Umowa nieumówiona

Gdy Janusz Palikom ostatnio napisał, że jego zadaniem (jak i zadaniem Platformy gdyż jest on jej integralną częścią) będzie zamordowanie Mickiewicza, wykarczowanie tego parszywego romantyzmu z polskiej świadomości, aby „człowieka wyzwolić” (aby nowoczesny Polak myślał jedynie co jest dzisiaj i jutro, a nie co było wczoraj) spanikowałem. Pędem zacząłem szukać czegoś co mogłoby tych predatorów historii jednak nawrócić, wybiegłem za granicę, za rzeki i oceany, lata, ba, dekady w tył, gdyż idea solidarności musi mieć swoje dalsze źródło. Coś musi poić drzewo życia, drzewo prawa i społecznej sprawiedliwości. Przecież idea solidarności jest uniwersalna, jest w każdym z nas, dlatego co to za ludzie, którzy pragnęliby ją uśmiercić - pomyślałem. I w końcu znalazłem. Znalazłem Richarda Trumkę. Amerykanina o polskich korzeniach (z dziada, 3 generacja). Byłego górnika. Naszego człowieka. Ryśka.

Kim jest Rysiek Trumka? Najkrócej mówiąc stoi on na czele największego amerykańskiego związku zawodowego liczącego 11 i pół miliona członków. Zaraz ktoś powie: Ja nie mogę, ile? Toż to więcej niż u nas za „prawdziwej” „Solidarności” pisanej przez duże „S”!! Toż to musi być jakiś kolos na glinianych nogach!! No dobrze, kolos nie kolos, co jest ważne, wręcz dla nas najistotniejsze to to, że jest to potężny polityczny kolos. Nowoczesna polityczna „Solidarność”. Tak. Tak można. Tak. Całkowicie niezależna. Tak. Aktywna politycznie. Tak. Aktywna, że aż strach. Tak. Dzięki temu związkowi wygrał Obama. Jedenaście melonów i na kiwnięcie ręki każdy z tych jedenastu milionów głosuje jak w cotygodniowej gazetce zasugerują. Już słyszę te głosy z GW, TVN, PO i bloga Janusza Palikowa - totalna anarchia!! Coś takiego nigdy się nie zdarzy w Polsce!! Przecież już stolarze szykują trumnę dla „solidarności”!! Przecież już frydkarze szykują Fryderyka dla pani Henryki Krzywonos!! Nie pozwolimy na to PIS-owskim siewcom nienawiści!! Pozostaje chyba tylko pogratulować nowej królowej „salonu”. Tylko mała rada dla pijarowców z PO: jak już przywiążecie sznurki do nadgarstków i kostek pani Henryki to sami też się gdzieś na kurtynie przywiążcie. Jest to w końcu silna osobowość, świeży, nieujeżdżony medialnie materiał, jak pociągnie do przodu, bo parcie na szkło ma, będzie gleba.

Tyle o dokumentatorach gawędzących, pora na praktykantów działających. Rysiek Trumka ostatnio powiedział: „Wyrażajcie wasze poglądy – z absolutnym przekonaniem. Jak to będziecie robić to odkryjecie, tak jak ja to odkryłem przez ostatnie lata, że inspiracja jest zaraźliwa - do tego stopnia, że inni powstaną i was poprą… Stójcie razem z nami. A my będziemy stać z wami i o jeden dzień dłużej przestoimy każdego kto będzie stał na waszej drodze. Bracia i siostry – jeśli będziemy stali razem, pracowali razem, i walczyli razem, wtedy, z pomocą Bożą, wygramy razem.” Czyż nie mówi on uniwersalnej prawdy, którą każdy związek zawodowy rozumie, także, a przede wszystkim „Solidarność”, więc skoro zagraniczne związki zawodowe mogą angażować się politycznie, tym bardzie może, wręcz musi i nasz polski. A dlaczego związek zawodowy (tak jak za oceanem) popiera PIS a nie Platformę? Może dlatego, że PIS ma cechy wszystkiego co dobre w obu amerykańskich partiach – demokratycznej i republikańskiej – Platforma wszystkiego co najgorsze. Ot, dlaczego.

Wracając do Palikota. Czy człowiek, który otwarcie chce uśmiercić Mickiewicza, prędzej czy później nie zabierze się za uśmiercanie „Solidarności”? W swoim stylu – aby tylko zohydzić ideę do tego stopnia, że zaistnieje więcej przeciwników niż obrońców – sondażowo, czyli demokratycznie. Tyle i aż tyle. Skoro ma już w pierwszej grupie Jaruzelskiego, a PRL (łącznie z całym jego złem) na siłę próbuje (polskojęzycznymi mediami) zrobić trendy (Janusza Palikota mesjanizm anty-polski), czy prędzej czy później do tej pierwszej grupy nie zagarnie i Bolka? Chyba jednak warto ratować Mickiewicza i jego mesjanizm polski. Podobnie jak Trumka, tym razem zza oceanu, przychodzi na ratunek Tadeusz Kościuszko.

Kościuszko szanował wolność, kochał wolność, kochał uniwersalne dążenie do wolności, prawdziwej, oficjalnej, bez układu, gdziekolwiek. Z takim bezinteresownym, romantycznym podejściem do istoty wolności trafił za ocean, aby toczyć swoje kolejne bitwy o niepodległość. Dzisiaj ma pomniki, u nas i tam. Dzięki swojej zdolności inżynierskiej zaprojektował potężny łańcuch, który rozciągnięto przez rzekę Hudson, łańcuch, który zatrzymał brytyjską flotę, łańcuch, który przyczynił się do amerykańskiej wolności. Dzisiaj każdy kadet najbardziej elitarnej szkoły oficerskiej (skąd wywodzą się obecni generałowie w Iraku i Afganistanie) w West Point, obok której ten łańcuch rozciągano wie, kim był Tadeusz Kościuszko, widzi jego pomnik, zna jego zasługi. Każdy jeden, a jak nie nauczył się wymawiać jego nazwiska poprawnie, obowiązkowo robił pompki. Typowy bohater Mickiewiczowski, trafił za ocean, a jak przyszło walczyć, broń jaka przyszła mu na myśl, idea przywieziona z ojczyzny, z Polski, to był łańcuch. Łańcuch. Tyle, że potężniejszy, proporcjonalny do wielkości i pragnienia wolności tamtego kraju. Po uzyskaniu niepodległości było uchwalenie pierwszej nowoczesnej konstytucji, drugim krajem, który tego dokonał była Polska. Ale to takie szczegóły. Romantyzm? Jaki romantyzm? Gilotyna dla Mickiewicza. W końcu Polska to „multi-narodowy abstrakt”. W końcu „polskość to nienormalność”.

Czym jest polsko-rosyjskie pojednanie. Szczerze mówiąc – nie wiem. Chyba należałoby zapytać Niemców z byłej części wschodniej, Finów (bo sąsiedzi) albo Gruzinów, ale obawiam się, że wszyscy powiedzą to samo: Hm, brzmi to dość dziwnie - „pojednanie” w epoce wolnego rynku? Nienormalne. Czy to może jakiś nowy afrykański reality show? Jeden przedstawiciel kraju przynosi banany i kokosy, drugi kałacha, po czym zaczyna się wielomiesięczny seans gdzie widz do końca nie wie (dzięki mediom) kto tę batalię wygra? No właśnie. Nie lepiej myśleć jak Niemiec i Fin? Skoro przeciętnego Rosjanina los Polaka obchodzi mniej więcej tyle ile mnie los przeciętnego Rosjanina (mam swoje życie, własne sprawy i kraj) i gdyby każdy miał się jednać z każdym (a jest nas 6 miliardów) to dochodzimy do jakiegoś absurdu. Nasuwa się więc pytanie: dlaczego rząd Tuska jest rządem absurdu? Dlaczego po jednym tragicznym precedensie na precedensach światowych nie kończy? Dlaczego weszliśmy w świat absurdu z którego na szczęście, lecz doraźnie, przeciętnego Polaka powinno z letargu wyzwolić znalezione na Guglach pierwsze lepsze zdjęcie z Dubrówki (są tam też, dla pokrzepienia serc, zdjęcia pomnika i łańcucha Tadka). Więc jak Niemiec, Gruzin i Fin się pytam: Co to za farsa? Co to za marnie pisana tragedia? Co to za surrealizm?

Ależ przeszliśmy wewnętrzną drogę od śmierci Jana Pawła II… wstecz. Ostatnie lata były niczym perfekcyjnie tykający szwajcarski zegarek: w mediach w kółko to samo przeplatane regularnym nakręcaniem chamstwa, tworzenie nowych norm obelg, szkalowania i łajdactwa (nawet Mikołaj Rej pisząc „Polacy nie gęsi, lecz swój język mają” nie przypuszczał, że kiedyś będą wyjątki typu Olejnik, która swoim syczeniem i agresją sprawi, iż owy fragment stanie się dzisiaj nielogiczny i nieaktualny; dziennikarze nie są od żartowania, od tego są satyrycy i komedianci droga pani, a w wywiadzie przeważać powinna forma pytająca, nie cyniczna, orzekająca i oskarżająca). Tirówki dziennikarskie? Odhaczamy. Jedziemy dalej. Oprócz tego zjawiska jest co innego - ogólnie przyjęte pseudo-dziennikarstwo (zjawisko spotęgowane po wejściu do Unii, ale nie sugeruję w tym momencie absolutnie nic. Powtarzam, czysty przypadek). Jak inaczej można nazwać medialne upijanie się w TVN-nie gdyńskim „bohaterskim dokonaniem” pani Krzywonos po tym jak ta miała czelność powiedzieć co poległy Lech Kaczyński pomyślałby o Jarosławie Kaczyńskim, mimo, że cała władza jest w rękach jej kolegów z Platformy, którzy, na dodatek, odpowiedzialni byli za ten lot (Co, nie wolno? – powie dziennikarz TVN-u), spoko, jest wolność słowa, jesteście nowocześni, Europejscy, wolno, pani Krzywonos może wręcz ryknąć z radości, że jest super jazda jak w PRL-u, parcie na szkło na maksa, dziesięć kamer naraz, a nawet otwarcie może pójść po bandzie i zagrać po SB-cku, powiedzieć, że Jarosław nazwał ją w korytarzu bydlęciem po czym walniecie to najpierw na ekranowy pasek a następnie zakomunikujecie: „Po tym to już na pewno koniec kaczyzmu!”. Jest spoko dziennikarze. Pełne oddanie idei Platformy niczym chłopcy i dziewczęta z Hitler Jugend. A tykający szwajcarski zegarek jak leżał tak leży. Mimo, że obok niego przez cały czas leżał i młotek. Nasuwa się prozaiczne pytanie: Czy ktoś jest w stanie w niego pierdolnąć? Biskupi? Opozycja? Politolodzy? Psycholodzy? Socjolodzy? Może wszyscy na raz? Szkoda, że cokolwiek się stanie, będzie to przynajmniej o 96 potłuczonych zegarków za późno.

Reasumując, można udawać, że jest normalnie. Szkoda tylko, że gdyby dzisiaj żył Mickiewicz to na sto procent odechciałoby mu się romantyzmu. Janusz Palikot nazwałby go XIX-wiecznym chujem, oczywiście gdyby żył, bo znając jego twórczość, poleciałby do Smoleńska, i z pewnością nie siódmego, a dziesiątego. Można udawać, że jest normalnie, mimo, że wice-lider partii rządzącej publicznie kopie nieżywych i za to „wyzwolone” od norm i zasad, nowoczesne, odważne zachowanie ma medialny poklask, chce eutanazji, ataków na Kościół, niszczenia krzyży, etyki zamiast religii i historii, ale można też nieudawać. Rysiek, Tadek pokazują, że polskość to jednak też i normalność i warto to pamiętać. Czasami dwa słowa potrafią zmienić bieg historii. „Yes We Can”. „Tak Możemy”. Cała filozofia. I pamiętajmy: źródło pojące bieg historii jest jedno.

http://www.pickettsociety.com/WestPoint/WPThirteenLinksChain.JPG

http://newsjunkiepost.com/wp-content/uploads/2010/01/richard-trumka-2009-9-15-11-11-5.jpg

przypomniała mi się sowiecka szkoła dezinformacji , którą kiedyś wyczytałem w opisach o KGB czy innych bajkach.

Ale najważniejsze że , je trafnie określiłeś. dziękuję.

gdzie pieniądze są za las?!

Jak myślisz dlaczego taki ktoś albo ucieka, albo zatykając uszy zaczyna śpiewać? Bardzo proste. Oni wiedzą, że MY mamy rację, a żeby było weselej ONI próbują tą wiedzę o tym, że to MY, a nie ONI mają rację zagłuszyć na wszelkie możliwe sposoby.

A zatem nie ma sensu się wkurzać, tylko z uśmiechem pełnym wyrozumiałości życzyć osobie aby przestała tłumić ten głoś sumienia, aby w końcu zaczęła słuchać nie Ciebie, ale swojego głosu wewnętrznego, który mowi, że to właśnie Ty masz rację.

A tak całkiem po ludzku to osoba taka wstydzi się tego, że nie miała racji, ale jeszcze bardziej wstydzi się do tego przyznać, bo to przecież nie honor wyjść na idiotę. Możesz jeszcze tylko dodać, że z błędnej drogi zawsze można zawrócić, a idiotą jest tylko ten, który o tym wiedząc nie zawraca.

________________________________________________

"...dopomóż Boże i wytrwać daj..."

prowincjuszka Właśnie to zacząłeś ( otwierać ludziom oczy). Opracuj prosty w słowach apel, roześlij znajomym. Trudniejsze, obszerne teksty nie dotrą do wszystkich, tak samo ironia. We wroga uderzaj jego sposobem ( tu - utrwalanie przez powtarzanie).

ale  ś.p. pułkownika  Kuklińskiego NIE PORÓWNUJ  z zdrajcą Tuskiem , bo płk. Kukliński uratowałświat przed III wojną światową , i dla mnie pozostanie zawsze BOHATEREM , a tusk ? dla mnie pozostanie śmieciem  i zdrajcą.

Cała rodzina żony z żoną na czele. Juz nawet z nimi na ten temat nie rozmawiam bo po co strzępić język gdy po mojej stronie argumenty a ich zaciekłość, uprzedzenia, kalki i mema.
Np. reakcja na Krzywonos pełna entuzjazmu i buszowanie po tefałenach połączone z kompletnym brakiem zainteresowania co powiedział Kaczyński, co Tusk i jakie mogą być "promocyjne" czynniki działania samej tramwajarki.
(Zresztą, pisałem nawet kiedyś o tym w osobnej notce. 
Pozdrawiam)
ŁŁ
Ps. Czujcie się zaproszeni do serwisu społecznościowego dla fachowców: hey-ho.pl

prowincjuszka i wykonano. Pasuje do definicji z wikipedii? wklejam:

Zamach stanu (przewrót, pucz - niem. putsch, hiszp. golpe de estado, fr. coup d'état) — niespodziewane, często z użyciem siły (zbrojny zamach stanu), przejęcie władzy politycznej w państwie przez jednostkę lub grupę osób, wbrew obowiązującemu prawu[1].

Jest pogwałceniem normalnego toku życia politycznego i porządku instytucjonalnego. Oznacza pozakonstytucyjną i pozaprawną drogę przejęcia kontroli nad państwem.

Do niedawna w wielu krajach Ameryki Łacińskiej i Afryki zamach stanu był najczęściej spotykaną metodą zmiany rządu[2].

Zamachy stanu są w większości organizowane przez wysokich rangą wojskowych, w wyniku czego siły zbrojne stają się głównym aktorem wydarzeń. We współczesnych państwach nie można skutecznie przeprowadzić zamachu stanu bez udziału lub przynajmniej życzliwej neutralności wojska.

Charakterystyka [edytuj]

Zamachy stanu są w większości organizowane przez wysokich rangą wojskowych, w wyniku czego siły zbrojne stają się głównym aktorem wydarzeń. We współczesnych państwach nie można skutecznie przeprowadzić zamachu stanu bez udziału lub przynajmniej życzliwej neutralności wojska.

Uczestnicy zamachu stanu zmierzają przede wszystkim do opanowania środków łączności, radia, telewizji, węzłów komunikacyjnych oraz siedzib organów władzy. Szybkość działania i zaskoczenie w wielu przypadkach decydują o powodzeniu zamachu stanu.

Zamachowi stanu mogą towarzyszyć wystąpienia społeczne.