Barschel, Möllemann i Kidon
«To, co nastąpiło później było polowaniem na człowieka – mającym na celu usunięcie go z partii, z polityki i z rodzaju ludzkiego...»
RAM 20 marzec 2019
Autorzy strony internetowej Rumor Mill News, o której była mowa w artykule o Jörgu Haider'ze zauważają, że polityk austriacki zginął tego samego dnia (11 października), w którym został zabity Uwe Barschel – należący do niemieckiej Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU).
Bazująca na angielskojęzycznej stronie internetowej, witryna www.effedieffe.com pisze, że Barschel, w wieku 38 lat, został mianowany premierem rządu landu Schleswig-Holstein. Wyglądało na to, że miał przed sobą ogromną karierę polityczną. Nagle, w roku 1987, w trakcie kampanii wyborczej – podczas której Barschel i jego partia cieszyli się największym poparciem społeczeństwa – wybuchł skandal.
Okazało się, że Reiner Pfeiffer, rzecznik prasowy Barschela (Żyd z pochodzenia), poszedł do redakcji gazety Der Spiegel, gdzie powiedział, iż jego zwierzchnik kazał mu szpiegować Bjorn'a Engholm'a, kandydata typowanego przez Socjaldemokratyczną Partię Niemiec (SPD), jak również sfabrykować przeciwko niemu serię oskarżeń. W wyniku afery, CDU przegrała wybory.
18 września 1987 roku, Uwe Barschel oświadczył: «Daję wam moje słowo honoru, powtarzam: moje słowo honoru, że wnoszone przeciwko mnie oskarżenia są bezpodstawne».
Faktycznie, w roku 1993, Engholm wyznal, że przelał na konto Rainera Pfeiffera 40 000 marek. Była to jednakże kwota zbyt skromna, by tego rodzaju postępek wytłumaczyć chęcią zysku. W roku 1997, dochodzenie udowodniło, że zarzuty przeciwko Barschelowi były fałszywe.
2 października 1987 roku, polityk podał się do dymisji.
11 października 1987 roku, Uwe Barschel zostaje odnaleziony martwy przez dwóch dziennikarzy gazety Stern (z którymi polityk był umówiony na spotkanie), w pokoju hotelu Beau Rivage w Genewie. Ciało było zanurzone w wannie wypełnionej wodą, Barschel był w ubraniu, z ciężarami unieszczonymi na klatce piersiowej i pastylkami barbituranów w gardle.
Victor Ostrowsky, ex agent Mossadu, w swej książce «The Other Side of Deception: A Rogue Agent Exposes the Mossad's Secret Agenda», utrzynuje, że Barschela «odwiedził» Kidon (oddział egzekucyjny Mossadu), ponieważ niemiecki polityk wiedział zbyt dużo o handlu bronią pomiędzy Iranem i Izraelem, będącym tłem sławnej afery Iran-Contras (która realizowana był także na terenie Niemiec).
Ex agent twierdzi, że w pułapkę hotelową wciagnął Barschela osobnik o nazwisku Robert Oleff, który zadzwonił do niego Wysp Kanaryjskich i obiecał mu przekazanie wręcz rewelacyjnych informacji. Kiedy polityk przybył na spotkanie, zamiast Oleffa, czekała na niego ekipa egzekucyjna Mossadu. Po zabiciu Berschela, zawodowcy mordercy, przy pomocy rurki, wprowadzili barbiturany do jego żołądka.
Wersja Ostrovsky'ego została w części potwierdzona przez artykuł – opublikowany w styczniu1995 roku przez Washington Post – opierający swe doniesienia na wynikach dochodzeń policji szwajcarskiej, niemieckiej i hiszpańskiej.
Śledczy szwajcarscy potwierdzili, że tabletki barbituranów zostały wprowadzone do gardła Barschela już po jego śmieci.
//media.rotefahne.eu/2011/11/Uwe-Barschel-Mord-1987-01-638x570.jpg
Ex agent izraelski utrzymuje, że Mossad wykonał wyrok na polityku ponieważ Barschel nie pozwolił, by broń izraelska była wysyłana do Iranu z portów landu Schleswig-Holstein.
Podczas dziesięcioletniej wojny irańsko-irackiej, Izrael i USA dostarczały potajemnie broni obydwu stronom wojującym.
Jeszcze bardziej zawiła, podejrzana i mętna jest afera określana jako Iran-Contra. Za prezydentury Regana, Izrael kupił starą broń od Iranu, którą zrzucano następnie na spadochronach nikaraguańskim bojownikom antysandinistom, tzw. contras. Była to operacja tajna i nielegalna, realizowana przy wydatnej pomocy ówczesnego wiceprezydenta USA – George'a Busha seniora. Bush, ex szef CIA – do nocnych zrzutów w Nikaragui – wykorzystywał byłych agentów CIA, którzy posiadali własne, niewielkie spółki lotnicze.
Siostra zamordowanego polityka, Elke opowiedziała, że Barschel udał się do Genewy, by spotkać się tam z «niezidentyfikowanym informatorem», który obiecał mu ujawnienie informacji mogących oczyścić go ze skandalu, jaki wybuchł wokół jego osoby.
Freya Barschel, żona polityka, mówiła o kilku telefonach, jakie Barschal miał otrzymać od niezidentyfikownego mężczyzny przed swym wyjazdem do Szwajcarii i stwierdziła, że po ostatniej rozmowie telefonicznej, Barschal zwierzył się jej: «Po raz pierwszy w życiu, odczuwam strach».
Oczywiście, oficjalna wersja wydarzeń mówi po dzień dzisiejszy, że Uwe Barschel popełnił samobójstwo.
O Viktorze Ostrovsky'm także pod linkiem:
Innym przypadkiem tego rodzaju «samobójstwa» jest śmierć – w roku 2003 – Jürgena Möllemann'a, polityka należącego do niemieckiej partii liberalnej FDP – w roku 1993 wybranego na wicekanclerza Niemiec, który miał pozbawić się życia podczas skoku na spadochronie, nad Westfalią. Należy dodać, że polityk był wcześniej skoczkiem Bundeswehry.
To, co zasługuje na uwagę, to fakt, że Möllemann został wyrzucony z FDP za «antysemityzm».
Kilka miesięcy wcześniej, Jamal Karsli, Syryjczyk z pochodzenia, członek Partii Zielonych, oskarżył Izrael o używanie «metod nazistowskich» w stosunku do narodu palstyńskiego, za co Zieloni wyrzucili go z ich partii.
Möllemann nie tylko przyjął Karsli'ego do FDP, ale także bronił go publicznie. Ujął się za nim również podczas talk-show telewizyjnego, prowadzonego przez dziennikarza Michela Friedmana, będącego równocześnie wiceprezydentem Niemieckiej Rady Żydowskiej.
Oskarżany o wzbudzanie nastrojów antysemickich, Möllemann stwierdził w trakcie transmisji: «Nikt nieprodukuje więcej antysemityzmu niż – używający swego aroganckiego i bezwzględnego stylu – Ariel Sharon i pan Friedman». Były to słowa, których wypowiedzenie przez polityka, a w szczególności przez Niemca, nie pozostaje bezkarne – komentuje włoska witryna internetowa.
Po tejże wypowiedzi, nastąpiło to, co Möllemann określił jako: «polowanie na człowieka, mające na celu usunięcie go na zewnątrz partii, polityki i rodzaju ludzkiego».
Guido Westerwelle, sekretarz FDP – której członkiem Möllemann był od 33 lat, zaś przewodniczącym od lat 18 – wyrzucił go z partii, jednakże pięćdziesięcioletni Uwe, pochodzący z bogatej rodziny, ojciec 3 dzieci, ex spadochroniarz oraz świetny polityk, znany ze swej szczerości, nie dał się zastraszyć.
W napisanej przez siebie książce, noszącej tytuł «Klartext: Für Deutschland», Möllemann oskarżył Westerwelle – zadeklarowanego homoseksualistę – o ulegnięcie szantażowi Mossadu. Książka stała się w Niemczech bestsellerem.
Po śmierci polityka, prasa przedstawiła Möllemann'a jako człowieka zrujnowanego także finansowo, będącego celem dochodzeń na temat jego majątku, przypartego do muru i z tego powodu pragnącego śmierci.
Mówiąc o polityku, Hans Dietrich Genscher stwierdził jednakże: «To nie jest portret Möllemanna, którego znałem; ten, którego znałem nie był osobą kapitulującą przed trudnościami».
Wiadomo było także, iż wyrzucony z FDP polityk, przygotowywał się do wypromowania własnej partii, jak również do napisania następnej książki, równie szczerej jak pierwsza.
Mówił: «Żyjemy w czasach, w których tak polityka wewnętrzna jak i zagraniczna potrzebuje słów jednoznacznych. Nie zamierzam już więcej tracić sił, walcząc przeciwko strategii, która chce mnie zniszczyć».
Stwierdził także: «Tego, czego nigdy nie uczynię, to rezygnacja z tego, w co wierzę; nie zrezygnuję też z mojego zaangażowania w to, w co wierzę. Bedę walczył o te same cele, o które biłem się będąc w FDP; obecnie będę walczył jako demokrata niezależny lub poseł niezrzeszony».
Pomimo tych słów, 5 czerwca 2003 roku, tenże człowiek pełen planów, przygotowujący się do wypowiedzenia swej batalii, popełnia ponoć samobójstwo.
Möllemann, doświadczony sportowiec-spadochroniarz wyskoczył z samolotu jako ósmy z kolei. Dwaj spadochroniarze, którzy wyskoczyli po nim zapewnili, że spadochron otworzył się «w sposób rutynowy», dodając: «Później jednakże, nagle, ujrzeliśmy, że spadochron oderwał się od jego ciała.
Czy jest rzeczą możliwą, że Möllemann sam odpiął spadochron?
Pomysł jest absurdalny, ponieważ ktoś, kto decyduje się na samobójstwo, całkiem zwyczajnie nie odmyka spadochronu. Na gorąco, prokurator Wolfgang Reinicke, stwierdził podczas konferencji prasowej: «Okoliczności śmierci mogą dotyczyć 3 kategorii: wypadku, samobójstwa oraz sabotażu, gdyby ktoś zepsuł spadochron».
Wkrótce pozostała wyłącznie wersja samobójstwa.
Jak wiadomo, każdy skoczek dysponuje spadochronem zapasowym, działającym automatycznie. W przypadku Möllemanna, tenże spadochron nie zadziałał. Policja niemiecka uznała, że polityk sam wyłączył urządzenie.
Ale dlaczego Breitling – kosztujący 12 000 euro zegarek Möllemanna – został odnaleziony w odległości 200 metrów od ciała. Czy jest rzeczą prawdopodobną, że podczas spadku swobodnego, polityk zajmował się zdejmowaniem swego zegarka?
A może zegarek odpiął się, podczas gdy gorączkowo usiłował otworzyć spadochron zapasowy?
Albo też gdy walczył w powietrzu ze swymi mordercami?
Zauważmy, że nazwiska 10 skoczków, którzy uczestniczyli w imprezie sportowej razem z politykiem, nigdy nie zostały ujawnione.
W tym samym dniu, w którym Möllemann zginął, unieważniono jego immunitet parlamentarny, po czym prokuratura niemiecka – wyjątkowo skapliwie – rozpoczęła dochodzenia dotyczące jego majętności.
Krótko potem, stwierdzono, że Möllemann stał się bogaty, zarabiając na obfitych prowizjach od sprzedaży broni krajom arabskim, szczególnie Arabii Saudyjskiej.
Podobnym procederem zajmował się również przemysł amerykański, jednakże to, co dla Amerykanów było zwykłym businessem, w przypadku polityka niemieckiego okazało się być przestępstwem i to tak wielkim, że było w stanie zbezcześcić także pamięć o nim.
***
VIDEO: Wolfram Baentsch: Der Doppelmord an Uwe Barschel
VIDEO: Mord an Uwe Barschel – 11 Oktober 1987 – Toxikologische Aspekte
VIDEO: So war's – Der Tod von Jürgen Möllemann
VIDEO: Jürgen Möllemann in bislang unveröffentlichtem Interview (2000)
Opracowanie zawiera przekład tekstów znajdujących się pod linkami:
Wybór tekstów, tłumaczenie i opracowanie: RAM
Rozpowszechnianie treści przetłumaczonych artykułów (z podaniem nick'a autora tłumaczeń i wskazaniem adresu tekstu źródłowego) jest dozwolone wyłącznie na darmowych platformach elektronicznych.
- Blog
- Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
- 848 odsłon
