Huna w Starym Testamencie o.21 Huna w proroctwach Izajasza

Huna w Starym Testamencie Materiały Zebrane Huna w proroctwach Izajasza

Huna w proroctwach Izajasza

Izajasz urodzony około 736 r. pne, miał swoje wizje, a jego proroctwa jak można przypuszczać zostały zapisane po hebrajsku. Wybrane słowa z proroctw Izajasza, po przetłumaczeniu na język kodu niosą informację dotyczącą Huny, które nawiązują do późniejszych relacji zapisanych greką w Ewangeliach.

Od III w pne Aleksandria w Egipcie, w której się osiedliło wielu Żydów stała się światowym ośrodkiem nauki i to właśnie tam powstała większa część literatury gnostyckiej, często zawierającą zakodowaną Hunę. Tam też znajdował się zapisany po grecku zbiór mów Jezusa. Tam też dokonano tłumaczenia literatury gnostyckiej z greki na język koptyjski.

Z analizy materiału zawartego w Księdze Izajasza wynika, że nawet w czasie głoszenia proroctw mogło istnieć misterium oparte na Hunie. Użyte słowa kodowe wyraźnie wskazują, że znajomość podstawowych zasad Huny wtedy istniała, dlatego o wiele łatwiej jest uporządkować materiał zawarty w Biblii, jako część misterium, niż łączyć go jednoznacznie z życiem Jezusa, który urodził się zgodnie z proroctwami, został ukrzyżowany a potem Przemieniony i Wniebowstąpił.

Można by się zastanawiać, czy historia życia Jezusa nie powstała już w czasach Izajasza, chodź nie została w pełni rozwinięta i zapisana. Gdyby nie podkreślanie przez autorów Ewangelii faktu, że Jezus żył i umarł, by dokładnie spełnić proroctwa, i gdyby nie to, że także Paweł poszedł tą samą drogą, być może nigdy nie powstałoby przekonanie o związku pomiędzy Mesjaszem, którego nadejście mgliście przepowiadał Izajasz, i człowiekiem o imieniu Jezus. Najpierw odgrywającym rolę Mesjasza, a później duchowego przywódcy, który odrzucił wszelkie ziemskie dobra i pokusy.

Opierając się na tym co mówi kod, należy podzielić proroctwa Izajasza na dwie części. Część pierwsza pasuje do pierwszej części misterium, odpowiadającej opisowi zwiastowania w Ewangelii. Część druga odpowiada drugiej części misterium, w którym Jezus cierpi i umiera na krzyżu. Są to proroctwa dotyczące cierpień i wywyższenia Sługi Pańskiego zawarte w rozdziałach 52 i 53 Księgi Izajasza. Prorocze słowa z tych dwóch rozdziałów pasują do Misterium Wtajemniczenia Huny. Taki podział proroctw jest pewnym uproszczeniem przyjętym dla analizy materiału, gdyż w Ewangeliach znajdują się cytaty z czterdziestu siedmiu rozdziałów Księgi Izajasza, oraz są okazjonalne nawiązania do innych ksiąg Starego Testamentu.

Prologiem jest 6 Księga Izajasza w której użyte słowa kodowe służą do tego, by kandydaci do wtajemniczenia dowiedzieli się o istnieniu Wyższego Ja, a nie służą jako przepowiednia narodzin, posłannictwa i śmierci Jezusa.

Izajasz przedstawiał znaczenie wewnętrzne i zewnętrzne swoich proroctw. W znaczeniu zewnętrznym wskazuje że Pan nie chce, by ludzie zrozumieli jego słowa. Oznacza to, co dla wtajemniczonych w Hunę jest jednoznacznym stwierdzeniem fakt, iż istnieją nauki wewnętrzne ukryte za zewnętrznymi i należy przedstawiać je tak, by tylko wtajemniczeni mogli je zrozumieć. „Idź i mów do tego ludu: Słuchajcie pilnie, lecz bez zrozumienia, patrzcie uważnie, lecz bez rozeznania. Zatwardź serce tego ludu, znieczul jego uszy, zaślep jego oczy, iżby oczami nie widział ani uszami nie słyszał, i serce jego by nie pojęło, żeby się nie nawrócił i nie był uzdrowiony” (Iz 6:9-10).

Kluczem do kodu jest tutaj słowo nawrócić, które znaczy także zawrócić, zmienić i szukać. Możemy z tego wnioskować, że według Huny, dopóki ktoś nie ma za sobą wielu inkarnacji i nie rozwinął się wystarczająco, by przyjąć nauki wewnętrzne, lepiej będzie, jeżeli pozna proste prawdy o miłości bliźniego i życzliwości, które stanowią ideał łatwo zrozumiały dla każdego. Sens tego fragmentu polega na tym, że tajemną wiedzę Huny powinno się troskliwie przechowywać, by osoba, która nie jest jeszcze gotowa na przyjęcie ukrytych znaczeń, nie podejrzewała ich istnienia i nie traciła czasu na ich rozszyfrowanie.

Można zauważyć, że tajemniczy autorzy rozmaitych relacji, od czasów Izajasza do czasów Jezusa, prawie tysiąc lat później, zgodnie podtrzymują ten sam zakodowany schemat nauczania i czynów, którego używał Jezus.

W Ewangelii Mateusza (13: 10-15) czytamy: „Przystąpili do niego uczniowie i zapytali. Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich. On im odpowiedział. Wam dano poznać tajemnicę królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma (klucz do kodu Huny), temu będzie dane, i nadmiar mieć będzie, kto zaś nie ma temu zabiorą również to co ma. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza”.

Nie wiemy, czy wizja Izajasza dotycząca przyjścia Jezusa była prawdziwym proroctwem, czy też na podstawie słów Izajasza określono ogólny zarys takiego życia. Widzimy jednak, że prosta i podstawowa Huna Izajasza w zastosowaniu do życia Jezusa została znacznie poszerzona.

Rozdział 9 Księgi Izajasza jest ogólnie przyjmowany jako zapowiadający przyjście Jezusa. Zakodowane fragmenty znajdują się w wersetach 1 i 5.

„Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką” (Iz 9:1). Jest to Huna, ponieważ ciemność symbolizuje wczesne stadia rozwoju w kolejnych inkarnacjach, przez które ludzie muszą przejść, zanim staną się gotowi na poznanie światła, czyli Wyższego Ja.

„Albowiem dziecię się nam narodziło, Syn został nam dany, na jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju” (Iz 9:5).

Nie wiemy czy chodziło o czasy obecne Izajaszowi czy czasy za kilka stuleci. Został on dany teraz i teraz jest Księciem Pokoju. Jego naturę określają jego wymienione imiona. Wynika z nich, że chodzi o Wyższe Ja, Jest ono przez cały czas obecne i jest częścią człowieka składającego się z trzech Ja. Czyli z pary Boskich Rodziców oraz z niższego i średniego Ja, które symbolizuje Syn. Wyższe Ja ma dane w darze Syna, którym się opiekuje. Syn przechodzi do poziomu Wyższego Ja na koniec całego cyklu reinkarnacji. Władza to Królestwo niebieskie z nauk Jezusa, słowo to symbolizuje Wyższe Ja. Pokój w kodzie znaczy rzucać cień lub chronić. Książę Pokoju, czyli Wyższe Ja żyje w ciele widmowym, rzuca cień na parę niższych Ja, czyli Syna i go chroni. Przedziwny oznacza w kodzie odesłać wodę i odbijać światło. Oznacza przesłanie kształtów myślowych w strumieniu many, którą symbolizuje woda, do Wyższego Ja podczas modlitwy. A Wyższe Ja zwraca, czyli odbija energię podnosząc ją do wyższego poziomu w celu pobłogosławienia niższe i średnie ja, czyli Syna. Słowo doradca ma podobne znaczenie jak słowo przedziwny.

Dzięki analizie kodu można się przekonać, że Izajasz w swoich proroctwach przedstawionych w rozdziale 6 nie miał na myśli ani Jezusa ani Mesjasza. Twierdzenie Kościoła, że przyjście Jezusa, jako Mesjasza zostało dokładnie przepowiedziane nie jest adekwatne do proroctw. Tak Książę Pokoju z proroctw Izajasza jak i Jezus odgrywali misterium związane z procesem reinkarnacji oraz z nawiązaniem kontaktu człowieka z jego Wyższym Ja, czyli przedstawiali misterium i tajemnicę Huny.

Królestwem niebieskim lub Królestwem Bożym Jezusa był poziom Wyższego Ja, jaki człowiek osiąga po przejściu cyklu reinkarnacji na ziemi. I to jest ostateczne zbawienie każdego człowieka. Nie chodziło mu ani o budowanie materialnego Królestwa mesjańskiego na ziemi, ani o zmartwychwstanie ciała, ale o zmartwychwstanie duchowe na nowym poziomie życia duchowego, czyli na poziomie Wyższego Ja.

Jezus był nauczycielem Huny, jako białej magii, czynionej z pomocą Wyższego Ja. W swoich cudach uzdrawiał, wypędzał złe duchy oraz pokazał możliwość zastosowania wiedzy Huny do panowania nad pogodą i jej zmianami oraz do panowania nad innymi zjawiskami. Są to historie o zamianie wody w wino, uciszeniu burzy i uspokojeniu morza, cudownym połowie ryb, chodzeniu po wodzie, rozmnożeniu chleba i ryb. A odbywa się to poprzez nawiązanie kontaktu z Wyższym Ja i z Jego pomocą. W Starym Testamencie przedstawiona działalność Eliasza, świadczy, że znał on Hunę, podobnie jak Jezus i podobnie jak Jezus walczył z Szatanem.

Drugi zakres nauki Huny przedstawia, jak poprzez kolejne reinkarnacje, człowiek jako dusza doskonali się. Gdy jest na ostatnim szczeblu reinkarnacji, wtedy przygotowuje się do wejścia do Królestwa niebieskiego, czyli przejście z poziomu duszy po poziomu Wyższej jaźni. Wtedy duch osobowości, czyli niższa jaźń przechodzi na poziom duszy, czyli średniej jaźni. Wyższa Jaźń natomiast przechodzi do wyższego poziomu, czyli Nadjaźni.

Ukrzyżowanie jest to misterium wtajemniczenia, pokazuje drogę do osiągnięcia poziomu Wyższego Ja, czyli Królestwa niebieskiego, a w danej inkarnacji pokazuje drogę do nawiązania kontaktu z Wyższym Ja. Ukrzyżowanie opisuje drogę przez wiele reinkarnacji, którą każdy musi przebyć by dostąpić przejścia na wyższy poziom życia duchowego. W danej inkarnacji ukrzyżowanie pokazuje oczyszczenie i pokutę w celu pozbycia się kompleksów, czyli grzechów, aby odblokować ścieżkę do Wyższego Ja i nawiązać z nim kontakt. Pokazuje więc jak uwalniać się od grzechów na co dzień. I to jest Zbawienie które w Misterium krzyża pokazał Jezus.

Huna była znana w wielu religiach świata, natomiast misterium wtajemniczenia Huny poprzez ukrzyżowanie nie pojawia się w żadnej religii świata. Jedynym wytłumaczeniem takiego sposobu przedstawienia wtajemniczenia, jest chęć zażegnania krwawych satanistycznych ofiar religijnych, jakie miały miejsce wśród semickich ludów Bliskiego Wschodu.

Kult Boga Atona był religią czysto naukowo-filozoficzną w której ofiarą dla boga była modlitwa. Składanie krwawych ofiar religijnych bogu Mardukowi ze zwierząt a nawet z ludzi i z dzieci jest domeną satanistycznych kultów semickich i jako takie pojawią się w Starym Testamencie. Począwszy od Abrahama, któremu wprawdzie na próbę, Jahwe-Marduk dla siebie nakazał złożyć ofiarę z jego syna. Nawet sam pomysł takiej formy ofiary dla boga świadczy o degeneracji ludności tamtego regionu świata i zwyrodniałym pojęciu boga. Dlatego Stary Testament między innymi z powodu promowania krwawych ofiar religijnych powinien być wycofany z nauczania religijnego. Dodatkowo negatywnymi elementami powtarzającymi się w tej Księdze, z powodu których powinna być ona wycofana z religii są: przemoc, agresja, mściwość, chciwość, itp.

Również pomysł wynikły ze Starego Testamentu, że zły bóg Jahwe-Marduk za domniemane grzechy pierwszych ludzi w raju, czy też w ogóle za jakieś grzechy, zamknął bramy niebios i dopiero dobry Bóg Ojciec wysłał swojego Syna, aby ten złożył z siebie krwawą ofiarę na krzyżu, aby ten zły bóg otworzył znowu bramy niebios; jest pomysłem wypaczonym i pokrętnym.  Takie tłumaczenie zbawienia jest największym przekrętem religijnym Nowego Testamentu, podobnie jak największym przekrętem religijnym Starego Testamentu była święta skrzynia Mojżesza i jego magia.

Hebrajczycy w Palestynie była to ludność greko-celto-ormiańska i słowiańską, którzy osiedlili się w Palestynie jako ludy Habiru/Hapiru w XIV w. pne, za czasów Echnatona i jego monoteistycznej rewolucji religijnej.

Drugą grupą Hebrajczyków byli to wyznawcy Boga Atona z Egiptu. Hebrajczykami, czyli obcymi Habiru/Hapiru, Egipcjanie nazwali wyznawców nowej religii w celu wymazania ich z pamięci, a nie konkretną grupę narodowościowa. Nastąpiło to po upadku religijnej rewolucji amarneńskiej faraona ]]>Echnatona]]> (1353–1336) pne, który wprowadził kult w jednego Boga. To w tej grupie znalazły się również plemiona kahunów, potomków „białych” wtajemniczonych z Atlantydy, podążając do ich Ziemi Obiecanej, jaką były wyspy Polinezji z główną wyspą Hawaje.

­To z grupy Hebrajczyków, wyznawców boga Atona, czerpali później swe wzorce prorocy, jak Eliasz, Izajasz, Jeremiasz oraz Esseńczycy/Nazarejczycy, z których wywodził się Jan Chrzciciel i Jezus.

To byli mieszkający w Palestynie Hebrajczycy i to oni stanowili rdzenną ludność hebrajską Judy.

Natomiast Żydzi do Palestyny i Judy przybyli dopiero za czasów perskich na przełomie VI/V w. pne. Od tego momentu w Palestynie mieszkało dwa narody, Hebrajczycy i Żydzi. Ponieważ Żydzi wywodzą się z Babilonu a Hebrajczycy z Palestyny.

Kolejna fala pojawienia się Żydów w Palestynie nastąpiła z chwilą połączenia Judy z Idumeą-Edomem w nowe państwo pod nazwą Judea.

Józef Flawiusz pisze, że w Judei jedynie Esseńczycy/Nazarejczycy byli prawdziwymi Judajczykami-Hebrajczykami, całkowicie lojalnymi wobec Prawa Mojżeszowego. Esseńczycy i Zeloci reprezentowali rdzenną ludność hebrajską, Faryzeusze reprezentowali napływową ludność żydowską, a Saduceusze reprezentowali wyalienowaną od społeczeństwa arystokrację. O tym, że w Palestynie mieszkali Hebrajczycy i Żydzi świadczy również fakt, że Paweł pisał list do Hebrajczyków a nie do Żydów.

Powstania przeciwko Rzymianom organizowała tubylcza ludność hebrajska a nie Żydzi. To ta ludność walczyła o niepodległą Judę i Palestynę, to ta ludność chciała mieć swojego króla hebrajskiego, a nie żydowskiego, i hebrajski Izrael, a nie żydowski. Żydzi mieli swojego żydowskiego króla Heroda i kolaborowali z Rzymianami, a nie organizowali powstań przeciwko nim. Żydzi opanowali Izrael, przejęli jego tożsamość, a rdzenną ludność hebrajską zepchnęli na margines.

Narodem wybranym, jako Świętą Rasą są Narody słowiano-aryjskie. Narodem wybranym, znajdującym się pomiędzy Wschodem i Zachodem jest Polska i Kraje regionu. Jest to Lechia, której Patriarchami są władcy aryjsko-słowiańscy, Lach Sarmata i Lech I Wielki. Słowo “Lechici” jest w grece i łacinie dosłownym tłumaczeniem nazwy “Słowianie”. Słowo “leh” oznacza też “wybrańca”, a “Lechia” to “Naród Wybrany”.

Izraelem, w znaczeniu: Walczący razem z Bogiem, przeciwko Szatanowi i jego ludziom, jest Polska i Naród Polski. Polska jest Mesjaszem i Chrystusem Narodów.

Maryia i Jezus przenieśli się do Polski, to w Polsce jest największy ich kult. Maryia jest ponadto koronowana na Królową Polski. Czyli z Izraela (Polski) podnosi się berło a z Dawida korona. Słowa proroctwa: "Wschodzi gwiazda z Jakuba, a z Izraela podnosi się berło" (Lb 24: 17), spełniają się w Polsce.

Dziwne, że Żydzi od wieków osiedlają się w Polsce i wtapiają się w naród Polski. A w ostatnich dziesięcioleciach to jest wręcz masowe. Szczególnie za czasów komunistycznych, bo komunizm w Polsce wprowadzali Żydzi, ukryci pod polskimi nazwiskami i pod polskimi mundurami. To Żydzi wywodzący się w większości z sowieckiego NKWD lub tam wyszkoleni, tworzyli represyjny komunistyczny Urząd Bezpieczeństwa w Polsce. To Żydzi za czasów komunistycznych katowali Polaków. Żydzi przyjmują polskie nazwiska, polski język, polską kulturę, wtapiają się w Polaków. Obsadzają najważniejsze stanowiska na różnych szczeblach hierarchii państwowej i społecznej, a Polacy spychani są na margines. Żydzi przejmują tożsamość Polaków.

Żydzi czynią to samo w Polsce, co zrobili za czasów Jezusa w Palestynie, przejęli tożsamość Hebrajczyków i Izraela, udawali i udają do tej pory pochodzenie z rodu Jakuba oraz fałszywy naród wybrany. Żydzi dążą do tego, aby Polska przestała być słowiańska, lechicka, polska, a stała się żydowska.

Istnieje przekonanie, że obecne żydowskie państwo Izrael jest Bestią opisaną w Księdze Objawienia. Izrael postrzegany jest, jako ósme mocarstwo Szatana, będąc jednocześnie Bestią, czyli przejawem Szatana na ziemi. Takie wnioski można wysnuć, biorąc między innymi pod uwagę zamieszanie i zawieruchę wojenną, jaką czyni Izrael przez ostatnie dziesięciolecia na Bliskim Wschodzie, a obecnie jest tego apogeum. Izrael atakuje także Polskę fałszywymi oskarżeniami i żądaniami. Wielką Nierządnicą są Iluminaci i cała światowa Masoneria, które są zdominowane i sterowane przez Żydów.

Państwo żydowskie Izrael, jako Bestia atakuje Polskę, jako Chrystusa, a wspomaga go w tym Wielka Nierządnica, czyli Iluminaci i Masoneria.

Księga Objawienia: „I inny znak się ukazał na niebie: Oto wielki Smok barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów - a na głowach jego siedem diademów. I jego ogon zamiata trzecią część gwiazd nieba i zrzucił je na ziemię” (Ap.12:3-4).

„I ujrzałem Nierządnicę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów. A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły, miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu. A na jej czole wypisane imię - tajemnica: Wielki Babilon. Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi” (Ap.17:3-5).

„I siedmiu jest królów (mocarstw): pięciu upadło, jeden jest, inny jeszcze nie nadszedł, a gdy już nadejdzie, ma na krótką chwilę pozostać. A Bestia, która była, lecz jej nie ma, sama też jest ósmym królem, ale wywodzi się z tych siedmiu i odchodzi na zagładę. A dziesięć rogów, które ujrzałeś oznacza dziesięciu królów, którzy jeszcze nie otrzymali królestwa, lecz na jedną godzinę otrzymają władzę, jako królowie wraz z Bestią. Ci mają jedną myśl i dlatego dają Bestii swą moc i władzę” (Ap.17:10-13).

Księga Izajasza: „Jako żeś spadł z nieba, Lucyferze, któryś rano wschodził” (Iz.14:12); (Wulgata – przekład ]]>Biblii]]> na ]]>łacinę]]>, dokonany przez św. ]]>Hieronima]]>).

W innych przekładach Biblii brzmi nieco inaczej, choć sens jest taki sam: „Do Szeolu strącony twój przepych i dźwięk twoich harf. Robactwo jest twoim posłaniem, robactwo też twoim przykryciem. Jakże to spadłeś z niebios, Jaśniejący, Synu Jutrzenki. Jakże runąłeś na ziemię, ty, który podbijałeś narody. Ty, który mówiłeś w swym sercu: Wstąpię na niebiosa; powyżej gwiazd Bożych postawię mój tron. Zasiądę na Górze Obrad, na krańcach północy. Wstąpię na szczyty obłoków, podobny będę do Najwyższego. Jak to? Strąconyś do Szeolu na samo dno Otchłani!" (Iz.14:11-15).