Kolejna tajemnica WRON?

Jeśli ta informacja się potwierdzi, będzie to bomba, której nie uda się jaruzelitom rozbroić.

Wokół stanu wojennego narosło wiele mitów. Najlepiej znany z nich mówi o uratowaniu kraju przed ruską interwencją. Na ten temat powiedziano już chyba wszystko, nie ma co powtarzać. Sekta jaruzelitów i tak do końca świata będzie głosić, że ich patron to zbawca Ojczyzny. Przecież istotą sekty jest wiara wyłącznie w słowa guru, choćby przeczył im każdy dokument.

Inny mit jaruzelitów powiada, że stan wojenny to tak naprawdę była zabawa w policjantów i złodziei. Władza łagodnie obeszła się z przeciwnikami, w zasadzie nikomu krzywdy nie zrobiła, a ofiary po prostu miały pecha. Najpełniej sformułował to założenie przywódca i założyciel sekty, Adam Michnik, w pamiętnym wywiadzie udzielonym wspólnie z generałem Kiszczakiem Monice Olejnik i Agnieszce Kublik:

Gdy oceniam stan wojenny z dzisiejszej perspektywy, to myślę, że to był taki stan wojenny, w którym władze kierowały się logiką unikania ofiar. To nie był pucz typu pinochetowskiego, w którym chodzi o fizyczną eliminację wroga. (...) To jednak był wyjątkowo łagodny zamach stanu. Najłagodniejszy zamach stanu w XX wieku.

Może dla Adama Michnika 56 ofiar śmiertelnych i wciąż niepoliczone ofiary pobić, kalectwa, zniszczone życiorysy to drobiazg.  81 ofiar pacyfikacji obozu internowanych w Kwidzyniu – cóż to takiego? Jaruzelita jest ponad takie drobiazgi.

5 lat temu „Rzeczpospolita” opublikowała reportaż Mai Narbutt zatytułowany „Musimy kończyć, kop sobie grób”. Autorka opisała metody SB stosowane w czasie stanu wojennego, a tytuł nie miał nic wspólnego z tanią sensacją - idealnie oddawał stan rzeczy. Jaruzelici po prostu wyniośle nie dostrzegli artykułu.

Nie mam najmniejszej wątpliwości, że również tego, co znajdziecie poniżej, członkowie sekty nie dostrzegą, w najlepszym razie wyśmieją.

Kolejna tajemnica WRON

Jakiś czas temu byłem umówiony z panią Joanną Wierzbicką-Rusiecką na odebranie od niej różnych pamiątek, które zostaną zaprezentowane na stronie Wielka Solidarność. Pani Joanna postanowiła przy okazji przejrzeć inne swoje materiały, a nuż znajdzie się jeszcze coś dla mnie. I znalazło się...

Jeśli ta informacja się potwierdzi, będzie to bomba, której nie uda się jaruzelitom rozbroić. Natychmiast po otrzymaniu tego materiału rozesłałem go do wszystkich znajomych, ze szczególnym uwzględnieniem osób, które były mocno zaangażowane w działalność podziemną w trakcie stanu wojennego. Otrzymałem jedno potwierdzenie na zasadzie: „słyszałem o tym od człowieka, który słyszał o czymś takim od kogoś innego”. Mało. Ale na tyle dużo, by przejść do publicznej prezentacji.

Jeszcze dwa wyjaśnienia. W informacji pada nazwa miejscowości „Sztutno”. Nie ma takiej nazwy na mapie Polski, o czym lojalnie uprzedziła mnie pani Joanna. Nie znalazłem jej również w ruskim internecie, choć próbowałem różnych kombinacji. Wytłumaczeń widzę kilka – albo informator celowo podał nieprawdziwą nazwę (dlaczego, zaraz zrozumiecie sami), albo i jego celowo wprowadzono w błąd. Bo skąd on mógł wiedzieć, gdzie się znajduje? Wprowadzono go do jakiegoś pomieszczenia, ktoś mu powiedział: "Jesteś w obozie w Sztutnie" i tyle.
Druga sprawa - z tego, co mi wiadomo Arłamów oddano do wyłącznej dyspozycji Wałęsy, nie mogli więc tam przebywać wyżsi oficerowi. Tu widziałbym przykład typowej dezinformacji z początków stanu wojennego. Ponieważ ofiary "Sztutna" nie widziały wśród siebie wyższych oficerów, a wiedziały z różnych źródeł, że Wałęsa jest w Arłamowie, dośpiewały sobie tam pułkowników i generałów. A prawda zapewne jest taka, że wyższym oficerom WRON-a postanowiła oszczędzić tego, co szykowała dla poruczników i kapitanów.
Być może... Zapewne... Mroczne pytania, a gdzie odpowiedzi?

Jeśli ktoś wie cokolwiek na ten temat, niech napisze do redakcji Bibuły Mulimedialnej

A teraz oddaję głos pani Joannie...

Joanna Maria Wierzbicka-Rusiecka

Do dziś mam senne koszmary...

Musiała to być późna jesień – listopad(?) 1982. Syn mój Aleksander Rusiecki siedział jeszcze w Uhercach, a ja – myślę, że tak właśnie było – przyjechałam z widzenia w Uhercach i miałam jakąś sprawę do żony Arkadiusza Melaka, który także był internowany w Uhercach, skąd wyszedł ostatni, w parę dni po Alku.

Było już ciemno. Na postoju taksówek, na styku Waryńskiego i Placu Konstytucji, oczywiście taksówek nie było. Zatrzymałam przejeżdżający samochód, wybierając prezentujący się dość żałośnie. Adresu żony Arka nie znałam, miałam w głowie jedynie plan, jak się tam – po drugiej stronie Wisły – dojeżdża. Ten plan już kiedyś wcześniej narysował mi Stefan Melak - brat Arkadiusza mieszkający gdzie indziej. Moje informacje, przekazywane kierowcy, nie były zapewne zbyt precyzyjne, patrzył na mnie jakoś dziwnie i wciąż pytał o adres. Wreszcie wypaliłam: "Jeśli pan z bezpieki, to źle pan trafił. Tu chodzi o lewy romans, a nie o jakąś konspirację". Byliśmy już kawał drogi za Wisłą i kiedy nagle wjechał w jakąś ciemną bramę, poczułam się nieswojo. Zatrzymaliśmy się, podał mi latarkę, ściągnął kurtkę i granatową flanelową koszulę w kratkę – to pamiętam bardzo dobrze. Odwrócił się do mnie tyłem (siedziałam obok niego) i powiedział: "Proszę obejrzeć moje plecy". To, co zobaczyłam w świetle latarki, było przerażające.

Ruszyliśmy. Po chwili zaczął opowiadać. Niektóre fragmenty, które w załączonym dokumencie ujęłam w cudzysłów, udało mi się po ciemku nabazgrać na jakiejś kartce. Gdy zamilkł, zatrzymaliśmy się niedaleko od miejsca, do którego miałam dotrzeć. Zrezygnowałam z dojazdu pod dom Melaków – wolałam wysiąść wcześniej i zniknąć w byle jakiej bramie.

Jednak zanim wysiadłam, zapisałam moje imię i nazwisko, adres i telefon. Podałam kierowcy kartkę i powiedziałam: "Jeśli zechce pan opowiedzieć mi więcej, sprawdzić, czy dobrze zapamiętałam naszą rozmowę, proszę zadzwonić i przyjść".

Nie zadzwonił, nie przyszedł. O jego dane rzecz jasna nie prosiłam. Odczekałam kilka tygodni i wysłałam zamieszczoną poniżej informację sprawdzonym kanałem do Amnesty International. Jednak nie wiadomo mi, żeby informacja moja została opublikowana. Plecy mego rozmówcy jeszcze długo prześladowały mnie w sennych koszmarach. Nie sądzę, żeby nasza znajomość mogła być skutkiem jakiejś prowokacji.

A oto tekst notatki z tego spotkania:

OBÓZ DLA WOJSKOWYCH I FUNKCJONARIUSZY MO

istniał od stycznia do września '82 w miejscowości Sztutno (nad morzem). Przebywali tam szeregowi, podoficerowie i oficerowie – do pułkownika włącznie. (Generałowie i niektórzy pułkownicy trzymani byli w Arłamowie – Bieszczady).

W Sztutnie przebywało stale 250-300 osób, z tym, że łącznie przewinęło się przez obóz (szacunkowo) ok. 1500 ludzi.

Ludzie przebywający w Sztutnie nie posiadali żadnego statusu: nie byli formalnie ani internowani, ani aresztowani. Jedynym formalnym zabiegiem była degradacja do stopnia szeregowca. Rodziny nie były powiadamiane nie tylko o miejscu pobytu, ale nawet o losie swych bliskich. Nie istniały: żadna korespondencja, paczki, opieka kościoła, kontakty z otoczeniem.

Co pewien czas grupy ludzi były wywożone – jak mówiono – na Śląsk do kopalń. Nie wiadomo nam nic o dalszym losie tych ludzi. Przebywający w obozie byli nieustannie bici i torturowani. Rozmówca osoby piszącej niniejszy tekst stwierdził, iż wielokrotnie czuł, że umiera i śmierć była jego jedynym pragnieniem. Budził się z omdlenia i znów był bity.

"Wszyscy byliśmy pozbawieni męskości" – powiedział. "Katowano nas nieustannie. Nie sposób było przejść obok naszych strażników, by nie oberwać butem lub pałą. Nie wiem, co im podpisałem i nic mnie to nie obchodzi. Do niczego nie może zobowiązywać mnie mój podpis, złożony w momencie, gdy byłem tylko krwawiącym mięsem, stworem, który może już tylko wyć z bólu".

Człowiek ten po dwóch miesiącach od opuszczenia obozu ma jeszcze czarne plecy i gnijące ciało.

Obóz został rozwiązany (wiadomość niepotwierdzona) we wrześniu [1982]. Ludziom, którzy wyszli stamtąd na wolność, zapowiedziano, że udzielenie komukolwiek jakiejkolwiek informacji skończy się dla nich śmiercią.

Poniżej zamieszczam fotokopię notatki sporządzonej przeze mnie natychmiast po spotkaniu z ofiarą tortur. [Dodajemy także notatkę przepisaną na maszynie, na kalce przebitkowej].