SAMOTNY REJS "OPTY"

CASABLANCA - LAS PALMAS

856 mil

25  I - 12  II  1967

Na  spotkanie  z  Atlantykiem

Jest dzień 25 Stycznia 1967 roku. Zrobiłem ostatnie zakupy - warzywa, owoce, świeży chleb. Prezes SNC  (Societe Nautique de Casablanca)  kpt. żw. Welly, podrzucił mnie samochodem do portowej policji, żebym nie tracił czasu na chodzenie, znajomi zaprosili na obiad. Jeszcze telefon do konsula kpt. żw. Dyrowicza.                                                         O godzinie 15.15 zapuszczam silnik, zabierając ze sobą życzenia szczęśliwej drogi od obecnych w klubie.                "Opty" powolutku, statecznie ruszył w swój pierwszy samotny oceaniczny rejs.  O godzinie 15.55 stawiam grot, fok i bezan. Przesuwają się znajome dzielnice miasta. Na redzie jeszcze kilka statków. Nieco w bok znajoma sylwetka polskiego masowca, długiego 14-tysięcznika. Biorę kurs prosto na niego. Przez lornetkę odczytuję nazwę "Włókniarz".                                                                                                                                                                               Celuję prosto na rufę. Widzę, że na pokładzie zaczął się ruch. Marynarze są wyraźnie zaintrygowani widokiem jachtu, który wali na nich prosto jak do abordażu. Może ktoś zauważył już polską banderę. W każdym razie, gdy zbliżylem się do "Włókniarza", na pokładach rufowych zebrał się już przyzwoity tłumek.                                                   Ktoś spytał:                                                                                                                                                                                 - Co za jacht ?                                                                                                                                                                               - "Opty".                                                                                                                                                                                        - Hej, koledzy, to Teliga!                                                                                                                                                              Ze statku posypały się pozdrowienia. Zasalutowałem banderą. "Włókniarz" odsalutował.                                                  - Teliga, trzymaj się ! - krzyknął ktoś.                                                                                                                                        Kochany chłop. Nie wiedział, że jego okrzyk powtarzałem nieraz w ciężkich chwilach. Było mi jakoś dziwnie. Przepłynąłem zaledwie parę mil, a czułem, że serca tych marynarzy są już ze mną.                                                           Trzy długie sygnały. "Opty" idzie szybko. Na lądzie zabłysła latarnia morska El-Hank, zaczęły migotać uliczne latarnie. Jak rojowiska świetlików rozsypanych po brzegu szczodrą ręką, zapaliły się światła domów mieszkalnych i nocnych lokali usadowionych nad brzegiem. "Opty" szedł samodzielnie, zszedłem więc pod pokład na kolację.  PO powrocie na pokład zobaczyłem już tylko latarnię morską i łunę nad miastem.  Przede mną ciemny ocean i ciemne, zasnute chmurami niebo....................................                                                                                                                 

51 lat wczoraj właśnie minęło jak Kapitan Leonid Teliga wyruszył w swą podróż dookoła świata. Pozwoliłem sobie dać tutaj u nas, w TYM Niepoprawnym, Pięknym Miejscu, fragment książki Kapitana, tej książki, której okładka jest ilustracją do tego wspomnienia Wspaniałego ŻEGLARZA, Wielkiego Polskiego Patrioty, Żołnierza. Pisarza, Tłumacza, Poety,.....Który przed laty, zanim żeglarzem stał się, był kiedyś zakochany w Elizie, (zwaną Puńką), i tak o Tym zakochaniu pisał:

Powróciłem po latach, wieczorem.                                                                                                                                              I jak obcy spoglądałem dookoła.                                                                                                                                                I przed domem twoim stoję milcząc,                                                                                                                                          patrzę w okna i ciebie nie wołam.                                                                                                                                              Nie pamiętam tych topól przed gankiem.                                                                                                                                  ledwie jakieś badyle zielone                                                                                                                                                        drzewa rosną i mierzą me lata                                                                                                                                                    twoje lata i moje nieznane.                                                                                                                                                          Zaplątały się w liściach wspomnienia                                                                                                                                      uciec od nich trudniej niż od ludzi,                                                                                                                                          więc przed domem twoim stoję milcząc                                                                                                                                    i nie wołam, by twoich nie zbudzić.

Nawet w Dzienniku "Opty", gdzieś z Oceanu Indyjskiego, zjawia się Puńka.                                                                    Zostały w Lolku te grodziskie nastroje, jak w każdym pozostają młodzieńcze uczucia i wspomnienia. Może, jeśli były piękne i dobre, wierność im daje człowiekowi siłę.......

Tyle wspomnienia na dziś. Książkę "Samotny rejs "Opty" zredagował na podstawie zapisków Leonida Teligi, jego starszy brat Stanisław. Kapitan, nie zdążył...... Może żegluje gdzieś Tam w bezkesie niebieskiego oceanu ? Może spotkał tam innych samotników ? Może spotkał Slocuma, Wagnera ???

AHOJ !  KAPITANIE 

 pamiętamy. i Nie zapomnimy. NIGDY ! 

     ]]>https://us.search.yahoo.com/yhs/search?hspart=itm&hsimp=yhs-001&type=smy...]]>