Z igły widły

Przed chwilą na jednym z portali miałam okazję przeczytać reportaż i nawet obejrzeć filmik z dzisiejszych protestów KOD pod siedzibą telewizji. Dlaczego nie na Woronicza (czyli przy siedzibie telewizji publicznej) tylko na Placu Powstańców (niedaleko telewizji raczej jednak regionalnej) się spotkali - nie wiem. Na Woronicza może jednakowoż mniej widoczni byli? Chociaż może byłoby to lepiej dla nich - ale o tym za chwilę. 

Filmik z protestu piękny. Robiony z dramatyzmem, ujęcia z ręki, z ziemi. Tłumy protestujących, jakby wręcz cała Polska była w tym miejscu, a może nawet świat i kosmos. Doprawdy - operator powinien Oskara dostać!

Bo prawda była jakby inna....

Tak się nieszczęśliwie dla protestujących złożyło, że miałam okazję oglądać to osobiście na żywo z okna autobusu. Akurat jechałam tyłem do kierunku jazdy więc całe przedstawienie oglądałam całkiem długo, niemal jak widz w teatrze z pierwszego rzędu. Początkowo myślałam, że ktoś kreci film jakiś. Ot - 30, może 40 osób ustawionych ślicznie w kółku jako te dziateczki w przedszkolu, z flagami w łapkach. Całość odgradzaly od świata barierki, było troszkę policji. W środku kółeczka biegał gostek z kamerą i robił owe cud-ujęcia. Oglądałam z zaciekawieniem, zastanawiając się nad potencjalną treścią filmu (mimo wszystko pasowało mi na nową komedię). Dopiero jak zobaczyłam słynnego alimenciarza z kucykiem domyśliłam się cóż za przedszkole przed sobą mam.

Zrobić tłumy z garstki ludzi - mistrzostwo!

Tak się robi prawdziwą i jedynie słuszną telewizję, z prawdziwymi i jedynie słusznym wiadomościami dla ludzi, którym żyło się lepiej i którym żyć lepiej się nadal by się chciało.