Czy Episkopat kwestionuje podstawowe zasady wiary?

Zgoda. Pytanie co możemy w tej konkretnej sprawie zrobić?
Mozna oczywiście bić pianę, oburzać się, nawoływać...
Groch o ścianę, za póżno, wszyscy i jak mieliśmy się okazję przekonać, ku naszemu pełnemu zaskoczeniu Kościół katolicki też potrafi nas oszukać. W spokoju gabinetów jedne dzieci boże wykiwały i to od razu na wielu polach inne dzieci boże. W dodatku za nic sobie mając wiarę w Boga. Wypadałoby tylko przestać już wierzyć, sprawiać pozory tej wiary a wszelkiej maści naprawiacze świata byliby zadowoleni. Obawiam się jednak że Pan Bóg wcale nie chce byśmy przstali wierzyć i myśleć. Dlatego wypadałoby coś zrobić.

Może kolejna petycja? Tylko czy jest nadzieja że ktoś z Episkopatu ją przeczyta gdy już dawno dano nam świadectwo tego jak Episkopat traktuje wiernych kościoła katolickiego w Polsce? Powiedziano nam że głosowanie było tajne i że biskupi opowiedzieli się jednogłośnie, a mnie się nie bardzo chce wierzyć że tak było naprawdę. Poprostu nie wierzę że mój biskup tak zrobił i zapytam Go o to osobiście i publicznie gdy tylko nadarzy się sposobność.

że Michalik celowo ostentacyjnie podpisał "pojednanie" jak typową umowę międzynarodową, w całkowicie świeckim miejscu i w świeckim ceremoniale, co jako zarzut przedstawia ks. Isakowicz-Zaleski.

Ta ostentacja, być może, ma nam dać coś do zrozumienia? Bo, jak na "przełomowe" porozumienie między Kościołami, to wydarzenie było mocno oschłe.

Jakoś nie potrafię sobie uzmysłowić przewinień polskich katolików wobec rosyjskich prawosławnych, ani szerzej - Polski wobec Rosji.

A jednak były. Nie są to sprawy proste, często nie chcemy do nich wracać, albo je umniejszamy co nie zmienia faktu, że niechlubne karty też się zdarzały. Przypomnę tylko akcję wyburzania cerkwi na Chełmszczyźnie w roku 1938. W ramach akcji rewindykacyjnej zburzono 127 cerkwi, przy użyciu wojska i policji.                           http://cerkiewzgora.bloog.pl/id,4434376,title,BURZENIE-CERKWI-FRAGMENT-Z-TRAGICZNEJ-HISTORII-KOSCIOLA-PRAWOSLAWNEGO-W-MIEDZYWOJENNEJ-POLSCE,index.html?ticaid=6f061

Fragment wspomnień Niny Wasyliwny Jaciuk (Konował), byłej mieszkanki Kryłowa (pow. hrubieszowski): 

My z nimi [Polakami] żyliśmy dosyć przyjaźnie. Razem obchodziliśmy święta. Póki nie nastał 1938 rok. Wtedy w Kryłowie Polacy zburzyli cerkiew – była wielka, murowana. Przypominam sobie, wszyscy ukraińscy mieszkańcy wyszli … I wtedy Ukraińcy zamknęli się w sobie, bo Polacy byli górą. Do kościoła, jak mieli nadzieję Polacy, nikt nie poszedł. Ten tragiczny dzień stał się dla Ukraińców wioski podstawą do poszukiwania swoich ukraińskich korzeni. Natomiast w stosunku do Polaków pojawiły się pretensje: dlaczego nie dają nam się modlić w naszej ukraińskiej cerkwi? Zaczęli stronić jedni od drugich – Ukraińcy i Polacy.

 

Za: „Wołyń i Chołmszczyna 1938-1947 rr. Pols’ko – ukrajins’ke protystojannja ta joho widłunnja. Doslidżennja, dokumenty, spohady”, L’wiw 2003.