Nowy Salon warszawski

Umyśliłem opisać polski salon nowy.
Już mi brzmiały w duszy michnikowe mowy,
lecz słowa bez riposty padły w wielką ciszę…
Zrozumiałem – tej sceny nikt dziś nie napisze.

Chciałem iść tropem wieszcza, ale się nie uda,
bo to nie żaden salon, a zwykła tancbuda,
gdzie wciąż tę samą nutę gra pijany grajek,
a kto mu prawdę powie, majchrem w brzuch dostaje.

Żadnej dystynkcji w myśli, w gębie pełno krzepy,
łańcuchy tautologii, pojęcia jak cepy,
a ich bluzgi knajackie każdy zapamięta:
„Zamach niczym wizyta”, „cham jest z prezydenta”...

Nowy salon warszawski jak smuga na niebie
sam ze sobą rozmawia o sobie, dla siebie.
Nowy salon warszawski innych słów się boi,
więc parkiety szlifują tylko sami swoi.

Cichowskich bym odszukał w Litwie i Koronie,
tylko kto ich historię opowie w salonie?
I któżby się ośmielił zapytać w rozmowie:
„Czemu to o tem pisać nie chcecie, panowie?”

Nowy salon warszawski chętnie wita łotra,
lecz nigdy tam nie znajdziesz Wysockiego Piotra.
A jakaż to będzie z salonem rozprawa,
jeśli nikt nie powie: „Nasz naród jak lawa”?

Więc nic z tego nie będzie, nici z Mickiewicza,
niech kto innych łotrostwa salonu rozlicza,
bo też – Bogiem a prawdą – nie na wieszcza pora.
Chyba czas wreszcie dojrzał dla prokuratora?

Salon warszawski, "Dziady" cz. III, sc. 7