Renegat i zdrajca, agent NKWD, sowiecki generał Zygmunt Berling (4)

Obrazek użytkownika Tomasz A.S.
Historia

We wrześniu 1944 r. podległe Berlingowi jednostki I Armii podjęły nieudaną i okupioną licznymi ofiarami próbę forsowania Wisły w Warszawie. Znaczna część szeregowych żołnierzy uczestniczyła w operacji w przekonaniu, że ma ona na celu pomoc Powstaniu Warszawskiemu. W rzeczywistości była to operacja przeprowadzona ograniczonymi siłami z rozkazu sowieckiego dowództwa tego odcinka frontu, ukierunkowana tylko i wyłącznie na uchwycenie przyczółków na ograniczonym obszarze lewego brzegu Wisły.
Wbrew legendom nie było to samowolne działanie Berlinga w celu pomocy powstańcom. Nie jest także prawdą, że został „ukarany” odsunięciem od dowodzenia polskimi jednostkami.
Decyzja Stalina o powierzeniu Michałowi Żymierskiemu funkcji „Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego”, do której aspirował Berling, została podjęta i wprowadzona w życie już w lipcu 1944 r., czyli przed wybuchem walk w stolicy. Berling został wówczas jedynie jego zastępcą i dowódcą I Armii WP. Podobnie został jedynie zastępcą Żymierskiego jako kierownika resortu obrony narodowej w marionetkowym PKWN.
Utracił zaufanie Stalina najprawdopodobniej na skutek nadmiernych ambicji politycznych. Przydzielono mu mandat fasadowej „Krajowej Rady Narodowej”, ale został pozbawiony możliwości odegrania pierwszoplanowej roli w budowanych strukturach komunistycznej władzy.

Od jesieni 1944 roku Berling w mundurze sowieckiego generała przez trzy lata uczęszczał na studia w Akademii Wojennej w Moskwie.

Do Polski powrócił w 1947 roku. Pełnił nie pierwszoplanowe, ale wciąż wysokie stanowiska w wojsku i w państwie komunistycznym. W okresie dojrzałego stalinizmu (1948–1953) był m.in. organizatorem i komendantem Akademii Sztabu Generalnego. Kierował ASG w latach 1948–1953, w tym okresie w ramach czystki wśród kadr naukowych uczelni aresztowano przedwojennych oficerów Wojska Polskiego (m.in. gen. Heliodora Cepę, płk. Jana Rzepeckiego, płk. Franciszka Skibińskiego i innych). W 1953 roku i w latach następnych był podsekretarzem stanu i wiceministrem w różnych resortach. W tym czasie próbowała odwiedzić Berlinga córka ze związku z Jolantą. Przyjechała specjalnie do Polski, lecz nie chciał się z nią w ogóle spotkać.
Stalinowski generał Berling zmarł w Warszawie w 1980 roku. Pochowany na Powązkach Wojskowych obok mauzoleum swego towarzysza z NKWD Bolesława Bieruta: kwatera A4, rząd 1, grób 29.

Źródła:
1.Instytut Pamięci Narodowej http://www.ipn.gov.pl/portal/pl/398/4905/
2. Daniel Bargiełowski – Konterfekt renegata, 1996, 383 stron, Wydawnictwo Antyk.
3. Wikipedia

Tomasz A.S.

Poprzedni odcinek: http://niepoprawni.pl/blog/5462/renegat-i-zdrajca-agent-nkwd-sowiecki-general-zygmunt-berling-3

Brak głosów