Oni zginęli w katastrofie smoleńskiej

Lech Kaczyński

Lech Ka­czyń­ski, pre­zy­dent Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej. Był czwar­tym pre­zy­den­tem III RP, a w hi­sto­rii Pol­ski dru­gim - po Ga­brie­lu Na­ru­to­wi­czu - który w trak­cie ka­den­cji zgi­nął tra­gicz­nie. Uro­dzo­ny 18 czerw­ca 1949 roku Ka­czyń­ski na­le­żał do po­li­ty­ków zwią­za­nych z pierw­szą So­li­dar­no­ścią. Dzia­łal­ność pu­blicz­ną roz­po­czął w 1977 roku, kiedy za po­śred­nic­twem Zbi­gnie­wa Ro­ma­szew­skie­go na­wią­zał kon­takt z KOR-em. War­sza­wiak z uro­dze­nia w po­ło­wie lat 70. wy­je­chał na Wy­brze­że, by na­pi­sać dok­to­rat z prawa pracy na Uni­wer­sy­te­cie Gdań­skim. Od po­cząt­ku zwią­zał się z po­wsta­ją­cym w sierp­niu 1980 r. na Wy­brze­żu Nie­za­leż­nym Związ­kiem Za­wo­do­wym "So­li­dar­ność". Two­rzył ko­mi­sje in­ter­wen­cji związ­ku. Brał udział w sierp­nio­wym straj­ku w 1980 roku. Potem był jed­nym z głów­nych eks­per­tów praw­nych NSZZ "So­li­dar­ność". 13 grud­nia 1981 roku, po wpro­wa­dze­niu stanu wo­jen­ne­go, zo­stał in­ter­no­wa­ny. Zwol­nio­ny po 11 mie­sią­cach, wkrót­ce zo­stał jed­nym z naj­bliż­szych współ­pra­cow­ni­ków Lecha Wa­łę­sy. Uczest­ni­czył w prze­ło­mo­wych straj­kach w Stocz­ni Gdań­skiej w roku 1988. Brał udział w roz­mo­wach Okrą­głe­go Stołu, w tym w ne­go­cja­cjach w Mag­da­len­ce.

Po re­ak­ty­wo­wa­niu "S" w kwiet­niu 1989 roku zo­stał, jako se­kre­tarz Kra­jo­wej Ko­mi­sji Wy­ko­naw­czej, naj­bliż­szym współ­pra­cow­ni­kiem Lecha Wa­łę­sy w związ­ku. Wa­łę­sa zwykł wów­czas mówić, że gdyby z nim coś się stało, związ­kiem ma kie­ro­wać wła­śnie Ka­czyń­ski. W wy­bo­rach 4 czerw­ca 1989 roku star­to­wał jako kan­dy­dat Ko­mi­te­tu Oby­wa­tel­skie­go i zo­stał wy­bra­ny na se­na­to­ra. W 1990 roku zo­stał ofi­cjal­nym wi­ce­sze­fem Ko­mi­sji Kra­jo­wej "S", a po wy­bo­rze Lecha Wa­łę­sy na pre­zy­den­ta przez trzy mie­sią­ce kie­ro­wał związ­kiem jako p.o. prze­wod­ni­czą­cy Ko­mi­sji Kra­jo­wej. Po po­raż­ce w wy­bo­rach na szefa "S" za­stą­pił Jacka Mer­kla na sta­no­wi­sku mi­ni­stra stanu ds. bez­pie­czeń­stwa w Kan­ce­la­rii Pre­zy­den­ta. Funk­cję tę pia­sto­wał do li­sto­pa­da 1991 r.

Z listy PC - ugru­po­wa­nia, któ­re­go li­de­rem był jego brat Ja­ro­sław Ka­czyń­ski - wszedł je­sie­nią 1991 roku do Sejmu I ka­den­cji. W lutym 1992 roku Lech Ka­czyń­ski zo­stał pre­ze­sem Naj­wyż­szej Izby Kon­tro­li - funk­cję tę peł­nił do 1995 roku. W tym samym roku zo­stał za­re­je­stro­wa­ny jako kan­dy­dat na pre­zy­den­ta, ale osta­tecz­nie zre­zy­gno­wał z kan­dy­do­wa­nia. Pre­ze­sem NIK był do 1995 roku, re­for­mu­jąc tę in­sty­tu­cję.

Na scenę po­li­tycz­ną wró­cił w czerw­cu 2000 roku jako mi­ni­ster spra­wie­dli­wo­ści w rzą­dzie Je­rze­go Buzka. Hasło ostrej walki z prze­stęp­czo­ścią przy­spo­rzy­ło mu ta­kiej po­pu­lar­no­ści, że w ran­kin­gach pla­so­wał się na dru­gim miej­scu za ów­cze­snym pre­zy­den­tem Alek­san­drem Kwa­śniew­skim. Po­pu­lar­ność ta prze­ło­ży­ła się na suk­ces wy­bor­czy no­we­go ugru­po­wa­nia za­ło­żo­ne­go przez braci Ka­czyń­skich - Prawo i Spra­wie­dli­wość.

W 2002 r. Lech Ka­czyń­ski jako kan­dy­dat PiS wy­star­to­wał w wy­bo­rach na pre­zy­den­ta War­sza­wy. Jego za­słu­gą - poza bu­do­wą Mu­zeum Po­wsta­nia War­szaw­skie­go - było także zor­ga­ni­zo­wa­nie w 2004 roku ob­cho­dów 60. rocz­ni­cy wy­bu­chu Po­wsta­nia War­szaw­skie­go, gdzie hołd po­wstań­com od­da­li także przed­sta­wi­cie­le: USA, Nie­miec, Wiel­kiej Bry­ta­nii.

Pre­zy­den­tem War­sza­wy był do 23 paź­dzier­ni­ka 2005 roku, kiedy to, jako kan­dy­dat PiS, zwy­cię­żył w wy­bo­rach na pre­zy­den­ta Pol­ski, po­ko­nu­jąc w dru­giej turze kontr­kan­dy­da­ta Do­nal­da Tuska.

W Ka­ty­niu pre­zy­dent miał wy­gło­sić prze­mó­wie­nie, oddać hołd ofia­rom zbrod­ni sprzed 70 lat. "Katyń stał się bo­le­sną raną pol­skiej hi­sto­rii, ale także na dłu­gie dzie­się­cio­le­cia za­truł re­la­cje mię­dzy Po­la­ka­mi i Ro­sja­na­mi. Spraw­my, by ka­tyń­ska rana mogła się wresz­cie w pełni za­go­ić i za­bliź­nić" - za­mie­rzał po­wie­dzieć Lech Ka­czyń­ski.