Dokąd zmierza świat - część druga: droga wschodnia

W poprzednim tekście opisałam choroby drążące społeczeństwo zachodnie. Więc teraz bramka numer dwa.

Chcę tylko zauważyć, że zwracam uwagę na najważniejsze i najbardziej widoczne aspekty poruszanego przeze mnie tematu. Gdybym miała porządnie się w niego zagłębić wyszłaby mi z tego praca co najmniej doktorska, co mimo niewątpliwych walorów byłoby raczej trudne do zamieszczenia w zwykłym internetowym blogu.

DROGA DRUGA – WSCHODNIA (dotyczy krajów oraz wszystkich osób wyznania muzułmańskiego)

Od wielu lat postępuje stała kolonizacja krajów zachodnich (głównie Europy i Ameryki Północnej) przez rodziny muzułmańskie, które są absolutnym przeciwieństwem chorującego społeczeństwa zachodniego.

Po pierwsze liczebność. Tu model rodziny to rodzice plus minimum troje dzieci. Choć zdarzają się rodziny z więcej niż dziesięciorgiem dzieci. I nie jest to, tak jak w przypadku zachodu patologia wynikająca z biedy. To norma wynikająca z praw i przekonań religijnych.

W islamie rodzina jest na miejscu pierwszym. Rodzina w jak najbardziej tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Kobieta ma być kobietą, ma rodzić dzieci i zajmować się domem. Ma być piękna i uległa dla swojego mężczyzny i tylko dla niego. Mężczyzna jest mężczyzną. Ma pracować i walczyć, płodzić dzieci ze swoją legalną małżonką. Bo rodzina to nie przypadkowe związki, ale uświęcone prawem małżeństwo.

Społeczeństwo zachodnie w niedzielę udaje się do marketu, a nie do kościoła. Święta to czas odpoczynku, a nie pojednania z Bogiem. Bóg coraz bardziej staje się postacią abstrakcyjną. Żeby jeszcze bardziej ludzi odciągnąć od wiary, trwa ciągła i nieustająca nagonka na wiarę, na Boga i Kościół, zwłaszcza katolicki.

Dziwne to jest tak swoją drogą. Ktoś deklaruje, że jest ateistą i nie wierzy w Boga. I natychmiast zaczyna zachowania w stylu: plucie na krzyż, wyśmiewanie się wierzących w jakiegoś tam Jezuska i Maryjkę, parodiowanie modlitw, wyzywanie od tępych katoli i głupich moherów.

Kolejny „artysta” wkłada krzyż w gówno i nazywa to sztuką. I w społeczeństwie zachodnim jest to uznawane i przyklaskiwane. Tak, to jest właśnie "wielka sztuka". Nikt nic nie potępia, a nieliczni opozycjoniści są wyzywani od średniowiecznej ciemnoty. Ciekawe co by było gdyby „artysta” zrobił coś takiego z muzułmańskim księżycem?

Odpowiedź jest jedna – wydał by na siebie wyrok kary śmierci! I nie jest to tylko czcza pogróżka.

Wiara dla muzułmanów jest nierozerwalnie związana z ich życiem. Codzienny rytm wyznaczany jest przez system obowiązkowych modlitw. Koran to nie tylko księga opowiadająca o życiu Boga. Koran jest księgą prawdziwie świętą. Symbole wiary są święte. Należy je czcić. Z tego nie wolno się wyśmiewać! Za to można stracić głowę i to w sensie dosłownym.

Przede wszystkim wynika to z żarliwości religijnej islamu, w zasadzie raczej fanatyzmu religijnego. Ale też z tego, że w świecie islamu obowiązuje prawo w postaci daleko różnej niż prawo zachodu. Jest wina to musi być kara. Kara odpowiednio surowa dla winnego, która jednocześnie pełni rolę prewencyjną dla innych.  Bo skoro za dane przewinienie można być pozbawionym głowy, jednak mimo wszystko łatwiej jest się zastanowić, opamiętać w porę i nie robić tego samego. Nikt nie bawi się w rozważanie czy jakiś Hassan, który poćwiartował pół wioski, miał trudne dzieciństwo bo tatuś nie chciał mu kupić pieska na urodziny. Hassan jest winny, Hassan traci głowę. A Abdul się zastanawia czy wybić do nogi rodzinę sąsiada za to, że ten zjadł na obiad jego ukochaną kozę. Bo skoro Hassan stracił głowę to i Abdul może.

Zastanawiało mnie skąd się ta żarliwość religijna u wyznawców islamu wzięła. Odpowiedź znalazłam w historii. Islam jest najmłodszą z wielkich religii. Kalendarz muzułmański jest liczony zupełnie inaczej niż powszechnie obowiązujący kalendarz zachodni. Obecnie dla świata zachodniego mamy rok 2015, liczony od narodzenia Chrystusa. Dla islamu ważnym wydarzeniem był rok 622, rok ucieczki Mahometa z Mekki do Medyny. Teraz w kalendarzu muzułmańskim mamy rok 1436. Wystarczy zatem zajrzeć do historii by sprawdzić co się działo na świecie w podobnym czasie, może nie dokładnie w roku 1436, ale w początkach XV wieku. I wszystko jasne! Szalejąca inkwizycja, stosy palonych czarownic, wojny religijne. Ten sam fanatyzm...

Muzułmanie do tej pory tylko kolonizowali zachód. Mieszkali, rozmnażali się. Teraz coraz mocniej zaczynają się domagać swoich praw.

W Europie jak grzyby po deszczu wyrastają kolejne meczety. W te święta w Berlinie na głównym placu miasta nie stanęła choinka. Zamiast nazwy „święta Bożego Narodzenia” coraz częściej  stosuje się zamiennik: „święta grudniowe”. Niedawno jakiś pasażer samolotu wniósł skargę przeciwko linii lotniczej z powodu tego, że stewardesa życzyła wszystkim „wesołych świąt”. Ze szkół powoli znikają krzyże. A wszystko w imię „nie obrażania uczuć religijnych mniejszości wyznaniowej” i z powodu żądań tejże mniejszości.

W ogóle Europa (mam na myśli głównie: Unia Europejska) zachowuje się jak źle wytresowany szczeniak. Na swoich warczy i gryzie. Jednak wystarczy, że obcy rzuci jakiś ochłap lub groźniej spojrzy a ta łasi się, merda ogonkiem i leży na pleckach. Gotowa jest poddać się napływowi i żądaniom islamu zupełnie bez walki. W imię naiwnej zasady – jak nie zjemy smoka, to może smok nie zje nas. No ewentualnie czasem któryś z przywódców europejskich nieśmiało wyrazi swoje zaniepokojenie.

Przypuszczam, że tak właśnie będzie i teraz po zamachach we Francji. „Wyrazić zaniepokojenie” – jakież to cudne słowa! Twórca tego sformułowania powinien dostać nagrodę Nobla w dziedzinie pijaru. Takie światowe „nio, nio, aty, aty”, ale jakby co, to ja dalej się bawię swoimi zabawkami i w swojej piaskownicy, a ty rób co chcesz. Nic nie widziałem, nic nie słyszałem, nic nie powiedziałem.

A mniejszość wyznaniowa wysyła kolejne żądania. Które po kolei są spełniane, bo islam to nie tylko religia. To ludzie gotowi na wszystko, nie wahający się ginąć w imię wyznawanej wiary. A przede wszystkim zabijać. Kilka razy już tego dowiedli. Najbardziej spektakularny był zamach terrorystyczny w USA, na słynne wieże WTC. Ale podobne, chociaż na mniejszą skalę zamachy były już w Londynie i Madrycie. Teraz mamy Paryż.

Tyle, że na razie to tylko pokaz siły. W rodzaju – róbcie co chcemy, bo nie wiecie na co jeszcze nas stać. Islam na razie głównie grozi. Choć w krajach arabskich już teraz mocno się gotuje. Dlatego myślę, że ogłoszenie świętej wojny jest tylko kwestią czasu.

Choć mimo wszystko nie widzę jej na linii Europa-islam, czy nawet USA-islam. Europa jest zbyt poddańcza, wystarczy ją trochę postraszyć. Wygląda na to, że w Europie i bez wojny islam osiągnie to czego chce. Natomiast Stany nie mają w tej chwili żadnego interesu w tym, by samemu rozpoczynać wojnę. Wolą poczekać i ewentualnie spróbować ugrać coś dla siebie przy ogólnoświatowej zawierusze, która zapewne się rozpęta.

Ale jest na międzynarodowej arenie jeden gracz, dla którego ewentualna wojna z islamem jest jak najbardziej na rękę. Kto? O tym w ostatniej, trzeciej części o jakże wdzięcznym i przewidywalnym (znowu) tytule: apokalipsa.

Ps. Nie jest moim zamiarem namawianie nie wierzących i wierzących inaczej na powrót na łono kościoła katolickiego, jako jedynie słusznego. Co nie zmienia faktu, że ataki na kościół katolicki i to wyłącznie katolicki, obecnie przybierają na sile.