Przestrzeń publiczna i idee w polityce

 W dyskusji przedwyborczej padły słowa, że: krzyż w przestrzeni publicznej to kompetencja parlamentu i że go być nie powinno.

A jest odwrotnie: przestrzeń publiczna to przestrzeń dla ludzi dobrych. Zaś Krzyż to symbol tego, że został pozbawiony życia przez ukrzyżowanie człowiek dobry. To ma mobilizować wszystkich ludzi dobrych do wytrwałości w dobru, aby zło nie zatriumfowało. To sprawa zupełnie budująca dla przestrzeni publicznej.

Przestrzeń publiczna w kraju ludzi dobrych, wyrosłych w tradycji chrześcijańskiej powinna być pełna krzyży. Tylko ludzie źli mogą chcieć, byśmy o Krzyżu zapomnieli.

Według dyskutantki parlament miałby decydować o obecności Krzyża w przestrzeni publicznej – a czy sam parlament też nie jest w przestrzeni publicznej? Czy nie byłoby to jego rozpychanie się, zawłaszczanie tej przestrzeni nie tylko w kwestiach politycznych, jakie,  wyznacza mu Naród, tylko i samowolne poszerzanie ich na kwestie duchowe, które symbolizuje Krzyż?

A w jakiej przestrzeni  jest dokonany rozdział Kościoła od Państwa?  Przecież nie politycznej – a tylko w takim przypadku uprawnienia by tu miał parlament.

Przestrzenią tą jest dobro, inaczej mówiąc, chodzi o przestrzeń moralną - obie te organizacje działają w przestrzeni moralnej – mogą, a nawet powinny  być w rozdzieleniu, każda powinna się specjalizować w swoich kompetencjach, ale jedność tak obywateli, jak i wiernych w sprawach moralnych musi być ich celem wspólnym.

Jednolita moralność – gwarancja jednolitego ładu społecznego musi być.

Usunięcie Krzyża z przestrzeni publicznej oznaczałoby otwarcie jej dla ludzi złych. A brak moralności to od razu anarchia z liberalizmem w randze prawa dżungli, albo autorytaryzm z literą prawa dyktatorsko wymuszaną prawem kaduka-dyktatora.

 Dla każdego myślącego odpowiedzialnie człowieka jest jasne, że musi być moralność – i to najwyższa możliwa, czyli jak na dziś katolicka – moralność gwarantująca trwały i jeszcze nieustannie doskonalony ład społeczny oparty o dobro i wyrażające je ludzkie wartości wyższego rzędu, wartości wypływające właśnie z mądrości Krzyża, z potrzeby dokonywania ludzkich wyborów tak, by chronić to, co jest wartością wyższego rzędu. Ponosić ofiary, nawet życia gdy trzeba w sprawach świętości (życie też jest świętością), ale w dystansie czasowym, czy wspólnotowym wygrywać.

W tym sensie Krzyż jest ponadkatolicki (, czy nawet ponadreligijny), bo Kościół tu JEST OTWARTY. Otwarty oczywiście i dla tych którzy zechcą zostać katolikami. Otwarty dla każdego, kto chce kroczyć drogą dobra przynajmniej do etapu człowieczeństwa dojrzałego (kwestie świętości i drogi do Boga to już tylko dla katolików).

Czy sam Naród nie jest w nadrzędnej nad nim przestrzeni moralnej? Czy Naród dał parlamentowi prawobycia jaąś organizacją ponadreligijną, czy to nie moralność jest ponadreligijna i ponadpolityczna zarazem?

Mówiono też o ideologii -  nie o realizacji idei w polityce -  jako o czymś normalnym i równouprawnionym, niewinnym, właściwie funkcjonującym w przestrzeni publicznej.

A przecież ideologie to pomysły wydumane bez przełożenia na świat ludzkich wartości. Np. in vitro to nie ileś tam zbrodni tylko dopuszczalna ideologia. Człon „ideo-„ w tym słowie jest kłamstwem, bo nie istnieją idee niemoralne.

Tymczasem w polityce funkcjonować to mają idee, nasze ludzkie dążenia do doskonałości. Ludzkie, nie jakichś nie wiadomo komu naprawdę się wysługujących „ideologów”.