R. Dmowski. Dlaczego tak znienawidzony przez Żydów?

(...) Zaostrzenie stosunków polsko-żydowskich jeszcze przed wojną nie przekreślało ewentualnego kompromisu z tą ludnością. Jednak ich szkodliwe działania na rzecz kwestii polskiej w czasie wojny pogłębiły przepaść między obydwiema narodowościami. Było to spowodowane wzrostem znaczenia nacjonalizm żydowskiego – syjonizmu, a co się z tym wiąże uświadomieniem sobie przez Żydów, iż stanowią oni odrębny naród. Dlatego ich celem miało być zdobycie terytorium dla swego państwa.

 Dmowski uważał, że Żydzi poprzez uzyskaną przez lata potęgę finansową, przez swe wpływy na najwyższych stanowiskach w wielu krajach oddziaływali na politykę państw europejskich będących po obu stronach w czasie wojny, a tym samym na położenie sprawy polskiej. Początkowo działalności Żydów nie odczuwano, ponieważ w czasie wojny opowiadali się za państwami centralnymi. W Niemczech mieli w swych rękach podstawowe dziedziny gospodarki: bankowość, handel i przemysł. Dlatego ekspansję niemiecką w kierunku Europy Środkowej i Wschodniej wiązali z ekspansją swych wpływów, a co za tym idzie – ze zdobyciem terytoriów.

 Podobnie było w państwie austriacko-węgierskim, gdzie Żydzi opanowali władzę do tego stopnia, że uważali ten kraj za własne państwo, którego należało bronić. Natomiast antyżydowska Rosja, w której Żydzi tworzyli wówczas największe skupisko na świecie, została uznana za ich głównego przeciwnika. Większość Żydów państwa rosyjskiego żyła na ziemiach polskich, które przez to zyskały miano europejskiej ojczyzny ludności żydowskiej. Dlatego celem ich było doprowadzenie bądź do całkowitego upadku kwestii polskiej, bądź spowodowanie, by państwo to odrodziło się jak najsłabsze, bo tylko w ten sposób widziano łatwe przejęcie nad nim kontroli i zdobycie terytoriów dla siebie. Dopiero po rewolucji rosyjskiej, która obaliła państwo walczące z Żydami, i po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny (6 kwietnia 1917 r.) ludność ta przeszła na stronę państw Ententy.(...)

(...) Dmowski przybył do USA w sierpniu 1918 r. W rozmowie z Paderewskim stwierdził, że antypolska kampania zaszła za daleko i w związku z tym trzeba poszukać nowych możliwości walki z wpływami żydowskimi w celu ich zneutralizowania. Dmowski odbył pierwszą rozmowę z prezydentem W. Wilsonem 13 września 1918 r. Przedstawił mu dokładnie sprawę polską oraz arkana polityki europejskiej. Jak później stwierdził, Wilson nie do końca rozumiał sprawy Europy, często je upraszczał. Dmowski, chcąc zjednać również amerykańską opinię publiczną dla sprawy polskiej, zaczął udzielać się w prasie amerykańskiej, która była zainteresowana znaczeniem międzynarodowym kwestii polskiej. W ten sposób miał neutralizować antypolskie poczynania Żydów.

 Do pierwszego spotkania Dmowskiego z L. Marshallem doszło wkrótce po jego przybyciu do USA. W rozmowie tej usłyszał, że Żydzi są dlatego wrogami Polski, bo ta prześladuje ich, prowadząc systematyczny bojkot gospodarczy. Jak miał stwierdzić L. Marshall: „Żydzi wolą pogromy od bojkotu”. Zaapelowano wówczas do Dmowskiego, by ten spowodował zaprzestanie bojkotu, który prowadzi do wygłodzenia polskich Żydów. Ten zgodził się, pod warunkiem iż Żydzi przestaną działać na szkodę zjednoczenia państwa polskiego i przyłączą się do jego odbudowy. Rozmowa nie przyniosła żadnych rezultatów, bo żadna strona nie poszła na kompromis. (...)

Całość: