BUM ! UPADEK autoryteta

który ostatecznie sam się kompromituje.

Mam (całkiem wątpliwą) satysfakcję, że nigdy go za autorytet nie uważałam.

Może ktoś pamięta, jak się "czepiał" min. Macierewicza i jak mu basowali Markowa i Kazek.

Mam propozycję - "dziadki (mentalne) - na Platformę" - i wio!

choć ten profesor od etyki i logiki nic nowego nie wnosi, to warto zobaczyć jego butę, arogancję i zadufanie - podczas wywiadu Ewy Stankiewicz.

Najbardziej "podobało mi się" jego stwierdzenie, że o "profesorach to on wie wszystko"!

Zapewne również to, o czym pisze "nasz" bloger - prof. Józef Wieczorek ;) !

A chodziło o to, że prof. Kazimierz Nowaczyk "nie zdołał"  uzyskać habilitacji w Polsce.

Nie śmiałabym o sobie twierdzić, że "o profesorach wiem wszystko", nie mniej - wiem co nieco, również z doświadczeń osobistych i rodzinnych.

Jako "ilustrację" do "profesorskiej wiedzy" chciałabym przytoczyć jedną jedynie, (choć znam takich więcej!) historię habilitacji pewnego warszawskiego doktora, imieniem Andrzej. Nie wiem, czy jeszcze żyje - rzecz działa się blisko 40 lat temu. Pan doktor był jednym z pracowników CMPK (Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego) i pośród wszystkich zatrudnionych profesorów - był "tylko" doktorem oraz - ordynatorem oddziału szpitalnego w którymś z warszawskich szpitali. Posiadał ogromną wiedzę i niezwykły talent dydaktyczny; żałowałam, że podczas mego kształcenia w Centrum nie zostałam zakwalifikowana do grupy jego uczniów. Prowadził doskonałe zajęcia dokształcające dla ordynatorów podwarszawskich szpitali, na wykłady zapraszał osoby dysponujące nowoczesną wiedzą oraz umiejętnością przekazywania tejże. Jeden z wykładów, wygłoszony przez doktora nazwiskiem Bardadin zapamiętałam z powodu śmiesznego incydentu. Ów nowoupieczony doktor, po kilkumiesięcznym kształceniu na stypendium w Belgii - mówił o oznaczaniu enzymu, którego nazwę, z wielką dumą wymawiał "elf' łan antytrypszyn", bo on "nie pamięta, jak to jest po polsku". 

"Alfa 1 antytrypsyna" - podpowiedział doktor Andrzej, po czym audytorium zaniosło się serdecznym śmiechem.

Niemniej ten mój, tasiemcowaty, wstęp służy wyjaśnieniu, iż pierwsza rozprawa habilitacyjna dr Andrzeja została przez lokalnych "matuzalemów" szybko i skutecznie utrącona. Ciekawe, czy prof. Wolniewicz umiałby to jakoś skomentować. W tamtych latach był przecież po 50-ce i zapewne należał do grona "profesorskich decydentów".

Doktor Andrzej "nie ugiął się" - po kilku latach przygotował następną rozprawę i tym razem - uzyskał stopień doktora habilitowanego. Znałam takich, którzy złamać się nie dali ale również tych, którzy następnych prób już nie podjęli.

I - moim skromnym zdaniem - opinia, że ktoś "nie zdołał habilitować się" w polskim systemie edukacyjnym - doprawdy o niczym świadczyć nie może. Chyba raczej - o osobie negatywną opinię głoszącej. Tym razem - jest to pan profesor Wolniewicz. Sapienti sat!