Marzę o tym, aby w Polsce powstał prawdziwie polski film fabularny o naszych pilotach walczących na zachodzie u boku RAF-u.

Ponieważ w pierwszych latach powojennych brakowało w odradzającym się lotnictwie wszystkiego, od sprzętu począwszy na doświadczonej kadrze instruktorskiej skończywszy, zaczynano szkolenie na poniemieckim sprzęcie, a instruktorami byli nierzadko powracający do kraju lotnicy z Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie. Do Olsztyna trafili dwaj z nich: Lech Dunajewski i Wacław Bernatowicz - piloci polskich dywizjonów z Anglii. Zdarzały się w tamtych czasach niecodzienne sytuacje, np: Lech Dunajewski uczył pilotażu Władysława Kondratowicza, pełniącego obowiązki Szefa Wyszkolenia, który wcześniej nie by nawet pilotem... W roku 1952 w ramach czystek politycznych, nie patrząc na zaangażowanie, doświadczenie i zasługi, lotników wywodzących się z PSP na Zachodzie wyrzucono z lotnisk i instytucji związanych z lotnictwem z zakazem wstępu na lotniska.

Przez pięć lat realizowano hasło "ZMP-owcy na samoloty!", a w międzyczasie w 1953 r. nastąpiła kolejna reorganizacja wzorowana na posunięciach "wielkiego brata": Ligę Lotniczą, Ligę Morską i PO "Służba Polsce" (na wzór DOSSAF) połączono w jedną Ligę Przyjaciół Żołnierza. Bałagan organizacyjny i ciągłe zmiany nie wpłynęły pozytywnie na sport lotniczy... Znana i wspominana do dziś akcja "unifikacji" sprzętu doprowadziła do zniszczenia samolotów Piper i Jungmann - żeby bardziej bolało sprawnych i latających, ale "niesłusznych" bo imperialistycznych... W zamian pozostały Papaje, czyli skonstruowane w 1923 r. Po-2, produkowane w Polsce pod nazwą CSS-13. W latach 1955-56 powstały rady Aeroklubów Regionalnych, które w roku 1957 w okresie "politycznej odwilży" doprowadziły do powstania niezależnego Aeroklubu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zajmującego się szkoleniem i sportem lotniczym. W tym okresie nasz aeroklub zmienił nazwę z Aeroklubu Ligi Przyjaciół Żołnierza na funkcjonującą do dziś: Aeroklub Warmińsko-Mazurski. W tym czasie mogli powrócić do pracy w lotnictwie piloci z Anglii: Lech Dunajewski w 1957 r został kierownikiem AW-M, a W. Bernatowicz zaczął organizować lotnictwo sanitarne. W rok później Dunajewski wykonał jeden z pierwszych w Polsce lotów sanitarnych przewożąc w specjalnej gondoli na skrzydle chorą do Gdańska.

O poziomie wyszkolenia naszych pilotów świadczy fakt, iż załoga Dunajewski-Bernatowicz, startując w 1951 r. w Samolotowych Mistrzostwach Polski w Inowrocławiu, zajęła w nich I miejsce. I choć przed zawodami w witrynie sklepowej naocznie widzieli przeznaczone dla Mistrzów Polski: WFM-kę, radio i kupon materiału, nie zdziwili się gdy po pytaniu, czy to oni mieli wygrać te zawody, otrzymali zegarek i aparat fotograficzny... Widziane wcześniej nagrody zdematerializowały się w sposób zgoła niezwykły (mieli je otrzymać wytypowani wcześniej ZMP-owcy). Nasi piloci nieoczekiwanie wygrali, bowiem mimo braku takiego obowiązku, każdorazowy przelot nad punktem zwrotnym dokumentowali zrzutem meldunku w woreczku. Poza tym Radio Madryt podało wiadomość o zwycięstwie byłych pilotów z Anglii... Po normalizacji sytuacji w Polsce ruszyło szkolenie młodzieży. Ponieważ lotnisko Dajtki było niewielkie, podstawowe szkolenie szybowcowe przeniesione zostało na pobliskie poniemieckie lotnisko Gryźliny. Dopiero w roku 1960 przygotowano plan rozbudowy pola wzlotów w kierunku zachodnim ze zmianą przebiegu drogi na Ostródę omijającej wieś Dajtki, ale zmiany administracyjne w województwie spowodowały utratę poparcia władz, i inwestycja ta została odłożona (zrealizowano ją dopiero w latach 1968 - 1970).

Nasi filmowcy sporo zalegają naszym walecznym poprzednikom. Powinny być to produkcje zrobione z rozmachem i na tyle interesujące a uniwersalne, aby kupiły to inne kinematografie lub telewizje. Będzie Bitwa Warszawska w 3D, a pozostaje jeszcze Powstanie Warszawskie lub dylematy Polaków wziętych w wojskowe kleszcze z dwóch stron. Małą pociechą jest to, że hucpa niesławnej produkcji o Westerplatte, kręcona, w ostatniej fazie bodajże na Litwie, padła chyba definitywnie po wycofaniu się z powodu braku ciągłości w płatnościach p.p. Lindy i Grabowskiego. Z drugiej strony zdaję sobie sprawę, że nikt nie lubi pamiętać swoich dłużników, na dodatek często zdradzonych (statki z żołnierzami wypychanymi z Zachodu prosto w objęcia sądów specjalnych, czy z braku środków praca generała Maczka jako barmana).