Posoborowa Wiosna Nowej Ewangelizacji

Grupka z gitarami i perkusja odegrala kawalek. Usadowiona przy oltarzu, na prawo. Wstalismy. Procesyjnie od glownej bramy posuwal sie kondukt. Dziewczynka z rozpuszczonym wlosem, przebrana za chlopca-ministranta niosla krzyz, za nia kilka innych "ministrantek". Dalej pani w spodniach, z makijazem ktory moglby byc troche skromniejszy, niosla trzymajac wysoko przed soba mszal. Za pania podazal w sile wieku ksiadz, ze stula na ukos, to staly diakon. Obok niego szedl wlasciwy kaplan, troche mlodszy, dosc przystojny. Rozdawali na lewo i na prawo spojrzenia i usmiechy.
Zaczela sie msza Pawla VI. Po angielsku. Do nastepujacych po sobie zaspiewow przygrywaly gitary, rytm utrzymywaly bebenki. Pani w spodniach odczytala czytanie, po niej podniosla sie z lawki calkiem mloda kobieta, calkiem calkiem, atrakcyjna, w sukience, z rozpuszczonym wlosem, w ktory wpiela kwiat. Nie pamietam o czym czytala, bo... pamietam czytajaca.
Gitary, bebenki, alleluja. Ksiadz, ten wlasciwy, odczytal Ewangelie. Do mownicy podszedl diakon. Z wielka pasja kazal. O czym? O potrzebie moralnosci? O grzechu jakim jest sodomia? Nic podobnego. Pasje poswiecil kazaniu o niczym. Postaral sie je przetkac dowcipami. Kosciol odpowiadal gromkim smiechem. Zwlaszcza kilka kobiet w pierwszej lawce. Kobiet, z ktorymi na pierwszy rzut oka nie chcialbym miec nic wspolnego. Na drugi rzut tez. Ani na trzeci. Juz wczesniej zauwazylem porozumiewawcze spojrzenia wymieniane miedzy ta grupka a ksiedzem i jednym i drugim. Domyslilem sie ze te baby, to rada parafialna. A wiec cialo ktore teraz naprawde rzadzi parafia.
Msza trwala. Przyszedl czas rozdania komunii sw. W roznych punktach wsrod kongregacji pojawili sie nowi aktorzy przedstawienia, tez kobiety. Niektore w spodniach, ale wszystkie z tymi rozpuszczonymi wlosami. Trzymaly przed soba kielichy. Inne kobiety pelnily role porzadkowych, kierujac ruchem wiernych podchodzacych do stolu Panskiego. Bardzo pilnowaly, zeby zbyt duzo ludzi nie ustawilo sie do ksiezy, ktorzy przeciez tez rozdawali komunikanty.
Przyjmowano oplatek na dlonie, potem samemu wkladajac do ust. Wielu ustawialo sie nastepnie do pan stojacych troche na uboczu, zeby przyjac komunie pod postacia wina, z duzych kielichow. Po kazdym lyknieciu, trzymajaca kielich przecierala jego brzeg papierowa serwetka.
Jeszcze jakas piosenka, jak i wszystkie inne, nieatrakcyjna. Jeszcze czas na ogloszenia parafialne. Ksiadz znowu popisal sie paroma dowcipami. Zebrani obsmiali sie. I pozegnalny hymn w rytmie bebenkow i akompaniamencie gitar.
Posrod podnoszacych sie rozmow - wielu znalo sie z sasiedztwa - ruszyl znowu kondukt, tym razem od oltarza, do glownej bramy. Dziewczynka wygladajaca jak ministrant z krzyzem, za nia kolezanki, pani w spodniach z podniesionym mszalem, ksiadz i diakon rozdajacy usmiechy na lewo i na prawo. Nie bylo mowy o tym zeby kleknac i westchnac do Boga osobiscie. Wstalem z lawki, kleknalem z przyzwyczajenia i wyszedlem.

Powinienem sie cieszyc. Wiosne mamy! A ja mialem scisniete serce.