Feusette: Doradca do spraw anegdot

Tomasz Nałęcz miał w Kancelarii Prezydenta zajmować się dziedzictwem narodowym. Ale nie ma czasu.

W ileż politycznych zakrętów musiał już wchodzić Tomasz Nałęcz, ileż razy wypadał z trasy. A potem otrzepywał się dziarsko, by znowu ruszyć uliczką długą, choć ślepą jak naród na jego polityczne talenty. Cel wytyczył sobie jasny: Nałęczowe anegdoty muszą trafić tam, gdzie ich miejsce. Pod strzechy.

Dziś widać, że dojrzał. Gdzież ten dawny harcownik, który w 2005 roku został szefem sztabu wyborczego Marka Borowskiego, a dwa miesiące później poparł Włodzimierza Cimoszewicza?

Z drugiej strony któż mógł wtedy wiedzieć lepiej niż on sam, że z takim szefem kampanii Borowski jest bez szans. Czy trzeba przypominać, że po miesiącu narad z Nałęczem także Cimoszewicz rzucił ręcznik?

W ostatnich wyborach do Parlamentu Europejskiego nasz bohater poniósł wprawdzie coś na kształt klęski, ale ktoś przypomniał mu, że co człowieka nie zabije, to go wzmocni. Wtedy zgłosił gotowość objęcia urzędu prezydenta. Pierwsze sondaże i od razu dwie wiadomości. Dobra, że są Polacy, którzy go poprą. Zła, że wszyscy są pod granicą. Błędu statystycznego.

Po trudnych miesiącach na billboardach z Barackiem Obamą poparł w końcu Bronisława Komorowskiego. Po jego wygranej zaś został prezydenckim doradcą do spraw historii i dziedzictwa narodowego. Nie przejmuje się jednak tytułami. Dziedzictwo – nudziarstwo, a historia? Była, minęła. Zwłaszcza dla kogoś, kogo przeznaczeniem jest realizacja zadań na odcinku polityki bieżącej. Zlinczować Martę Kaczyńską, zdecydować, które partie mają zdolność koalicyjną, przeprowadzić audyt w sprawie ułaskawień… A przecież trzeba jeszcze Jaruzelskiego przeprosić za niezręczność, zanim skażą go za masakrę. I desygnować Sławomira Nowaka na premiera, bo też się gotów obrazić.

Ktoś nieznający Nałęcza mógłby pomyśleć, że wziął sobie za dużo na barki. Nic z tych rzeczy. Tylko jedno może podciąć mu skrzydła – kiedy mu się powie, że jego anegdoty są tak zabawne jak dowcipy Karola Strasburgera w „Familiadzie”. Ale ani ja tego nie zrobię, ani nikt z państwa. Nie można. Nie jemu.

http://blog.rp.pl/feusette/2011/03/14/doradca-do-spraw-anegdot/