O czynach ludzkich

Notka "Postrzał w dupę" napisana przez - jeśli wolno mi tak powiedzieć - kolegę "tł" zainspirowała mnie od podzielenia się z Państwem pewną historią.

29 listopada 1947r. na trasie Łódź - Bełchatów, w lesie między dwiema malutkimi wsiami Kącik i Kałduny, oddział Konspiracyjnego Wojska Polskiego Ludwika Danielaka, ps. "Szatan, Bojar" zatrzymuje do kontroli autobus.
W autobusie tym wraca z zebrania partyjnego w Łodzi niejaki Leonard Glapiński, członek PPR i przewodniczący MRN miasta Bełchatów.

Oddajmy na chwilę głos aktom IPN

"W zatrzymanym przez żołnierzy autobusie znajdował się Glapiński, któremu wymierzono chłostę za przynależność do PPR. Jednak kiedy Żołnierze zaczęli się oddalać, dyrektor nie dostosował się do rozkazów partyzantów i zaczął uciekać – wówczas został zastrzelony"

Historia ta, opisana w pracy naukowej p. Mileny Bykowskiej (http://www.ihpt.pl/pzh/pzh13/Artykuly/06%20-%20Bykowska,%20Jeden.pdf), a właściwie przypis 46 do niej, nie do końca - chyba? - odpowiada prawdzie.

Według przekazanej mi wiedzy, na tow. Glapińskim ciążył wyrok śmierci za malwersacje w postaci sprzedania "na lewo" pokaźnej części zimowego deputatu węglowego przeznaczonego dla mieszkańców Bełchatowa.
Glapińskiemu kazano osobiście uciąć i wystrugać z młodych brzózek kije do chłosty. Po jej wymierzeniu wykonano egzekucję.

Znaną mi wersję zdaje się potwierdzać napis na tablicy, która do 1989 była przymocowana do stojącego w tamtejszym lasku przy szosie pomniczka:

"W tym miejscu, w dniu 29 listopada 1947 został BESTIALSKO zamordowany przez reakcyjne podziemie tow. Leonard Glapiński"

Skąd wiem? Jednym z wykonawców obu kar był... mój dziadek.

Urodziłem się w 1962 roku w Bełchatowie, skąd pochodzi moja matka. Ojciec był łodzianinem, łodzianinem zostałem i ja. Przez 51 lat życia trasę Łódź - Bełchatów przemierzyłem setki razy. Wychowanego w duchu patriotycznym i rozmiłowanego w historii powojennego podziemia, "od zawsze" intrygował mnie ten pomniczek, którego tylekroć mijałem.
Pierwszy raz historię zdarzenia, które upamiętniał, usłyszałem jako nastolatek od ojca. O oddziale Danielaka, o służącym w nim dziadku, o przyczynach i przebiegu zdarzenia. Oczywiście w wersji "soft" - o udziale w nim dziadka nie padło ani słowo.
Młodzieńcze próby "naciągnięcia" dziadka na wspomnienia spełzły na niczym. Podobnie jak późniejsze, czynione z pozycji studenta historii.
Dopiero kiedy w 1989 lub 1990 za sprawą "niewidzialnej ręki" tablica upamiętniająca tow. Glapińskiego zniknęła z pomniczka, o czym z dumą doniosłem dziadkom, na opowiedzenie całej historii zdecydowała się moja... babcia. Z zastrzeżeniem i pod przysięgą, że dziadek nigdy nie dowie się, iż wiem.
A potem wszystko rozwiał wiatr moich i rodzinnych dziejów.

Może popełnię profanację, ale zawsze uważałem, że piąta zwrotka "Wilków" Herberta powinna mieć troszkę inną treść. Gdybym to ja miał ją napisać, napisałbym tak;

Przegrali dom swój w białym borze
kędy zawiewał sypki śnieg
nie było komu z łap wyjmować cierni
i gładzić ich zmierzwioną sierść.

Dziadku kochany! Dlaczego nigdy nie pozwoliłeś mi wyjąć sobie tych cierni?
Dziś, kiedy już nie mogę tego zrobić, chciałbym abyś choć wiedział, że na Twoim miejscu zrobiłbym to samo.
Bo wiem, że zrobiłeś to dla POLSKI