Żołnierze Wyklęci nie dostaną już Virtuti Militari.Ale UBecy,którzy ich zabijali,nadal plugawią ten najważniejszy polski order

(...)W PRL-u Virtuti Militari było plugawione celowo, jako relikt II Rzeczypospolitej, ale nie zlikwidowano orderu – miał legitymizować nową władzę. Już 11 listopada 1943 roku gen. Zygmunt Berling wydał rozkaz, w którym uhonorowano 16 żołnierzy 1 Dywizji Pancernej im. Tadeusza Kościuszki Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za bohaterstwo podczas bitwy pod Lenino.

Jak długo najświętszy dla pokoleń Polaków order będą plugawić osoby, które nie zrobiły nic dla niepodległości Rzeczypospolitej?

22 grudnia 1944 r. PKWN przyjął dekret, w którym, jak czytamy w art. 1: „w celu nagrodzenia czynów męstwa i odwagi, wykazanych w boju, bądź innych wybitnych zasług położonych dla chwały i pożytku Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności w dziele odrodzenia demokratycznej państwowości polskiej i Polskich Sił Zbrojnych albo w walce z hitlerowskim najeźdźcą lub jego najemnikami – zatwierdza się odznaczenia, m.in. (...) order wojskowy Virtuti Militari”.

Równocześnie zapewne po to, by uniemożliwić ingerencję Kapituły znajdującej się w Londynie „postanowienia poszczególnych ustaw o Zgromadzeniu Kawalerów danego orderu, ich Kanclerzach i Kapitułach zostają uchylone”. W myśl dekretu order był nadawany przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej na wniosek przewodniczącego PKWN lub nowego dowódcy Wojska Polskiego.

Nie ulega wątpliwości, że część odznaczonych Virtuti Militari ma ubeckie korzenie lub krew AK-owców na rękach. Taki właśnie przypadek został szczegółowo opisany w ostatnim numerze pisma „Kombatant” (nr 3/267). Jak się okazuje, za zabicie mjr. Mariana Bernaciaka „Orlika” przyznano aż sześć Krzyży Grunwaldu, siedem Krzyży Walecznych i pięć Orderów Virtuti Militari.

„Orlik” zginął 24 czerwca 1946 r., niemal w przeddzień referendum, otoczony pod Piotrówkiem przez przeważające siły wojska, MO i UB. Najsłynniejszą jego akcją było odbicie więzienia w Puławach (24 kwietnia 1945 r.) i uwolnienie ponad 100 zatrzymanych. Miesiąc później jego zgrupowanie stoczyło w Lesie Stockim jedną z największych, zwycięskich bitew antykomunistycznego podziemia. „Orlik” został pochowany, pod zmienionym nazwiskiem jako Marjan Biernacki, wieczorem 8 lipca 1946 r. na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie, w kwaterze 45 N, nr grobu 15 – pod zewnętrznym murem, w miejscu popularnie nazywanym „przy studni”.

26 czerwca 1946 r., a więc już w dwa dni od śmierci „Orlika”, w sztabie Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego powstaje rozkaz personalny nr 593. W jego oryginalnym, na szczęście zachowanym projekcie, na którym odręcznie nanoszono zmiany, bez trudu można odczytać uzasadnienie: „za dzielne (….) zachowanie się w walce z bandą „Orlika”, za zabicie herszta bandy i zdobycie ważnych dokumentów tyczących działalności tej bandy”. Ostatecznie rozkaz sformułowano jednak inaczej – żołnierzy uhonorowano za: „dzielne zachowanie się i zasługi położone przy utrzymaniu ładu i spokoju publicznego”.
Byli to: por. Stanisław Szewczuk, sap. Ludwik Jurkowski, sap. Stanisław Kurdziel, sap. Stefan Rozmus i sap. Mieczysław Tur – wszyscy z 1. Baonu Saperów 1. Warszawskiej Dywizji Piechoty. Złośliwie, lub przez przypadek, w „Charakterystyce Służbowej” por. Szewczuka nadany mu Order Virtuti Militari V klasy określono jako „medal pamiątkowy”.

Na straży honoru orderu

Komunistyczna władza nadała aż 5167 krzyży Virtuti Militari. Ile razy tym samym zhańbiono order?(...)

http://www.rp.pl/artykul/9157,1005277-Ubeckie-Virtuti-Militari.html