Pas de liberté pour les ennemis de la Liberté - koniec IV władzy

Sprawa Wojciecha Sumlińskiego była dzwonkiem alarmowym. Okazało się, że środowisko dziennikarskie jest głuche na prowokacje służb specjalnych wobec dziennikarzy i na podsłuchy ich telefonów. Oczywiście, jeżeli podsłuchują i prowokują służby właściwe, czyli nasze.

Można było jednak powiedzieć, że jest to odreagowanie salonowych mediów na wstrzemięźliwości publicytów prawicy na podsłuchy telefonów Olejnik GazWybu i innych dziennikarzy salonu. Poza tym, zawsze można było uznać, że przypuszczano, iż to służby mają rację.

 

Sytuacja E. Stankiewicz jest jednak zupełnie inna. W sejmie, po ważnym głosowaniu, w sytuacji najskrajniej publicznej dziennikarka nagrywa kamerą posła. Ten pyta ją o personalia, potem obrzuca wyzwiskami, zakazuje nagrywania, grożąc rozbiciem kamery, wreszcie podchodzi i używając siły sprowadza kamerę do parteru. Całość trwa krócej niż minutę. 

W kraju demokratycznym takie zachowanie posła oznaczałoby jego śmierć publiczną. Jak jest w Polsce?

 

Politycy zachowują się dość przyzwoicie, nikt nie pochwala zachowania posła, większość, ponadpartyjnie uważa, że powinien conajmniej przeprosić dziennikarkę. 

 

Jeśli chodzi o kolegów z branży Stankiewicz to są podzieleni. Ci którzy są jej ideowo bliscy (kilka % rynku) wrą z oburzenia, ideowo przeciwni (reszta rynku w ty wszystkie tv) atakują Stankiewicz dając jednocześnie głos Niesiołowskiemu by wytłumaczył swoje zachowanie. 

I tak w GW artykuły potępiające zachowanie Stankiewicz napisali S. Blumsztajn i d. naczelny Newsweeka, jasno opowiedzieli się przeciw Stankiewicz Pluszak Premiera i Monika Olejnik, Mikołaj Lizut udzielił wywiadu w którym Stanikiewicz określił jako prowokatorkę (to te najbardziej widoczne reakcje tłumiace odruchy tych, którz zachowywali się przyzwoicie, a nie brakowało ich).

W pierwszych możliwych terminach Stefan Niesiołowski stał się gwiazdą najbardziej prestiżowych programów politycznych (wywiad w Radiu Zet, zaproszenie od Pluszaka Premiera, gdy Stankiewicz ani widu ani słychu), 

Towarzystwo Dziennikarskie (tuzy salonu) wystosowało list, w którym nie widzi różnic między zachowaniem Niesiołowskiego i Stankiewicz:

 

Tymczasem w każdym demokratycznym kraju sytuacja byłaby jednoznaczna. Dziennikarka wykonywała swoją pracę zgodnie z regułami zawodu, a poseł na nią napadł. 

Mogliśmy to obserwować m.in. ostatnio podczas arabskiej wiosny podczas burzliwych wydarzeń doszło do kilku sytuacji gdy tłumy demontrantów gwałcili zachodnie dziennikarki relacjonujące wydarzenia. W zachodnich mediach głos dawano przede wszystkim ofiarom, nie agresorom. Wątpię też by głównym tematem roważań było to, jak dziennikarki prowokowały muzłuanów, bo przede wszystkim jako kobiety weszły w tłum mężczyzn, pewnie też były bez kwefów, może i noga wystawała spod spódnicy, bądź miały spodnie zamiast odpowiedniego stroju. Wątpię też, by najbardziej prestiżowe zachodnie związki dziennikarskie orzekły, że i dziennikarki i gwałciciele są winni temu co się stało.

 

Jaka z tego wszystkiego nauka?

 

Dla szarej braci dziennikarskiej prosta. Albo jesteś z nami albo przeciw nam. Czyli jeśli komuś z naszych nadepniesz na odcisk to przeproś i szybko uciekaj, jedną pigułę dostaniesz od posła, drugą zaś od swoich przełożonych i autorytetów. W atakach na Stankiewicz przoduje co prawda towarzytwo wyborczej i postwyborczej, jest to jednak środowisko najbardziej wiodące i nikt z main streamu nie uznaje za zasadne sprzeciwiać się tej wizji.

 

Dla nas odbiorców taka, że coś takiego jak IV władza nie istnieje w Polsce. Bowiem redakcje są jedynie zbrojnym ramieniem partii. Jeśli zaś jakieś nie są, to będą albo padną (W tej sytuacji najbardziej niezależnym dziennikarzem w Polsce wydaje się być ojciec Rydzyk, który jeszcze może wybierać politycznego patrona, a nawet dyktować mu warunki).

 

Po trzecie zaś, skoro media nie wykonują funkcji kontrolnej, to wkrótce ich miejsce zajmą blogerzy, którzy jeszcze mają swoje poglądy, a nie partyjne, i to jest w tym wszstkim najbardziej optymistyczne.