Broń Boże nie należy mylić z WSI).

                                                                                              W i e ś    P o l s k a

                                                                                         Jakbyś przez okno

                                                                                         w Polski serce spojrzał

                                                                                        Zwyczajnych ludzi,

                                                                                       losów codzienności

                                                                                                      Choć wielu wzgardą,

                                                                                                      prostocie odpłaca

                                                                                                     Ma dusza pragnie,

                                                                                                    pożyć w tych klimatach

                                                                                                                Bo kiedy oczy,

                                                                                                                na chwilę zamknę

                                                                                                               Poczuję szorstkość,

                                                                                                              matczynych dłoni

                                                                                              I słowa babci,

                                                                                             usłyszę znowu

                                                                                            Echem nadbiegłe,

                                                                                           z pamięci mroków:

                                                                                                  - Czuj sercem Naród,

                                                                                                    spójrz w Jego serce

                                                                                                   Najmocniej bije,

                                                                                                  pośród tych łanów...

                                  - napisałem 16-go marca, 2009 roku na banicji w Tampie (Floryda).

Każdy z Was i wszyscy razem - kandydaci na kandydatów - zamiast zabiegać o pozycję w ramach Systemu, dołóżcie starań, aby System ten całkowicie

zlikwidować.

Spory o kształt przyszłej państwowości zostawmy do chwili, gdy dokonamy Restytucji Państwa, bo w chwili obecnej jest niestety tak, jak to określił

jeden z funkcjonariuszy obecnego reżimu warszawskiego: tzw. państwo istnieje jedynie teoretycznie...

i zapewne żyje w naszych sercach, snach i marzeniach.

Czy przy okazji zdołamy również poruszyć oprócz polskich serc, sumienia tych, którzy uczestniczą w wielkiej mistyfikacji pod nazwą IIIRP?

Wykluczyć tego nie można, ale nie należy z tym wiązać naszych nadziei, tak jak nie można ufać, iż tzw. "ścieżka demokratyczna" wyłoni nam prawego

i narodowego "kandydata".

Tak, jak niemożliwym było stworzenie socjalizmu "z ludzką twarzą", tak samoż nie będziemy mieli "zbawiciela" na stanowisku prezydenta, przy zacho-

waniu całej reszty zgnilizny, jaką jest obecny "układ trzymajacych władzę".

Na koniec wiersz (również z mojego zbiorku pt. Kształt  Ciszy), napisany przeze mnie w momencie, gdy zdałem sobie jasno sprawę, że podpis Lecha

Kaczyńskiego to - mówiąc prawdę prosto w twarz! - akt zdrady racji Stanu Wspólnoty Narodowej Polaków ( tych w Ojczystych stronach i tych na

Obczyżnie, czy Banicji)...

                                                                                              P O L S K O

                                                                                     Ileż Ci w serce                                                                                                                                                                                                                           wbijano ostrze zdrady                                                                                                                                                                                                               Ileż daremnie                                                                                                                                                                                                                           szukałaś zrozumienia                                                                                                                                                                                                               A w oczach, co płoną                                                                                                                                                                                                               miłością do Ciebie                                                                                                                                                                                                                   krwawe się łuny,                                                                                                                                                                                                                       odbijały zniszczenia?                                                                                                                                                                                                               A Twoje dzieci                                                                                                                                                                                                                           stoją oniemiałe                                                                                                                                                                                                                         Patrząc, jak Wolność                                                                                                                                                                                                                 obcy im zabiera                                                                                                                                                                                                                         Unieść swe ramię,                                                                                                                                                                                                                     osłoń swoich wiernych                                                                                                                                                                                                             Dodaj im siły,                                                                                                                                                                                                                           w trudach jednoczenia                                                                                                                                                                                                             Aby powstali,                                                                                                                                                                                                                           jak rycerskie plemie                                                                                                                                                                                                                 Co zdradę zmywa                                                                                                                                                                                                                     walką, pod Twymi sztandary                                                                                                                                                                                                     Niech zadrży zdrajca,                                                                                                                                                                                                               co chętną ręką,                                                                                                                                                                                                                         w jasyr Cię oddaje                                                                                                                                                                                                                     Za Twoją Wielkość                                                                                                                                                                                                                   My, Twoje dzieci                                                                                                                                                                                                                       krwią zapłacimy...                                                                                                                                                                                                                     Choćbyśmy mieli                                                                                                                                                                                                                     w ostatnim błysku                                                                                                                                                                                                                     ujrzeć Twoją chwałę                                                                                                                                                                                                                 Nie cofniem się Matko,                                                                                                                                                                                                             przed srogą ofiarą                                                                                                                                                                                                                     Bo miłość do Ciebie,                                                                                                                                                                                                                 jest pierwszą i ostatnią...                                                                                                                                                                                                           - niczym nasze tchnienie.

                          - napisałem ten wiersz 13 października, 2009 roku na banicji, w Tampa( Floryda).

 a więc, co dalej?...

toż to oczywiste, jak wschodzące i zachodzące słońce!

Zamiast trudzić się tzw. "kampaniami pRezydęckimi", organizujmy  ostatnie Wici i ostatni Protest, po których ten system  bandycko-złodziejski, przejdzie

do annałów nauczania młodzieży, jako Czas Restytucji Wielkiej Polski.

Niechaj Opatrzność Ma w Opiece Wspólnotę Narodową Polaków!

- Ocala, Floryda 1 marca, 2015 roku

Zbigniew Żukowski -    były więzień polityczny PRL-u i dwukrotny banita polityczny ( z 1984 i 2000 roku).