Moje, nasze życie...

Moje, nasze życie...

To moje życie, gdzieś puszczone z dymem
z kurzem pożogi, z Michnikiem, Kuroniem,
z Wałęsą, Tuskiem, innym skurwysynem.
Z tym czy innym draniem – życie przewalone.

Przegrałem je z wami mędrcy odpustowi,
przegrałem je z wami – i to wina wasza,
Przegrałem je z wami – możecie się głowić,
lekką ręką odsyłać choćby do Kajfasza.

Miała powstać Polska czysta choć uboga,
tak piękna, by z grobów powstali herosi,
uczciwa i prawa, niczym matka droga,
a wyrosła macocha – pasierbów nie znosi.

Polska to macocha wzgardą przepełniona
dla pasierbów, którym coś się nie udało;
nie matka, w której przyjazne ramiona
dziecko z PGR-u może uciec śmiało.

Spisaliście tysiące na zagładę, dranie!
Ty – zdrajco Wałęso! Ty – zdrajco Michniku!
Geremki zdrajcy, naiwne Kuronie
sprzedaliście Polskę. I już, i po krzyku.

Sprzedaliście ludzi, którzy wam ufali,
POLSKĘ wschodnią, zachodnią, z południa, północy
sprzedaliście żywych! żeby się ocalić;
sprzedaliście martwych! by zyskać pół nocy.

Jedno tylko cieszy – nic was nie zratuje.
Wy jeszcze nie wiecie, że to koniec marzeń.
Nikt z was nawet tego w koszmarach nie czuje,
że wam też szykują palikocmentarze.

Umrzecie razem z nami, potrzebni nikomu,
krzycząc Panu Bogu: „My dobrzy, my czyści!”.
Lecz Bóg nie wysłucha, nie powie: „Do domu”,
bo na waszych plecach wyrośli faszyści.

To tylko wasza wina. Jedyna zasługa,
żeście tarasowców sobie wychowali.
Nie jestem mściwy, ale wieczność długa
nic z waszych losów i słów nie ocali.