Nigdy więcej nie można powierzyć Polski pseudoelicie, która ma takie kompleksy i która tak mocno wstydzi się Polski. To zbyt niebezpieczne

To bardzo dobrze, że pan Jerzy Stuhr wspólnie z redaktorem Lisem określili Polaków głosujących na PiS mianem „chłopów folwarcznych”, mszczących się za „wielowiekowe ciemiężenie”.

       To bardzo dobrze z trzech powodów.

       Po pierwsze, ci ludzie rzeczywiście tak myślą, i to dobrze, że mówią o tym otwarcie. Im więcej szczerości, im więcej prawdy, tym bardziej czytelny wybór staje przed Polakami. Na tym polega demokracja - by wybierać mają jak najwięcej wiedzy o programach, postawach, wartościach poszczególnych opcji. Nie tylko polityków, ale także całych opcji.

       Po drugie, znaczna część establishmentu myślała tak zawsze, ale dopóki naród był grzeczny, nie mówiła tego głośno. Teraz, mocno sfrustrowana, już się nie hamuje. Może to być dla niej w pewnym sensie wręcz ozdrowieńcze. Gdy już zda sobie sprawę z własnego upadku, z tego jak bardzo miłość własna przesłoniła im rzeczywistość, będzie mogła rozpocząć terapię. Pierwszy warunkiem wyjścia z jakiegoś błędu jest przecież przyznanie się do problemu.

      Po trzecie wreszcie, i najważniejsze, to naprawdę potężny argument za tym, by już nigdy nie powierzać losów kraju tego typu „elicie”. Bo ludzie, którzy gardzą własną wspólnotą, którzy uważają się za lepszych z racji urodzenia w takim czy innym kręgu społecznym, nie są w stanie tworzyć skutecznego przywództwa. Oni mogą co najwyżej nieudolnie imitować przywództwo. A bez prawdziwego przywództwa, bez ludzi myślących samodzielnie i z troską o całość, to można co najwyżej zbudować państwo w stylu Ameryki południowej. Albo doprowadzić kraj do pełnego upadku.

Bo to nie chłopi folwarczni doprowadzili do upadku I Rzeczypospolitej i rozbiorów, ale ludzie tacy jak Stuhr, którzy wstydzili się mówić po polsku.

Nigdy więcej.

       CZYTAJ: Okazuje się, że Polską rządzili ludzie z dramatycznie wręcz niską samooceną. Wystarczyła zmiana władzy, by zaczęli wstydzić się polskości

autor: Jacek Karnowski