Ten, kto wymyślił piwo, był mędrcem - Platon

Zapobiega marskości wątroby, zawałowi serca, nowotworom, udarowi, gruźlicy, starzeniu się i... tyciu.

]]>Piwo]]>, zwykły napój alkoholowy niegodny salonu, rodem z pod Budki, czy też jeden z najszlachetniejszych i ]]>najstarszych]]> obok wina oraz miodu ?

Poniższe opisy kilku piw mojego autorstwa oraz artykuł o walorach piwa autorstwa ]]>mb]]> nie są receptą na zdrowe życie, to jedynie wynik subiektywnych odczuć i przemyśleń autorów.

Premium Lager Beer

Po otwarciu butelki czujemy syty - pełny zapach z ciemną słodową nutą oraz charakterystyczną świeżość bryzy, chciałoby się pić to piwo nosem.

Piwo daje proporcjonalną pianę o obszernym, miękkim zapachu, a jej spód w sposób naturalny atakuje desant bąbelków.

Piwo o kolorze bursztynowo miodowym.

Pierwsze łyki uderzają dobrą proporcją goryczki i kwaśności.

Kolejne piwo przywołujące słód pszeniczny jao ważny element tradycyjnego, naturalnego piwa.

Piwo miło szczypie w język, bąbelki wypełniają kubki smakowe i głado spływa do przełyku co daje wyjątkowy komfort i możliwości delektowania się jasnym – klarownym, prostym, pozbawionym zbędnych komplikacji smakiem.

Piwo to sprawdzi się zarówno przy ognisku jak i na salonach.

A też połączone z gęsiną nadziewaną po polsku lub filetem z piersi kaczej w marchewce i cebuli to niebo w gębie.

Prawdziwy "Lager - feld" wśród piw.

Cornelius Weizen

Piwo to towarzyszy mi do wielu miesięcy w radosnych i tych niezbyt pogodnych dniach mojego życia.

Jemu zawdzięczam, iż nie piję już "chemicznych zabójców", jakimi są produkty wielkich browarów.

Daje prawdziwą radość z picia piwa, poprawia humor, smak i wzmaga trawienie jedzonka.

Błyskotliwa kariera tego "pszeniczniaka" to zasługa browaru Sulimar ale i samego Weizena.

Sam obrządek jego picia to czysta magia i przyjemność.

To piwo pozwoliło mi przekonać zagorzałych zwolenników powszechnej browarnianej chemii do picia naturalnych piw i umiliło wiele spotkań z moimi przyjaciółmi.

Ma wiele zwolenniczek wśród kobiet.

A potraktowane ozorkiem w sosie chrzanowym, aż prosi się by je wypić.

A zapach i smak...

Cóż, samemu należy spróbować.

Mętny, naturalny kolor i rześki aromat bezpiecznie wprowadza nas w prawdziwych, naturalnych piw.

Pierwszy łyk jest jak miłość od pierwszego wejrzenia, dla członków "klubu chemika" może to być szok.

Takie piwo winno być dla piwoszy chlebem powszednim, który syci, daję siłę i radość życia,

w zasadzie nie podlega opisowi, wystarczy, że jest.

A bez szklanki Corneliusa ani rusz.

Ale Ale

Pierwsze wrażenie zapachowe to kusząca słodycz przyprawiona delikatnym, ledwo uchwytnym zapachem

szlachetnego, fajkowego tytoniu – ten zapach może uzależnić nasz nos.

Po nalaniu do szklanicy Corneliusa pozostaje słodkawy zapach, kojarzy się on jednak z owocami, a nawet, to przecież żaden dyshonor, z warzywnymi nutami, jest tu gruszka , jabłko, ale i też słodka kalarepa i pietruszka.

Może to zasługa starych receptur, iż pojawiają się takie nuty zapachowe, a smakowe są nieliche.

„Ale” to jeden z najstarszych wspominanych w literaturze angielskiej i o ile się nie mylę nawet w staroangielskiej, gatunków piwa.

Smak tego piwa to kompromis, a może spotkanie charakteru piw jasnych i ciemnych.

Smak pobudza apetyt i doskonale komponuje się z dziczyzną, a i polędwica wołowa na grzance z żurawiną i sosem borowikowym czuje się dobrze w jego towarzystwie.

Ale ślizga się po moim podniebieniu i polędwicy wołowej niczym Katarina Witt po srebrzystej tafli lodowej.

Allo, Allo to król „Britcomu”, a Ale to co najmniej pretendent do korony na dworze piwa.

Baltic Porter

Portera można kochać lub szczerze nie znosić.

A tu niespodzianka, zanim uprzedzenia lub uczucia wezmą górę już cię Baltic ma.

To niemal doskonała kompozycja zapachu, smaku i barwy.

Piana prosi się by położyć na niej monetę dolarową.

Gorzkawo - słodki gęsty zapach obiecuje niezwykły melanż smakowy.

Ciemny, nieoddający światła niczym Czarna Dziura Baltic Porter z pianą o karmelowym odcieniu z mocną strukturą powoduje, iż już chłonąc go wzrokiem i węchem doznajemy miłych wrażeń.

Po nalaniu do szklanicy zapach jaśnieje i staję się rześki – orzeźwiający.

Uwalnia się miła dla nosa słodycz, czuć jednak równowagę w zapachu między słodyczą, a goryczą.

Piwo to syci wszystkie zmysły, a delikatna gorycz powoduje ciągły niedosyt tego szlachetnego trunku.

Idealne piwo na zwieńczenie degustacji piw Cornelius, a jego „Ciemna Moc” doskonale zamyka wieczorne biesiady.

Baltic Porter delikatnie łagodzi kwasowość moich ulubionych płucek na kwaśno, które to bywają „lekiem na całe zło” jakim czasem jest „the day after” - po degustacji, a i grillowa łopatka z rydzami na maśle nie pogniewa na jego towarzystwo.

Wszystkie piwa Cornelius cechuje doskonały stosunek ceny do jakości, z przewagą jakości nad ceną.

Piwo fakty i mity.

Zapobiega marskości wątroby, zawałowi serca, nowotworom, udarowi, gruźlicy, starzeniu się i... tyciu. Jest lekkostrawne i niemal w całości przyswajalne, a na dodatek pełne witamin. Nic więc nie stoi na przeszkodzie, by nawet codziennie sięgać po małe jasne z pianką. Wszystko na zdrowie!

Trudno przecenić walory piwa nie tylko w roli towarzyskiego „wspomagacza", ale przede wszystkim jako zdrowego i pożywnego napoju, który ma zbawienne działanie na nasz organizm. Podobnie jak wszystko - w nadmiarze może zaszkodzić, jednak zasadniczo stanowi wartościowy element diety.

Witaminowa bomba

Na początek: chmielowy napój jest bogatym źródłem około 40 związków chemicznych, które dostarczają nam energii i zapewniają prawidłowe funkcjonowanie organizmu - witamin, a także mikroelementów, soli mineralnych oraz aminokwasów.

1 litr bursztynowego przysmaku dostarcza nam około 200 miligramów różnych witamin, m.in. B6 (35 proc. dziennego zapotrzebowania dorosłego człowieka), ryboflawiny, czyli B2 (20 proc.), niacyny, czyli B3 (65 proc.), witamin A, B1, B12, C, D, E oraz H, kwasu pantotenowego oraz kwasu foliowego. Szczególnie istotna jest obecność witamin z grupy B, które wspomagają syntezę białek i aminokwasów, ułatwiają trawienie i regulują przemianę materii. Z kolei witaminy A i E są przeciwutleniaczami oraz chronią przed zawałem, jednocześnie korzystnie działając na stan włosów i skóry.

Dodatkowo ta sama ilość w znacznym stopniu zaspokaja potrzeby organizmu na cenne aminokwasy: fenyloanilinę (46 proc. zapotrzebowania), lizynę i metioninę (27 proc.) oraz walinę (29 proc.). Zawiera także liczne pierwiastki, w tym wspomagające metabolizm magnez (50 proc.) i potas (20 proc.), konieczny do wzrostu kości fosfor (40 proc.) i wapń, zapobiegające anemii żelazo.

Prawdziwym dobrodziejstwem są szyszki chmielowe dodawane podczas produkcji do brzeczki piwnej. Żywice pochodzące z tych składników - głównie humulina i lupulina - mają silne właściwości bakteriobójcze, działające nawet na prątki gruźlicy. Według części badaczy, żywice te zwalczają również bakterie odporne na antybiotyki. Zapobiegają także nowotworom, uspokajają, pobudzają apetyt i łagodzą nerwobóle.

Korzyści dla serca, nerek, wątroby

Chmiel zawiera również fitoestrogeny chroniące przed rakiem, a wraz z solami potasowymi działa moczopędnie, wypłukując z nerek piasek i drobne kamienie - tym samym piwo zapobiega powstawaniu kamieni nerkowych (oraz żółciowych), jest zresztą często zalecane przez urologów i nefrologów jako środek profilaktyczny.

Z kolei lekko kwaśny odczyn i właściwości antyseptyczne utrudniają rozwój szkodliwych drobnoustrojów, na przykład tych wywołujących tyfus. Substancje goryczkowe oraz kwas węglowy pobudzają pracę żołądka. Wreszcie - piwo zawiera substancje zapobiegające marskości wątroby i pomaga przy obrzękach. Słód oprócz węglowodanów i wymienionych już witamin dostarcza konsumentowi znacznych ilości polifenoli - związków przechwytujących wolne rodniki o działaniu potencjalnie rakotwórczym.

Piwo zapobiega ponadto odkładaniu się skrzepów w arteriach krwionośnych, co chroni nad przez zawałem serca oraz udarem. Dodatkowo przeciwdziała gromadzeniu się w organizmie homocytsteiny - aminokwasu łączonego z licznymi schorzeniami układu krwionośnego.

Pozytywny wpływ na najważniejszy mięsień w naszym ciele nie jest teorią, lecz sprawdzonym faktem: badania prowadzone w Niemczech dowiodły, że umiarkowani smakosze tego trunku (czyli pijący 1-2 litry piwa dziennie) są od 20 do 50 proc. mniej narażeni na ryzyko chorób serca oraz naczyń wieńcowych.

Również doświadczenia przeprowadzone w Wielkiej Brytanii potwierdzają tę tezę: amatorzy „małego jasnego" (pitego w rozsądnych ilościach) w porównaniu z abstynentami mają o 20 proc. mniejsze szanse na zawał mięśnia sercowego i 30 do 40 proc. rzadziej zapadają na choroby układu krwionośnego.

Wcale nie tuczy

Przy takiej mnogości zalet łatwo o wrażenie, że to „zbyt piękne, by było prawdziwe". Sceptycy natychmiast dodają więc, że piwo przecież tuczy, a poza tym każdy alkohol jest niezdrowy. Jednak oba te argumenty są zupełnie pozbawione podstaw.

Mit o tuczących właściwościach piwa lepiej od razu włożyć między bajki. Pół litra złocistego trunku zawiera od 100 do 250 kcal (w zależności od mocy), czyli mniej niż mleko, sok owocowy czy któryś ze słodzonych napojów - w dodatku przy zawartości cukru mniejszej od trzech do dziesięciu razy niż w przypadku soku pomarańczowego czy coli.

Przede wszystkim jednak piwo nie zawiera grama tłuszczu ani cholesterolu, za to wspomaga trawienie, hamuje tłuszczową przemianę materii i wypłukuje z organizmu sól, która, spożywana przez nas tradycyjnie w nadmiarze, sprzyja zatrzymywaniu wody i w efekcie zwiększeniu ciężaru ciała.

Jedyny mankament polega na tym, że wśród licznych zalet tego napoju znajduje się pobudzenie apetytu. Wypicie nawet kilku litrów piwa nie wpływa więc specjalnie na sylwetkę, za to jeśli posłuchamy pokusy i zjemy dodatkowo obfity, tłusty posiłek czy też mnogość przekąsek typu paluszki, chipsy, orzeszki etc. - na pewno odczujemy to na wadze. Powinniśmy zatem uważać nie tyle na to, co pijemy, ile na produkty, którymi zagryzamy piwo.

Zresztą najnowsze badania jasno dowodzą, że umiarkowane spożycie chmielowego napoju wręcz sprzyja utrzymaniu figury.

Alkohol jest dobry, ale ostrożnie

Jeśli zaś chodzi o zawartość alkoholu, w standardowym piwie jest ona tak niska, że właściwie niewarta uwagi. Etanol jest tu rozpuszczony w proporcjonalnie dużej ilości wody, nie ma więc powodu do zmartwień.

Nawet lekarze, którzy z zasady są (przynajmniej oficjalnie) przeciwni spożywaniu alkoholu, uspokajają, że w tym przypadku jego toksyczne działanie wobec tak małej dawki w ogóle nie jest brane pod uwagę.

Niskie stężenie alkoholu w piwie powoduje bowiem, że asymilacja tej substancji jest bardzo szybka i nie powoduje obciążenia organizmu - rzecz jasna przy spożyciu w rozsądnych ilościach.

Jakie ilości to te „rozsądne"? Zdania są podzielone. Lekarze zwykle nie mają zastrzeżeń, a nawet polecają wypicie (nawet codziennie) szklanki trunku w przypadku kobiet i małego piwa w przypadku mężczyzn. Nie chodzi tu bynajmniej o dyskryminację płciową, lecz fakt, że kobiety słabiej przyswajają alkohol.

Lepsze naturalne niż „masowe"

Wszystkie te zbawienne efekty zawdzięczamy używanym do tworzenia napoju z pianką słodowi oraz chmielowi. Poza tym bowiem na złocisty trunek składa się niemal wyłącznie woda (nawet do 95 proc.), co czyni z piwa jeden z najlepiej przyswajalnych produktów spożywczych.

Zawartość cennych substancji odżywczych jest znacznie wyższa w przypadku piw nie poddawanych procesowi pasteryzacji i filtrowaniu - lepiej więc poszukać niedużego lokalnego browaru niż sięgać po pierwszą lepszą butelkę stojącą na półce.

Nie oznacza to, że sztandarowe wyroby wielkich firm są z góry uznane za bezwartościowe, jednak z reguły mają one daleko mniej składników korzystnie wpływających na zdrowie.

]]>mb]]>

Póki albowiem nie była znajoma kawa, biała płeć dystyngowana na ranny posiłek używała polewki robionej z piwa, wina, cukru, jajec, szafranu albo cynamonu.
(...)
Ku końcu panowania Augusta III nastały w Warszawie najprzód, a potem po różnym stronach kraju piwa czeskie, ordynaryjne i dubeltowe, tudzież piwo angielskie, które najpierwszy wyinwentował Hieronim Wielopolski, koniuszy koronny; miało dużo podobnego smaku do prawdziwego piwa angielskiego, które sprowadzano i po dziś dzień sprowadzają z Anglii. To jednak piwo angielskie nie miało nigdzie więcej propinacji, tylko w Warszawie przy pałacu tegoż pana i w Oborach, gdzie go robiono, mil trzy od Warszawy; wkrótce spadło z wziętości. Otwockie piwo przesadziło go. Otwockiemu odebrało znowu konkurs wilanowskie, a wilanowskiemu inflantskie, ale nie tak mocne i nie burzące się obyczajem prawdziwego angielskiego. Szynkarki po miastach pryncypalnych szukające swego zysku nauczyły się nalewać w butle i w butelki małe piwa młodego, nie wyrobionego, to przytkane gliną w butli dużej po odrobieniu dawało smak lepszy jak prosto z beczki; w butelce zaś małej, dobrze zaszpuntowanej, po wyjęciu czopka tak się burzyło jak angielskie prawdziwe. Więc gdy te tak rozmaite piwa ponastawały, łowickie, gielniowskie, wąchockie piwa estymacją swoją straciły, wszedłszy w rząd piw pospolitych; grodziskie zaś słynęło coraz bardziej po Wielkiej Polszcze, tak iż szlachcic tam, który nie miał w swoim domu piwa grodziskiego, poczytany był za mizeraka albo za kutwę. Tej estymacji przyczynili mu wiele doktorowie, przyznając mu cnotę wód mineralnych. Jest to piwo cienkie i smakowite, głowy nie zawracające; doktorowie we wszystkich chorobach, w których zabraniają wszelkich trunków pacjentom, grodziskie piwo pić pozwalają, owszem w pewnych chorobach pić go każą.
(...)
Tam, gdzie piwo było w modzie, pili go od śniadania do obiadu, od obiadu do poduszki. Byli tak dobrego gardła niektórzy i tak przestronego brzucha, że kufel piwa garcowy albo szklenicę taką, lub kielich bez nogi, z umysłu taki, żeby go nie możno było postawić, kulawką zwany, duszkiem bez odpoczynku wypijali.

Autor: ]]>Jędrzej Kitowicz]]>: Opis obyczajów za panowania Augusta III. O trunkach. 1840

A teraz z innej beczki.