WIGILIA

POLSKA WIGILIA...

Choinka – niebiański meteor!

Nad choinką Aniołów tysiące.

I kolędy świerkiem pachnące...

Glorija in excelsis Deo!

Pod choinką sterta prezentów:

Dla maluchów i dla dorosłych,

Dla żon, teściowych i zięciów...

Nastał wieczór szczęśliwy – radosny!

Starsze dzieci, z nosami na szybach,

Wypatrują gwiazdkę wigilijną.

– Tak Królowie w ową noc biblijną,

Szli za gwiazdą by Dziecię powitać!

O! Jest gwiazdka! Tam, nad dachami...

Są następne, cieszą się szkraby!

Brat Ildefons skrzesał kandelabry.

Po horyzont błyszczą bursztynami!

Księżyc hojnie ścieli srebrne blaski,

Z nieba leci iskrzące konfetti.

Pod butami skrzypią śnieżne gwiazdki.

Ziemia jaśniej niźli Księżyc świeci.

Czas refleksji i wspomnień... Wigilia!

Na ulicach – brak jest żywej duszy.

Z okien domów miłość się wychyla.

W tę Noc Świętą, każdy z nas się wzruszył!

Wzruszenie! To przecież takie ludzkie!

Nasze serca dziś tętnią tkliwością.

Kolędujmy pospołu, z radością,

Dzieciąteczku z Krainy Judzkiej!

Wigilia, to uczta postnych smaków,

Potraw różnych – co najmniej dwunastu,

z suszu, grzybów, warzywnych i rybnych...

Dawniej (mówią!) bywały też z raków.

* * * * * * * * * * * * * *

Dziś narodził się Stwórca Wszechświata!

Zbawienie wkroczyło w ludzkie progi!

Chociaż wszystko do Niego należy

Na świat przyszedł w stajence ubogiej...

* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Senior zaczął modlitwą – wieczerzę,

Za tych, których Bóg zabrał do siebie;

I za wszystkich będących w potrzebie,

Błogosławieństw upraszał szczerze.

W taki wieczór, jedyny w na Ziemi

Cudowne są twarze polskich matek,

Gdy tuląc swe dzieci w ramionach,

Wyznają im miłość przed światem!

Oczy dzieci też błyszczą – jak zorza!

Tak zazwyczaj święta miłość płonie!

Zło zgasło – jest tylko łaska Boża!

Wszyscy biorą opłatek w dłonie...

Chlebem Bożym z nadzieją się dzielą.

W ten czas każdy ufnością rozgorzał!

Jak długo trwać będzie ta symbioza?

Gdy każdy, każdemu przyjacielem...

Czy po świętach nie wróci pogarda,

Dla rodaków o innych poglądach?

Czy brat, bratu nie skoczy do gardła,

Kiedy “Wielki Brat” tego zażąda?

Czy zgodzimy się na sodomię?

Na morderstwa nienarodzonych?

Czy zechcemy o Bogu zapomnieć?

Takich pytań przychodzi miliony...

* * * * * * * * * * * * * * * * *

Senior domu, już nieco senny,

Wspomina starodawne dzieje:

Mróz siarczysty, kulig, zawieję...

Ciepłe usta żony, śmiech promienny...
 

Młodość – powiedział – jak błyskawica

Śmignęła i postarzyła lica,

Oszroniła też zarost na brodzie.

Życie gaśnie! 

– Pewnie czas odchodzić?

Gdzież te lata, bez zafrasowania?

Gdzież ta Polska dumna i bezpieczna?

Tlą się w starcu wspomnienia dziecka...

A za oknem, wieczność nieznana.

Starzec myślą jest w Niebiańskim Kraju:

Tam gdzie życie szczęśliwe, bezpieczne.

Tam gdzie wierni Bogu żyją wiecznie.

Mój Boże! Czy weźmiesz mnie do Raju?

Ocknął się Senior z zadumania.

Rozległo się Wśród nocnej ciszy...

Nabrał chęci do kolędowania.

Czy kolędy za rok znów usłyszy?

Hej Maluśki... i Bóg się rodzi!

Ktoś zanucił: W Stajence lichej...

Kolędują starsi i młodzi

Raz głośniej, to znów coraz ciszej...

Gdy skończono kolędowanie,

Sen znużonym zmorzył powieki...

Dzieci sennej uległy nirwanie.

Starsi klęczą przed Bogiem-Człowiekiem.

Senior również, mimo swego wieku

Pasterką uwielbił Niebios Pana

Złożył hołdy Bożej Dziecinie

Padając kornie na kolana!