Zawyją na krótko syreny

Jutro przy kolejnej Rocznicy Powstania Warszawskiego zawyją syreny, telewizor pokaże ten sam materiał filmowy, te same ikony kojarzone z najmłodszymi. Do boju, na wygodnych krzesełkach, ruszą mądrale gotowe dyskutować na wszystkie strony o bezcelowości tego epizodu w historii narodu.

Jest to kolejna rocznica, która sprawia, że wiemy kim jesteśmy. Nie zamierzam wzorem innych roztrząsać czy warto było, czyje błędy i dlaczego.

To z obecnego poziomu czasowego w jakim się znajdujemy jest zupełnie bez sensu. Jedyne co należy zrobić to oddać hołd, najlepiej w milczeniu, z pokorą wobec tych co w tym wzięli udział i wobec tych, którzy nie biorąc w tym udziału zginęli jako zwykli mieszkańcy miasta. Co jeszcze?

Zaznaczyć swoją obecność na tym realnym świecie przez wzięcie udziału w sensownej uroczystości, wieczorze wspomnieniowym czy literackim, a związanymi z rocznicą Powstania Warszawskiego. Poprzez tę obecność zamanifestować, że idea niepodległości, własnej państwowości i samorządności nie jest nam już całkiem obca.

Przynajmniej można będzie się zorientować ilu nas jeszcze zostało, tych dla których ten zryw – pomimo miażdżącej negatywnej oceny – ma charakter symbolu wyróżniających nas spośród innych narodów Europy.

Czy to – Polaku - jest dużym poświęceniem dla Ciebie, by kilka razy w roku, w tych najważniejszych dla nas historycznych datach, poświęcić swój i swojej rodziny „drogocenny czas” na oddanie hołdu Historii swoich przodków? Na wzięcie udziału w uroczystości, na poszerzeniu swojej wiedzy, na odświeżeniu pamięci? Zamiast na kolejnym grillu lub okazyjnej, bo łączącej weekend, wycieczce...

Czy to duże poświęcenie dla obywatela Europy?

Wiem, że nie jestem Niemcem, Rosjaninem, ani uśrednionym złotymi gwiazdkami Europejczykiem – jestem Polakiem. Wiem, że moi przodkowie też nimi byli i walczyli w obronie tego co było dla nich ważne. Nie będę nadużywał słowa „najważniejsze”, bo zawsze żona i dzieci bliższe są człowiekowi niż Ojczyzna, ponadto nie jest to obrona z Miłości lecz z Obowiązku.

Inne było podejście do takiego Obowiązku.

Zacząć należałoby od tego, że pomimo wielkiego skoku cywilizacyjnego w ostatnich latach i naszej wiedzy ogólnej nie jesteśmy w stanie zrozumieć ludzi tamtego pokolenia – nie ten czas, nie te okoliczności, wychowanie i wartości. Nawet gdy będzie się nam wydawać, że zrozumiemy poszczególne posunięcia i zachowania ludzkie, to całość postępowania nie będzie się mieścić w naszych kategoriach pojmowania świata.

Po 24 „okrągłostołowych” latach nasze wartościowanie świata zostało przekierowane na „mieć”, „mieć jeszcze więcej” i „jakie to dało korzyści”. Jak dorzucimy do tego -„taniej”, to będziemy mieli pełny obraz wartościowania również czasów przeszłych, nawet nie tak odległych.

I jakże inne jest ono od wartościowania świata ludzi żyjących przed 1989, na przykład w 1980 r. Cóż za szalony „postęp”!

To, proszę Państwa, nie mieści się współczesnym w głowach, by można było zrobić taką „rzeź” na własnym narodzie. A ilu krytykantów, i co jeden to mądrzejszy.

Nie próbujmy tego w taki „tani” sposób wartościować.

Jeszcze nie tak dawno ludzie walczyli w imię Honoru /czy wiedzą najmłodsi o czym mowa?/. Później gdy jedni walczyli w obronie Ojczyzny, naprzeciwko nich stali inni, którzy dla swej Ojczyzny walczyli o... poszerzenie jej wpływów, jak mówiono – powiększenie przestrzeni życiowej. Słońce świeciło to samo, tylko szkoły były inne i traktowanie sąsiadów także.

Wydawać by się mogło, że mamy jakiegoś fioła na punkcie honoru i ciągu do niepodległości, a już walka bez szans to nasza specjalność, a bezsensowna ofiara w imię „jakiejś wolności” to dopiero szczyt głupoty.

Tymczasem... słyszał kto na co przysięgają rekruci armii Izraela?

Ze strony Łukasza Bardzińskiego „Żydzi a sprawa polska” z 05.11.2012 r.:

Kilkadziesiąt lat po Zmartwychwstaniu Jezusa z Nazaretu, grupa Zelotów, nieświadomych tego, że wcale w nie tak odległych czasach, po tej samej ziemi po której oni stąpają chodził Mesjasz, Syn Boży, postanowiła rozpocząć powstanie przeciwko okupującemu Ziemię Narodu Wybranego Rzymskiemu Imperium. Wierzyli oni, że ich zbrojny czyn przyspieszy przyjście na ziemię Mesjasza. /.../ Jednym  z ostatnich epizodów powstania, jest obrona Masady.  W tej twierdzy zgromadzili się ostatni powstańcy wspólnie ze swoimi rodzinami. Widząc, że nie mają szans w starciu z Rzymianami, popełnili oni zbiorowe samobójstwo. Śmierć nie ominęła również kobiet i dzieci. /.../ Współcześnie słowa, że „Masada więcej nie zostanie zdobyta”  wypowiadają izraelscy żołnierze składając uroczystą przysięgę. Masada to miejsce symbol dla żydowskiego patriotyzmu.

I dalej czytamy:

Gdyby się jednak dokładniej zastanowić, to Żydzi czczą pamięć o zbiorowym samobójstwie, będącym efektem z politycznego punktu widzenia szaleńczej decyzji o powstaniu przeciwko potężnemu imperium /Cesarstwo Rzymskie – J./. To nie była kurcząca się III Rzesza, jak w 1944 roku w Warszawie, a monstrualny twór polityczny pochłaniający kolejne krainy. A jednak, pamięć o obrońcach Masady to dla Izraelitów powód do dumy. A dla Polaków? Przedstawiciele tak zwanego salonu, gdyby byli konsekwentni w swoich słowach, powinni powiedzieć, że to faszystowski kult, taniec dla bożka śmierci Tanatosa, czczenie głupoty i nieodpowiedzialności. Swoje trzy grosze dodali by również tak zwani realiści, mówiąc o nieodpowiedzialności przywódców powstania, o narażaniu narodu na straty wśród najlepszych jego przedstawicieli. Takich słów jednak w Izraelu nie słychać, za to często padają w naszym kraju szczególnie pod adresem Powstańców Warszawskich. Owszem, jest i odrobina racji, w argumentacji, jak ich nazwałem realistów, ale nie do końca. Spójrzmy na historię Masady, spójrzmy na legendę o 300 Spartanach, wreszcie spójrzmy na polskie dzieje. Pamięć o heroicznych czynach to przede wszystkim powód do dumy, do szacunku względem własnego narodu, wreszcie może i współcześnie nazbyt patetyczny, ale jednak wielki przykład jak umiłować można swoją ojczyznę i naród. Masada, tak jak przysięgają Żydzi, nie upadła, /.../ Skoro pamięć o "szaleństwie Zelotów" buduje tożsamość Izraela, dlaczego pamięć o "zbiorowym samobójstwie" czy "rzezi Warszawy" w 1944 roku, nie miałaby budować naszej polskiej tożsamości.

Więcej światła na Masadę rzuca Wikipedia i dokładniej wyjaśnia sprawę owego samobójstwa obrońców. Napisano w niej tak:

W roku 66 n.e. w czasie wojny żydowskiej Masadę zajęli zeloci. W roku 73 n.e. Masada była jednym z trzech ostatnich punktów oporu przeciw Rzymianom. /.../ Na czele broniących się Zelotów stał Eleazar ben Jair. Sytuację wewnątrz twierdzy w czasie oblężenia znamy z relacji Józefa Flawiusza, jednak trudno powiedzieć, na ile jego opis odpowiada prawdzie. Kiedy dostrzeżono bezcelowość dalszej obrony przystano na propozycję zbiorowego samobójstwa, wysuniętą przez ben Jaira. Każdy mężczyzna zabił żonę i dzieci, następnie wylosowano dziesięciu zelotów, którzy zabili pozostałych mężczyzn, z tych wybrano jednego, który zabił pozostałych i wreszcie popełnił samobójstwo. Pozostawiono nietknięte zapasy żywności, aby Rzymianie wiedzieli, że nie wzięli twierdzy głodem. Flawiusz podaje liczbę 960 obrońców, którzy odebrali sobie życie.

To według Wikipedii, a skoro rekruci przysięgają na ten czyn to musi ziaren prawdy trochę być.

Niestety, nasuwa mi się mimowolnie skojarzenie z ubojem, tym rytualnym...

Pytanie: kto i dlaczego usilnie próbuje nam narzucić negatywny punkt widzenia na działania naszych przodków? - Bo nie dotyczy to tylko Powstania.

Komu zależy na tym, aby w pamięci pozostały negatywy, które z czasem wyprą ze świadomości tożsamość narodową? – Bo jest negatywna.

Pytanie proste i odpowiedź również.

Kiedyś w dawnej Polsce przywilej posiadania wolności okupiony był obowiązkiem ochrony jej granic przed jej agresorami, obowiązkiem który był nierozerwalnie połączony z ofiarą własnego życia, dla życia najbliższych. Jeszcze w Polsce międzywojennej kierowała ludźmi taka postawa, a pokolenie, które ginęło w Powstaniu 1944 to właśnie ich dzieci.

Zmienił się świat, a raczej zmieniono świat i w tym miejscu Europy nikt już nie oczekuje od jego mieszkańców jakichkolwiek dowodów przywiązania do odrębności narodowej.

Jeśli jesteś świadomym obywatelem kraju Polska, jeśli jesteś i czujesz się Polakiem, to tych kilka dni w roku poświęć dla wychowania swoich dzieci w szacunku dla swoich przodków i Historii swojego państwa czyli Polski.

Czy tak trudno 3 razy w roku poświęcić te 3 dni by nie zapomnieć, przykładowo o 15 lipca 1410 roku, 11 listopada 1918 roku i 1 sierpnia 1944 roku?

Poświęcić ten dzień by poszerzyć wiedzę, pogrzebać w bibliotekach, trudno dostępnych źródłach, znaleźć miejsca pamięci, pokazać dziecku Twoją postawę i szacunek dla pewnych kardynalnych wartości, w tym wszechogarniającym zalewie gnoju zapomnienia i poprawności. Zaszczepić tę odrobinę szacunku i pamięci dla tych co odeszli broniąc świata swoich przodków.

Stać Cię na to, by 1 sierpnia „stracić” dzień lub resztę tego dnia po pracy – właśnie na ten cel - ze swoimi dziećmi?

Czy to tak dużo?