O dziwnych «dokonaniach» włoskiego znajomego Aleksandra Litwinienki
RAM 16 kwiecień 2019
Neapolitańczyk Mario Scaramella był ponoć ostatnią osobą, która 1 listopada 2006 roku spotkała się z Aleksandrem Litvinienką – dawnym agentem KGB, zanim ten został hospitalizowany.
William Dunkerley – analityk biznesu medialnego napisał kilka artykułów na temat Rosjanina. Jest także autorem książek: "Litvinenko Murder Case Solved", "The Phony Litvinenko Murder", "Ukraine in the Crosshairs" oraz "Medvedev's Media Affairs", opublikowanych przez Omnicom Press.
W jednej ze swych publikacji opowiada o włoskim elemencie wydarzeń związanych z zabójstwem Litwinienki:
«Paul Barril, znany francuski ekspert ds. Bezpieczeństwa, ujawnił istnienie «Beluga Operation» – tajnej operacji wywiadów zachodnich, mającej na celu osłabienie Rosji i jej leaderów. Stwierdził, że operacja miała ścisły związek ze śmiercią Aleksandra Litwinienki w 2006 roku.
Barril dodał, że «polon 210 podał Litwinience Włoch». Operacją kierowano z Waszyngtonu i Londynu, a jej kryptonimem było słowo "Beluga".
Francuski policjant stwierdził: „Litwinienko zdradził swoich pracodawców, tj. Bieriezowskiego i MI6 i przywłaszczył sobie duże sumy pieniędzy – miliony dolarów amerykańskich, które były przeznaczone dla agentów-prowokatorów, należących do klanu Bieriezowskiego.
Barril jest byłym oficer francuskiej Żandarmerii Narodowej, nazwanym we Francji „Supercop” (superpolicjantem).
Był współzałożycielem francuskiej grupy antyterrorystycznej GIGN, służył także w zespole ochroniarzy prezydenckich. W swojej karierze kierował również kilkoma prywatnymi firmami ochroniarskimi.
Dochodzenia Brytyjczyków nie doprowadziły do sformułowania jakiegokolwiek orzeczenia w sprawie sposobu i przyczyn zamordowania Litwinienki – nawet po upływie prawie dziesięciu lat.
Premier David Cameron zezwolił na politycznie umotywowane śledztwo, w którego raporcie końcowym postawiono hipotezę, że za śmiercią Litwinienki stoi Putin, nie potwierdzoną jednakże żadnymi wiarygodnymi dowodami.
O zatrucie Litwinienki, Wielka Brytania oskarżyła dwóch Rosjan, ale brytyjski prokurator nie wysunął przeciwko nim oskarżeń, ponieważ stwierdził, że dysponował w stosunku do nich wyłącznie „poważnymi podejrzeniami”».
Barril stwierdził: «Sprawa została sfabrykowana od samego początku. Jako truciznę wybrano polon, ponieważ produkuje się go przede wszystkim w Rosji, a zatem wiedziano, że przypisanie Rosji odpowiedzialności za mord stanie się rzeczą łatwą. Chodziło o zdyskredytowanie kraju, który usiłuje zablokować interesy amerykańskie na Bliskim Wschodzie, a szczególnie w Syrii».
Wspomniał także o Williamie Browder'ze, który był w bliskich stosunkach z Berezowskim.
O Browder'e pod linkiem:
Również Jurij Felsztyński (znajomy Liwinienki) potwierdził trop włoski:
«Aleksander powiedził mi, że kiedy spotkał się ze Scaramellą, Mario był niespokojny, niczego nie zjadł i odszedł pospiesznie. Aleksander był zaskoczony, że Mario przyjechał do Londynu specjalnie dla niego, ale nie miał czasu na dłuższą rozmowę z nim. Był pewien, że został otruty prze FSB i że wykonawcą zlecenia był Scaramella».
Kim jest Mario Scaramella?
Oto, co pisze o nim Wikipedia oraz witryny internetowe:
Aferzysta urodził się w Neapolu, w roku 1970. Przedstawiał się jako komisarz, sędzia anty-mafijny, dyrektor organizacji międzyrządowej ECPP, ekspert ds. wywiadu sowieckiego, a także jako „włoski naukowiec” wykładający na Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii, Greenwich University w Londynie, na uniwersytecie w Bogocie i w Neapolu, choć żaden z nich nie potwierdził informacji rozpowszechnianych przez Scaramellę.
Jego sylwetka stała się znana we Włoszech w roku 2006, wraz ze śmiercią Aleksandra Litwinienki.
Scaramella był także doradcą włoskiej komisji parlamentarnej zajmującej się archiwum Mitrokina. Utrzymywał również, że był współpracownikiem wywiadu włoskiego, co jednakże zostało przez służby zdementowane.
Tzw. «Komisja Mitrokina» była włoską komisją parlamentarną utworzoną w roku 2002, mającą na celu zweryfikowanie domniemanych powiązań niektórych polityków włoskich (zwłaszcza lewicowych) z rosyjskim KGB.
Powstała z inicjatywy parlamentarnej, większościowej, centroprawicowej koalicji Silvio Berlusconiego (Casa delle Libertà). Komisji przewodniczył senator Paolo Guzzanti (Forza Italia).
Struktura została rozwiązana w marcu 2006 roku bez przedstawienia jakichkolwiek konkretnych dowodów potwierdzających oskarżenia. 5 lat działalności Komisji kosztowało włoskich podatników około 1,9 mln euro.
Swą wątpliwą, choć niecodzienną karierę Scaramella zaczyna w roku 1989, w wieku zaledwie 19 lat, kiedy to razem z Filipem Marino, swym przyjacielem i przyszłym wspólnikiem, zakłada ugrupowanie ekologiczne (składające się z zaledwie 9 członków) o nazwie «Nuclei agenti di sicurezza civile» - Nasc – które później, w opinii wielu osób, zostanie ocenione jako struktura stay-behind.
W owym momencie, Scaramelli udaje się otrzymać rekomendację od Wysokiego Komisarza Antymafijnego (we włoskim ministerstwie spraw wewnętrzych), dzięki której prefekt Neapolu udziela oddziałowi «ekologów» pozwolenie na posiadanie broni.
Od prokuratury w Santa Maria Capua Vetere, Scaramella uzyskuje także pomoc policji więziennej. W latach 1989 – 1991, na terenie prowincji neapolitańskiej i kazertańskiej, Neapolitańczyk zajmuje się konfiskatą budynków postawionych nielegalnie, w tym hoteli, barów i restauracji. Zajmie także nielegalny hipodrom mafijnego klanu Nuvoletta.
Działania Scaramelli zablokuje jeden z karabinierów, zdziwiony faktem, iż «komisarz» jak ognia unika podpisywania protokółów. W roku 1991, Scaramella zostaje oskarżony o uzurpację tytułu i funkcji publicznych.
Wyrok skazujący zostaje wydany 31 grudnia 1994 roku.
W owych okolicznościach początek weźmie dziwne zjawisko, które będzie towarzyszyć całej karierze Włocha.
Oto co, można było przeczytać wówczas w orzeczeniu sądowym:
«Pozostały (do zweryfikowania) bardzo obszerne szare strefy, także wskutek wycofania się (z toku postępowania) wielu organów instytucjonalnych, które (wcześniej) wsparły Scaramellę i jego organizację. O wycofaniu się świadczy zawartość zeznań przesłuchanych funkcjonariuszy publicznych, której rysem charakterystycznym jest bagatelizowanie oskarżeń, by nie powiedzieć wstrzemięźliwość w udzielaniu jakichkolwiek informacji».
W procesie II instancji, wyrok skazujący zostanie anulowany, jednakże prefekt miasta Salerno rozwiąże «Nasc». Włoskie gazety lewicowe określą «ekologów» jako grupę paramilitarną, nazywając ją «Gladio Verde» - «Zielone Gladio» (struktura NATO typu stay behind).
Neapolitańczyk opublikuje także memorandum, w którym stwierdzi, że w roku 1970, w Zatoce Neapolitańskiej, zostało zdeponowanych – przez jeden z rosyjskich okrętów podwodnych – 20 min jądrowych, czemu w roku 2005 zaprzeczą instytucje rosyjskie.
Perypetie sądowe sprawią, że Scaramella wybierze dla swych przyszłych struktur nazwy angielskie, czego dowodem stanie się wkótce powołanie do życia Science Research Monitoring Center – SRMC,który będzie chwalił się powiązaniami z amerykańskimi uniwersytetami oraz ośrodkami kosmicznymi. I tym razem, w procesie tworzenia nowej struktury pojawia się Filippo Marino, ex oficer wojskowy, ekspert ds. bezpieczeństwa.
W roku 1997 Scaramella z Marino powołają do życia kolejny, angielsko-brzmiący twór, a mianowicie rzekomo «międzyrządowy» Environmental Crime Prevention Program (ECPP) – Program Zapobiegania Przestępczości Ekologicznej –przypominający tzw. intelligence front organization.
Oficjalnie, jako siedzibę swej «agencji», Neapolitańczyk będzie podawał Waszyngton.
Co ciekawe, Scaramella podaje, że ECPP powstał podczas «drugiej konferencji plenarnej», która odbyła się w Neapolu. Wydaje się, że pierwsza konferencja nie miała w ogóle miejsca. Swym fortelem o «drugiej» konferencji Neapolitańczyk chce zasugerować, iż jego struktura jest na etapie zaawansowanej działalności, co ułatwi mu dostęp do funduszy.
W celu stworzenia pozorów międzynarodowego charakteru organizacji, Scaramella mianuje 3 special assistent, których w wydanym przez siebie komunikacie przedstawia jako «Johna Graham'a Taylor'a (UK), Christiana Trentolà (France) i Phillip'a Marino (Germany)». W rzeczywistości są nimi przypadkowy Anglik, Neapolitańczyk z przyfałszowanym nazwiskiem i znany już wspólnik aferzysty – Filippo Marino.
Dla swego Environmental Crime Prevention Program (ECPP), Scaramelli udaje się również uzyskać status obserwatora przy London Convention powiązanej z International Maritime Organization – IMO.
W roku 1999, Scaramella dostaje od brukselskiej kwatery głównej NATO pieniądze na otwarcie i zorganizowanie w Wilnie na Litwie, czegoś, co określone zostaje jako «advanced workshop» No. 9722715.
12 pażdziernika 2000, fałszywa organizacja Scaramelli podpisuje także protokół współpracy z Sekretariatem Konwencji Bazylejskiej, która należy do oenzetowskiego Programu Ochrony Środowiska.
Kiedy zapytano władze IMO oraz Sekretariatu Konwencji Bazylejskiej, na jakiej podstawie ECPP Scaramelli uznały za instytucję wiarygodną, zacytowano „IV Konferencję Plenarną” organizacji, zorganizowaną w roku 2000, w biurze amerykańskiej Agencji Ochrony Środowiska (EPA) w Nowym Jorku, co wg. nich miało być potwierdzeniem „międzyrządowego” statusu struktury Neapolitańczyka.
Interesującym szczegółem jest fakt, że «IV Konferencja Plenarna» trwała zaledwie godzinę. Przeprowadzenie konferencji w nowojorskiej siedzibie EPA umożliwił Scaramelli – Michael Penders, prawnik zatrudniony w agencji, który wkrótce stanie się członkiem Environmental Crime Prevention Program (ECPP).
Po dzień dzisiejszy sprawozdanie z przebiegu wydarzenia można przeczytać online://www.uonna.it/ecpp-programma.htm
Na początku lat '90, Filippo Marino przenosi się do San Francisco, gdzie nawiązuje kontakt z Periklisem Papadopoulosem, Grekiem z pochodzenia, badaczem pracującym dla spółki Eloret, należącej do NASA. Grek zostanie przedstawiony Scaramelli.
Filippo Marino, który okaże się później agentem CIA, ujawni, że również Scaramella był w kontakcie z wieloma oficerami CIA, w tym z Robertem Seldonem Lady (byłym szefem mediolańskiego biura CIA, uczestnikiem afery Iran-Contras, oskarżonym we Włoszech o uprowadzenie w roku 2003 egipskiego imama Abu Omara), z Lou Palumbo (22 lata w CIA) i z Mark'iem Read'em. Ich kontakty potwierdzą także rozmowy telefoniczne nagrane przez policję włoską.
Wikipedia podaje, że w latach 2000 – 2002, Mario Scaramella zostaje mianowany przez Stevena Hermana – zastępcę Administratora Agencji Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) na stanowisko «sekretarza generalnego»stworzonej przez siebie struktury (ECPP).
Neapolitańczyk zostaje także zatrudniony przez 2 włoskie parki narodowe, co umożliwia mu zarobienie około 2 milionów euro. Rekomendację uzyskuje od rumuńskiego radcy prawnego – zatrudnionego w Konwencji Bazylejskiej – o nazwisku Pavel Suian.
Organizacje tworzone przez Scaramellę nie posiadają żadnego faktycznego biura we Włoszech, ani konta bankowego. Wszystkie fundusze wpływają na konto prywatne Neapolitańczyka.
W pewnym momencie aferzysta proponuje kolejom włoskim bezpłatne zainstalowanie systemu monitoringu video – o wartości 17 milionów euro – na wszystkich stacjach i innych obiektach kolejowych, w zamian za wyłączność korzystania z jego nagrań.
W roku 2006, na lotnisku w Neapolu, w momencie swego powrotu z Londynu (po spotkaniu z Litwinienką), Scaramella zostaje zatrzymany przez policję, a następnie oskarżony o międzynarodowy przemyt broni – chociaż zarzuty dotyczą sprawy sprzed roku.
W roku 2005, Scaramella zgłasza się na policję i oskarża Aleksandra Talika (kolegę Andrieja Lugovoya oskarżonego później o otrucie Livinienki) – mieszkającego od lat (jako nielegalny imigrant) w Neapolu, byłego ukraińskiego oficera KGB – o przygotowywanie, wraz z 3 innymi Ukraińcami, spisku mającego na celu zamordowanie tak jego samego jak i senatora Paola Guzzanti (kierującego pracami komisji parlamentanej. Ukraińcy zostają aresztowani.
Podczas dochodzeń, Aleksander Talik stwierdza, że granaty z napędem rakietowym – jakie do Włoch zostały przywiezione furgonem z ukraińską tablicą rejestracyjną – wysłał na jego adres właśnie Scaramella, by w ten sposób uwiarygodnić się w roli eksperta ds. KGB i jego agentów. Talik współpracował wcześniej ze Scaramellą jako tłumacz, uczestnicząc w bardzo różnorodnej aktywności Neapolitańczyka.
Niektórzy z senatorów włoskich zastanawiają się wtedy, czemu Scaramella zostaje zaaresztowany w tym właśnie momencie, a nie rok wcześniej, oraz dlaczego w sprawie «spisku» nie został w przesłuchany Litwinienko – który wg. relacji Scaramelli – podczas jednego ze swych pobytów w Neapolu (dowiedziawszy się o obecności Talika w mieście), informuje Włocha o intencjach Ukraińca?
Na koniec, Neapolitańczyk, zostaje oskarżony o przemyt broni oraz zniesławienie, w wyniku czego dostaje 4 lata więzienia, których jednakże uniknie dzięki amnestii.
Nazwiska Scramelli i Guzzanti'ego (jako cele zamachu) pojawią się także na liście, jaką Neapolitańczyk wręczy w Londynie Litvinience.
W tym samym czasie gdy Scaramella uchodzi w włoskiej komisji parlamentarnej za eksperta od KGB, jej członkiem jest także Viktor Zaslavsky, rosyjski historyk, mieszkający od lat we Włoszech, nigdy jednakże przez nikogo nie konsultowany.
Strona www.disinformazione.it zbiera wszystkie dane w punktach:
Otrucie Litwinienki miało miejsce bezpośrednio po podpisaniu przez Rosję i Wielką Brytanię porozumienia, na mocy którego możliwa stawała się ekstradycja oligarchy Borisa Berezowsky'ego oraz leadera czeczeńskiego Ahmeda Zakayeva, który zawiózł Litwinienkę do szpitala.
O public relations Litvinienki dbał lord Timothy Bell, również będący na liście płac Berezovsky'ego.
Wszystkie oświadczenie i wywiady Litwinienki ze szpitala zebrał Alex Goldfarb, kierujący nowojorską International Foundation for Civil Liberties, należącą do Berezovsky'ego. Wcześniej Goldfarb pracował w jednej z fundacji Sorosa.
Scaramella twierdzi, że o istnieniu listy osób do wyeliminowania, jaką przedstawił Litwinience, poinformował go Evgenij Limarev, były agent FSB, mieszkający w Paryżu i Wenecji.
Ex agent Limarev, w wywiadzie dla La Repubblica,mówi natomiast, że “Environmental Crime Prevention Program”, założony w roku 1997 przez Scaramellę powstał «w wyniku porozumień prywatnych pomiędzy osobami, które w swych krajach posiadały wsparcie instytucjonalne (wywiad wojskowy, cywilny i środowiskowy)».Dodaje jeszcze, że Scaramella powiedział mu, że «mogą liczyć na team Cheney'a w Białym Domu».
Tak Limareva jak Litvinienkę, Neapolitańczyk usiłuje zaangażować w fabrykację dossier przeciwko politykom włoskim przeciwnym strategii wojennej USA.
Potwierdza to mieszkający we Włoszech brat Aleksandra Litvinienki. Maxim twierdzi, że Scaramella podczas swej pracy w komisji parlamentarnej chciał wykorzystać jego brata jako źródło informacji.
Dodaje, że na początku roku 2006, w Rzymie, Aleksander złożył oświadczenia sfilmowane, po czym stwierdza, że dokument nie powinien dostać się do mass mediów. Litvinienko miał powiedzieć na filmie, że Anatolij Trofimov – były szef KGB, ostrzegł go w roku 2000, by nie pojawiał się we Włoszech, ponieważ Romano Prodi był «jednym z ich ludzi».
Scaramella miał zwrócić Litvinience koszty podróży do Włoch, w postaci 500 – 600 euro.
Odnośnie możliwości zaopatrzenia się w polon, San Francisco Chronicle napisał w roku 2006, że można go było kupić w internecie.
Jego dystrybutorem była amerykańska spółka «United Nuclear Scientific Equipment & Supplies», kierowana przez Żyda – Boba Lazara.
Wayne Madsen natomiast zauważył, że wspólnikiem businessowym Berezovskiego był Neil Bush, brat George'a W. Busha, prezydenta USA.
***
VIDEO: Wywiad z Paulem Barrilem (tłumaczony na angielski)
VIDEO: Wywiad z Mario Scaramellą (po angielsku)
Italian security consultant Scaramella reveals on Alexander Litvinenko death
Źródła:
https://www.ilsole24ore.com/fc?cmd=art&codid=21.0.2184800771&artType=Articolo&DocType=Libero&chId=30
Wybór tekstów, tłumaczenie i opracowanie: RAM
Rozpowszechnianie treści przetłumaczonych artykułów (z podaniem nick'a autora tłumaczeń i wskazaniem adresu tekstu źródłowego) jest dozwolone wyłącznie na darmowych platformach elektronicznych.
- Blog
- Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
- 502 odsłony
