Generał Franco wiecznie żywy.

Już w 1937 r. Franco założył pierwszy obóz koncentracyjny dla przeciwników politycznych w Miranda de Ebro, został oparty na modelu zastosowanym w III Rzeszy Niemieckiej. Obóz był wprowadzony przy wsparciu SS i Gestapo, a jego naczelnikiem został gestapowiec Paul Winze. Po porozumieniu, które zawarli Severiano Martínez Anido i Heinrich Himmler w dniu 31 lipca 1938 r., obydwie strony zobowiązały się do ekstradycji „przestępców politycznych” oraz zwiększono zakres współpracy między reżimem frankistowskim a tajnymi służbami Hitlera, porozumienie w praktyce doprowadziło do zwiększenia liczby funkcjonariuszy SS i Gestapo na terenie Hiszpanii.

Po zakończeniu wojny w celu umocnienia władzy Franco rozpoczął kampanię białego terroru. Głównym celem terroru było przestraszenie ludności cywilnej, która sprzeciwiała się juncie. Ofiarami czystek dokonywanych na obszarach kontrolowanych przez nacjonalistów była inteligencja, nauczyciele i liderzy związkowi. Do największych doszło w Granadzie (1 marca 1939 r.) i w Kordobie, gdzie została wymordowana prawie cała elita niepopierająca frankistów. Z powodu masowego terroru w wielu obszarach kontrolowanych przez nacjonalistów tysiące republikanów opuściło swoje domy i próbowało ukryć się w pobliskich lasach i górach. Wielu z nich dołączyło do antyfrankistowskiej partyzantki. Setki tysięcy innych uciekło z kraju. Liczba ofiar terroru waha się  od około 58 000, przez 200 000 do 400 tysięcy ofiar. Reżim utworzył własne obozy koncentracyjne. Od czasu wprowadzenia dyktatury frankistowskiej dzieci działaczy republikańskich były masowo odbierane rodzicom i przekazywane w ręce rodzin wyznających idee prawicowe lub do sierocińców prowadzonych przez Kościół katolicki, gdzie były wychowywane zgodnie z oficjalną ideologią (w propagandzie nazywana to jako „edukacja moralna”). Taki los mógł spotkać od 30 do 40 tysięcy dzieci. W 1941 r. Franco wydał dekret pozwalający wprowadzać do metryk fałszywe dane; odtąd rodziny dokonujące adopcji mogły być prawnie uznane jako rodzice biologiczni. Początkowo „adopcji” dokonywano głównie na dzieciach strony republikańskiej, wkrótce ofiarami handlu ludźmi padały przypadkowe rodziny. Proceder utrzymywał się nawet po upadku dyktatury. W handlu ludźmi uczestniczyli duchowni, lekarze i przedstawiciele reżimu. Szacuje się, że w ten sposób porwanych i sprzedanych mogło zostać kilkaset tysięcy dzieci. Rodzice często fałszywie informowani byli o śmierci dziecka, a współczesne ekshumacje dowiodły, że wiele z trumien rzekomo martwego dziecka nie zawiera nawet zwłok. W handlu oraz porwaniach dzieci działaczy republikańskich uczestniczyły zakonnice, lekarze, księża, położne i urzędnicy.

31 marca 1939 r. Hiszpania podpisała traktat o pokoju z III Rzeszą Niemiecką, zapewniający „życzliwą neutralność” każdej ze stron w sytuacji, gdy partner znajdzie się w stanie wojny oraz zobowiązania do rozwijania wzajemnych stosunków gospodarczych i kulturalnych, a także kontaktów na gruncie wojskowym (wymianę doświadczeń i kadr).Porozumienie to ostatecznie nie dało Niemcom wielu konkretnych korzyści, natomiast zwalniało Hiszpanię z aktywnego udziału w wojnach prowadzonych przez Niemcy. Kilka dni wcześniej Hiszpania podpisała podobny układ z Portugalią, w której panowała dyktatura Antonia Salazara. Rząd zadłużył kraj względem Osi ze względu na płatną pomoc udzieloną nacjonalistom przez mocarstwa – Włochy swój udział po stronie nacjonalistów zgodnie z decyzją Benito Mussoliniego kredytowały finansowo i materiałowo w całości, co doprowadziło w 1939 r. do wyczerpania rezerw armii włoskiej i zadłużenia Hiszpanii wobec Włoch na kwotę 273 mln ówczesnych dolarów amerykańskich. Niemcy zaangażowały się materiałowo na znacznie mniejszą skalę (10 000 ludzi – przy łącznych stratach 300 ludzi), 200 czołgów i 600 samolotów – wobec 50 000 Włochów, 150 czołgów, 660 samolotów i 800 dział i częściowo jedynie kredytowały dostawy (w clearingu) – rząd Franco był ostatecznie w 1939 r. winien III Rzeszy Niemieckiej równowartość 225 mln ówczesnych dolarów amerykańskich , które spłacał do 1943 r.  dostawami surowców strategicznych. Wskutek konsternacji w Hiszpanii po zawarciu przez Niemcy w sierpniu paktu Ribbentrop-Mołotow, a następnie po ataku na Polskę, Hiszpania odmówiła podpisania planowanej na wrzesień odrębnej umowy kulturalnej.

Od 1940 r.niemieckie Gestapo pomagało frankistom wyłapywać przebywających na wolności działaczy republikańskich. Ponadto agenci Gestapo znajdowali się w hiszpańskich konsulatach i ambasadach..

Przypomnijmy, że podczas wojny w Hiszpanii w latach 1936-1939 formacje lewicowe, zwane potocznie republikanami, zgładziły w egzekucjach i torturach 6.832 osoby duchowne (12 proc. duchowieństwa hiszpańskiego) oraz zniszczyły 20.000 świątyń katolickich, czyli połowę z istniejących w tym kraju.

Tysiące kościołów i cmentarzy profanowano, otwierano grobowce, wywlekano zwłoki, układano je w pozycjach kopulacyjnych lub urządzano bluźniercze procesje, a nawet grano w futbol czaszkami świętych. Na całym terytorium opanowanym przez republikanów obowiązywał - pod groźbą kary śmierci - zakaz wykonywania posługi kapłańskiej.

W wyniku prześladowań religijnych Kościoła katolickiego przez lewicowych oraz bolszewickich zbrodniarzy w Hiszpanii śmierć poniosło 12 biskupów, 4194 księży, 2365 zakonników, 283 zakonnice i setki tysięcy wiernych świeckich, a zniszczeniu uległo 20000 świątyń…*

—————

* Za: „L'Osservatore Romano”, nr 2 (220) 2000 r., wydanie polskie.

mamy wstępne wyniki. Rządzący socjaliści Sancheza, PSOE, dostali 28% głosów (o 0,7% mniej niż w kwietniu) i 120 mandatów (stracili 3). Potencjalny koalicjant PSOE, Podemos zdobyło 12,84% i 35 mandatów, czyli poniosło wyraźne straty - w kwietniu mieli 16,1% i 42 mandaty. Partie prawicowe wypadły lepiej....

Źródło: https://niepoprawni.pl/blog/traczew/wybory-w-hiszpanii-0
 

Nie pomógł hucpiarski atak na gen. Franco. Przeliczyli się - Sanchez z socjalistami. Oby tak dalej.

Pozdrawiam autora wpisu,