Zło się wzmaga i potęguje

Pewnie niebawem zaczniesz "wierszyć", że piekła nie ma i wszyscy będą zbawieni.

Początki „Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej”sięgają
roku 1967. W atmosferze posoborowego zamętu, szaleństw ekumenicznych i szerzącej się apostazji, zaniepokojeni własną oschłością religijną studenci z Duquesne University w Pittsburghu zaczęli ulegać wpływom ruchu pentakostalnego. Z zazdrością obserwując „przemianę” w życiu swych protestanckich przyjaciół postanowili modlić się o podobne „łaski”. Odpowiedź na ich prośby przynieść miały weekendowe „rekolekcje”, w trakcie których zwracali się oni o pomoc do rozmaitych protestanckich pastorów, świeckich i grup modlitewnych. Wszyscy też przyjęli „Chrzest w Duchu Świętym”, w trakcie którego heretycy nakładali na nich ręce.
Nie sposób przecenić znaczenia tego aktu. Katolicy owi poddali się niekatolickiemu obrzędowi quasi-sakramentalnemu – stanowiącemu w istocie parodię sakramentu bierzmowania – a emocjonalne podniecenie wywołane tym grzechem (patrząc na to obiektywnie) przekonało ich o świętości owego doświadczenia. Stali się „katolickimi” charyzmatykami, a ich wpływ szerzył się jak ogień po całym kraju – najpierw w kampusach uniwersyteckich a potem również na zewnątrz.
Biorąc pod uwagę ekumeniczne i protestanckie korzenie Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej nikogo nie powinno dziwić, że „teologia” charyzmatyków skażona jest w znacznej mierze protestantyzmem. Jedną z cech charakterystycznych protestantyzmu jest postulat sola scriptura, tj. osobistej interpretacji Pisma opartej na „natchnieniu Ducha Świętego” i odrzucanie Tradycji, jako drugiego źródła Objawienia. Jak pokazuje poniższy cytat, charyzmatycy całkowicie podzielają to przekonanie:
Katolicka Odnowa Charyzmatyczna jest chorym drzewem przynoszącym trujące owoce, drzewem zasadzonym przez diabła w sektach protestanckich i przeszczepionym do Kościoła po II Soborze Watykańskim.