Karły i olbrzymy

Nie da się ukryć – w porównaniu z naszymi przodkami jesteśmy karłami. Ale niejedno pokolenie Polaków mówiło w ten sposób o sobie. Idealnie podsumował to Wyspiański:

Mój ojciec był bohater, a ja to jestem nic.
W błazeństwie dzieł udanych, w komedii wiecznej prób,
ja się rumienię, wstydzę, wstyd biorę wasz do lic...
Mój ojciec był bohater, a my jesteśmy nic!

W poprzednich odcinkach:
4. Entuzjaści - rzecz jasna
3. Obywatel chłop
2. III RP delendam esse
1. Kury nam szczać prowadzać
0. Moje (może i Twoje?) Credo

Nie ma następców Henryka Jordana, ale taki doktor Jordan trafia się raz na stulecia. Dostał się naszym przodkom, widać im był bardziej potrzebny.

Trudno sobie wyobrazić współczesnego Leopolda Kronenberga, który mając w życiu wszystko – największy bank w Polsce, majątki ziemskie, rodzinę, uznanie współwyznawców – miał chęć i wolę zakładać Towarzystwo Kredytowe miasta Warszawy i Warszawskie Towarzystwo Ubezpieczeń od Ognia, sprawować funkcję prezesa wydziału Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynnego, wydawać "Gazetę Codzienną" (w 1861 przemianowana na "Gazetę Polską"), a pod koniec życia założyć Szkołę Handlową w Warszawie. Kto niby miałby go zastąpić, Kulczyk czy Grobelny?

Nie istnieją współcześni Wawelbergowie (fundator Średniej Szkoły Mechaniczno-Technicznej, zwanej Szkołą Wawelberga), Chłapowscy, Orgelbrandowie (Samuel, wydawca 28-tomowej Encyklopedii Powszechnej, i Maurycy, wydawca Słownika języka polskiego), Łukasiewicze, bo nie mają szansy zaistnieć. Przy Okrągłym Stole starannie zadbano o przekazanie majątku narodowego we „właściwe” ręce. Czy te ręce wyłożą teraz 3 miliony na budowę tanich domów dla robotników, tak jak Wawelberg, który dał na ten cel 300 tysięcy rubli? (Za 1200 rubli czteroosobowa rodzina mogła się przez rok utrzymać w Warszawie).

Nie będzie nowych Estreicherów, Kolbergów, Glogerów, bo czasy genialnych samotników dawno się skończyły.

Marcinkowscy umarli na naszych oczach. Jeszcze za PRL-u można było spotkać lekarzy-społeczników, dziś już nie ma lekarzy, są tylko pracownicy służby zdrowia.

Trzymają się jeszcze Wawrzyniakowie i Stojałowscy, ale za parę lat biskupi odeślą ich na emeryturę i z ulgą odetchną.

W ogóle praca społeczna w Polsce jest podejrzana i dla obywateli, i dla instytucji, i dla państwa. W efekcie Polacy poświęcają na nią najmniej czasu z wszystkich narodów UE.

Źródło: Gallup dla Europarlamentu

Można biadać nad młodymi, ale można też zapytać, jaki przykład im dajemy. A nasi wielcy? Ziemkiewicz często powtarza, że jakby każdy w Polsce poświęcił godzinę na pracę społeczną, to żylibyśmy w innym kraju. Ktoś slyszał o jakimś społecznym zaangażowaniu Ziemkiewicza? A Wildsteina? Wolskiego? Rymkiewicza? Michalkiewicza? Kogokolwiek ze słynnych prawicowców? Ja nie, ale może coś mi umknęło. Bo bycia członkiem komitetu honorowego tego czy owego nie uważam za pracę społeczną, podobnie jak wygłoszenia odczytu od czasu do czasu czy wzięcia udziału w dyskusji.

Istnieją prawicowe czy konserwatywne inicjatywy społeczne. Na pewno istnieją. Tylko, kto o nich słyszał? Nasi współcześni Sienkiewicze, Prusowie, Orzeszkowe ich nie promują. Za to druga strona obficie czerpie ze wsparcia różnorodnych „intelektualistów” i celebrytów.

Gdzie jest moherowy Owsiak? Ochojska? Wojewódzki? Jeden Cejrowski nie zastąpi trojga, a co gorsza jako podróżnik nie ma wielu szans na promowanie konserwatywnych idei. Pozwoliliśmy, by lewactwo otrzymało monopol na medialne społecznikostwo. I tak by miało przewagę, ale myśmy oddali im pole bez walki.

Dlaczego facet, który wpadł na pomysł założenia serwisu kupfranki.pl i rozdmuchał oszukańcze praktyki banków na spreadach, musi być lemingiem? Bo my – niepodległościowcy o gospodarce wiemy tyle, że istnieje? Ale gdzie byli moherowi ekonomiści? Przecież jest ich trochę.

Rany! Pokażcie mi choć jednego współczesnego konserwatywnego społecznika na miarę XIX wieku! Ostatni byli Romaszewscy, ale tylko w latach PRL. Jakoś w III RP nie umieli sobie znaleźć następców.

Tak, jesteśmy karłami żyjącymi w skarlałych czasach.
Ale stoimy na karkach olbrzymów.
Widzimy więcej i jest nas więcej.
A czasy są dużo łatwiejsze.
Musimy po prostu wielkość zastąpić wielością – osób, pomysłów, działań.

Podejrzewam, że do tego miejsca wszyscy się ze mną zgodzą. Ale tu zaczynają się schody. (Padnie teraz trochę gorzkich i niemiłych słów o nas. Wyjaśniam, że kiedy piszę „my”, to nie jest żaden zwrot retoryczny. „My” to ja i Ty, i może jeszcze On. Ale ja – na pewno).

Wszyscy wiemy, że trzeba „coś robić”, bo „Ojczyzna nam umiera”. Ale owo coś jakoś pozostawiamy innym. Świetny pomysł, niech ktoś to zrobi. Albo: super, ale w tym tygodniu nie dam rady, jestem zaorany. Niesprecyzowani ktosie powinni coś zrobić, bo my nie możemy. Bo nie mamy czasu, pieniędzy, możliwości, znajomości, osobowości, …ości, …ości.

Tak dalej się nie da! Ojczyzny nikt nam nie podaruje ani nie zrobi za nas. Każdy musi się włączyć w pracę. Pisanie na portalach to nie praca, to przyjemność. PiS za nas suwerennej Polski nie zrobi, bo partia polityczna to wierzchołek ruchów społecznych, a nie ich podstawa. To, ile głosów ma PiS, wynika nie tylko z pracy jego członków, ale także ze społecznego zaangażowania każdego z nas.

Co robić? Nie wiem. Nie zjadłem wszystkich rozumów. Mogę tylko wskazać kilka tropów z nadzieją, że wy dorzucicie kolejne.

Nie mamy i nie będziemy mieli 300 gazet. Ale mamy setki stron internetowych, niejednokrotnie bardzo ciekawych, które najczęściej nic nie wiedzą o sobie, a i w ogóle mało kto je zna poza kilkoma najpopularniejszymi. Ktoś (po raz pierwszy) powinien to zebrać w całość i stworzyć stronę zajmującą się tylko subskrybowaniem linków. A potem dbać o jej ciągłą aktualizację.

Nie mamy i nieprędko będziemy mieli swoją TV. Ale mamy Youtube, gdzie jest jeszcze więcej materiału i jeszcze mniejsza wiedza o nim. Ktoś (po raz drugi) powinien stworzyć kolejną stronę z takimi materiałami. I oczywiście – wciąż ja aktualizować.

Prywatnie marzy mi się portal zrzeszający najpopularniejsze blogowiska. Wiem, strasznie to trudne z przyczyn ogólnych i szczególnych. Ale szczerze powiedziawszy, jako odbiorca mam w d… wzajemne animozje między liderami i blogerami. Ja bym chciał mieć portal, gdzie prezentowane są promowane teksty z niepoprawnych, blogmediów, blogpressu, także salonu24, a nawet nowegoekranu.

Istnieją przecież prawicowe organizacje społeczne – fundacje, stowarzyszenia, kluby. Kto o nich wie? Tu też konieczny jest dobry risercz i udostępnienie jego wyników. Ktoś (po raz trzeci) musi to zrobić.

Podobnie – życie kulturalne: koncerty, spotkania autorskie, promocje książek. Informacja na ten temat jest fragmentaryczna i chaotyczna. Tym też ktoś (po raz czwarty) powinien się zająć.

Nie wszystkich z nas stać na książki, płyty, filmy. Może ktoś (po raz pięty) zająłby się koordynacją wymiany koleżeńskiej?

A ci, których stać – kupujcie książki Wolskiego, Ziemkiewicza, Łysiaka, Michalkiewicza, Rymkiewicza, nawet jeśli nie przepadacie za ich twórczością. Będzie na prezent. A może pisarze uwolnieni od trosk finansowych znajdą czas dla społeczeństwa. Kupujcie płyty patriotycznych zespołów, nawet jeśli nie przepadacie za ich muzyką. Dajcie ją młodym z waszej rodziny. Nie piratujcie! Nie ściągajcie z Youtube, jeśli stać was na kupno.

Podpytujmy delikatnie Ziemkiewicza w każdym możliwym miejscu, czy już realizuje własny postulat o 2 godzinach pracy społecznej tygodniowo.

A skoro jesteśmy przy kulturze, to gdzie współczesna Rodziewiczówna? Gdzie moherowa Grochola? Może warto ogłosić konkurs "Szukamy współczesnej Rodziewiczówny"?

Biorąc pod uwagę, że wynik wyborów odpowiada przekrojowi społecznemu, 30% sklepikarzy, rzemieślników, złotych rączek powinna być nasza. Wypromujmy hasło „Kupuję u przyjaciół” i ktoś (znowu!) niech się zajmie zbieraniem informacji o moherowych hydraulikach, cykliniarzach, korepetytorach itp.

Promujmy szarych społeczników dnia codziennego. Stwórzmy nagrodę internautów dla takich ludzi.

Wielu z nas, jeśli nie każdy, zna przynajmniej jedną wartościową, interesującą osobę. Niech zorganizuje z nią spotkanie, nawet u siebie w domu.
W ogóle - spotykajmy się! Przestańmy narzekać na zmęczenie, na brak czasu, na zaganianie. Twórzmy (odtwórzmy) więzi społeczne. Spotykajmy się w gronie przyjaciół i znajomych w naszych domach. Na kawie i herbacie, nie po to, żeby zaszaleć, tylko pogadać. Na ile się da, odtwórzmy klimat dawnych domów przesiąkniętych ciepłem, przyjaźnią, sympatią dla ludzi. Nawet lemingi wymiękną w takiej atmosferze.

Na koniec zostawiłem najważniejsze i najtrudniejsze rzeczy. Entuzjaści odnieśli sukces, bo trafili w potrzeby społeczne. Dali chłopom i robotnikom to, czego tamci potrzebowali. Czego dziś najbardziej potrzebuje człowiek? Pracy i kredytu hipotecznego. Marzy mi się Moherowa Agencja Pracy, Moherowy Bank Kredytowy, Moherowe Towarzystwo Budowlane. Na razie to tylko marzenie, ale nie bójmy się marzyć. Bez marzeń nic nie osiągniemy. Im się udało, nie – choć byli marzycielami, tylko – dlatego że byli marzycielami.

Zmieńmy kraj. Począwszy od siebie.

PS. Polecam e-booka z moimi wierszami.