Chłopcom silnym jak stal

„O, pieśni gminna! Ty arko przymierza
Między dawnymi i młodszymi laty:.
W tobie lud składa broń swego rycerza,
Swych myśli przędzę i swych uczuć kwiaty.
Arko! tyś żadnym nie złamana ciosem,
Póki cię własny twój lud nie znieważy"

z pieśni wajdeloty Halbana ("Konrad Wallenrod")

Napisał ją podchorąży "Ziutek" - Józef Szczepański, żołnierz batalionu, nazywany "pieśniarzem Parasola". Nie zyskała takiej sławy jak "Pałacyk Michla". A przecież, gdy po upadku Starówki i ewakuacji kanałami skrwawiony batalion wchodził do Śródmieścia, na przekór wszystkiemu jego żołnierze zaśpiewali właśnie tę piosenkę -

Pieśń szturmową Batalionu "Parasol":

Chłopcy silni jak stal,
Oczy patrzą się w dal,
Nic nie zrobi nam wojny pożoga.
Hej, sokoli nasz wzrok,
w marszu sprężysty krok
i pogarda dla śmierci i wroga.

Gotuj broń,
Naprzód marsz
ku zwycięstwu!
W górę wzrok,
Orzeł nasz
Lot swój wzbił.
Chłopcy silni jak stal,
Oczy patrzą się w dal,
Hej, do walki nie zbraknie nam sił.

Godłem nam Biały Ptak,
A „Parasol” to znak,
Naszym hasłem piosenka szturmowa.
Pośród bomb, huku dział,
Oddział stoi, jak stał,
Choć poległa już chłopców połowa.

Dziś padł on,
Jutro ja,
śmierć nie pyta.
Gotuj broń,
boju zew,
Gra nam krew.
Chłopcy silni jak stal,
Oczy patrzą się w dal,
A na ustach szturmowy nasz śpiew.

A gdy miną już dni
Walki, szturmów i krwi,
Bratni legion gdy z Anglii powróci,
Pójdzie wiara gromadą
Alejami, z paradą
I tę piosnkę szturmową zanuci.

Panien rój,
Kwiatów rój
i sztandary.
Jasny wzrok,
Równy krok,
bruk aż drży,
Alejami z paradą
Będziem szli defiladą
W wolną Polskę, co wstanie z naszej krwi.

Nie poszli... a przecież idą - jak co roku... i jak każdego roku, słyszę ICH