Wnioski z rzezi na wyspie Utoya

Zachwyca mnie pewność, z jaką mnóstwo ludzi już wie wszystko o masakrze w Norwegii. Politycy, dziennikarze, blogerzy, lewica, prawica, centrum – każdy zna winnych i jakimś dziwny trafem zawsze są to ludzie jemu niemili.

Zawsze rzygać mi się chce, kiedy ktoś próbuje ubić interes na nieostygłych trupach. Nieważne, czy to fanatyczny antyklerykał wrzeszczy na blogu „Gdzie był wasz Bóg, kiedy uderzyło tsunami?”, czy prawicowy (lewicowy) bloger udowadnia, że masakra w Norwegii to spisek lewicy (prawicy). O-b-r-z-y-d-l-i-w-e.

Mało kto próbuje ograniczyć się do faktów, a co ważniejsze – wyciągnąć z nich wnioski (bo ględzenia o budzącej się Europie są równie mądre, jak te o rzekomym zagrożeniu prawicowym terrorem).

Co wiemy?

Morderca przez kilka lat przygotowywał się do swojego „zadania”. Zbierał materiały do wykonania bomby, wykazał przy tym sporo sprytu. Zawsze miał gotową jakąś ładną legendę, po co mu te dziwne zakupy. Zapewne w podobny sposób zdobył broń. Na kilka dni przed zamachem założył konta na portalach społecznościowych i powypisywał tam melanż różnych haseł, idei, cytatów. Umieścił też w sieci swoje przemyślenia na 1500 (!) stronach. Te przemyślenia to jeszcze większy groch z kapustą. Dał się ująć policji bez żadnego oporu, zgodnie współpracuje z organami ścigania, chętnie zeznaje, twierdzi, że stoi na czele jakiejś tajemnej organizacji, prosił jedynie by przesłuchanie w sądzie było transmitowane w TV i żeby mógł wystąpić w mundurze.

Czyj to opis? Przecież to oczywiste. Psychopaty. Bydlakowi zamarzył się wielki show transmitowany przez stacje całego świata z nim w roli głównej. Postanowił przejść do historii jako największy psychol XXI wieku i bohater najgłośniejszego procesu sądowego. I tyle o nim.

Czego możemy się spodziewać?

Kiedy widzę zdjęcia owego „blondyna o nordyckiej urodzie”, nie mogę oprzeć się przerażającej wizji. Widzę innego psychola, jeszcze bez twarzy i imienia, który w tej chwili ogląda wiadomości TV i zjadliwie szepcze: „A figa! To JA będę największym psychopatą stulecia!”

Chciałbym się mylić, ale mam przeczucie graniczące z pewnością, że za jakiś czas media znów zachłystną się masakrą w jakimś innym zakątku Europy. Może to być gdziekolwiek.

Policje wszystkich krajów są tu kompletnie bezradne. Brevika, czy jak mu tam, namierzyli Anglicy przy okazji jego dziwnych zakupów (w Polsce zresztą). Dali cynk Norwegom. I co? Pismo poszło do kosza. Można się natrząsać z norweskiej policji, która i bez tego dała pokaz bezsilności. Jeden turysta uratował więcej ludzi niż służby porządkowe Norwegii. No, ale jego łódka nie przeciekała. Tylko, czy w innym kraju byłoby lepiej? Znów mam podejrzenie graniczące z pewnością, że wszędzie cynk Anglików o dziwnych zakupach norweskiego „producenta warzyw” zostałby zbagatelizowany. Pewnie w USA czy Francji policja zjawiłaby się trochę wcześniej niż w Norwegii, ale ile osób by to uratowało? Policje, tajne i jawne, są bezradne wobec szaleńców.

Na dodatek są bezradne wobec mediów. Nikt nie wpadł na podstawowy pomysł – należało zacząć od ukarania mordercy anonimowością. Policja już dała mu premię, podając jego personalia, pozwalając fotografować w drodze do sądu, likwidując zbyt późno jego profile na FB i Twitterze, pozwalając, by jego fotografie zapełniły łamy wszystkich gazet, a jego manifest stał się lekturą dnia. Dla tego psychola największą karą byłoby zamknięcie w mysiej dziurze i niepodanie nawet inicjałów.

Ten gość już wygrał. Teraz będzie robił wszystko, żeby utrzymać zainteresowanie mediów swoją osobą. Będzie opowiadał o swoich potężnych sprzymierzeńcach, może wręcz o rozmowach z Bogiem, będzie mnożył wspólników i zamierzone ofiary. I marzył o tym, żeby dla niego zmieniono norweskie prawo i przywrócono karę śmierci. A przed oczami duszy widzi zapewne miliony wielbicieli składających hołd przy jego grobie. Dostaje orgazmu na widok tego tłumu, który mu złorzeczy w drodze do sądu i chce go zlinczować.

Jak się chronić na przyszłość?

Pseudopostępowy rząd Norwegii ma jeden pomysł: ograniczyć dostęp do broni. Genialne! Ponieważ ochroniarze tam, zdaje się, nie mają prawa być uzbrojeni (a w każdym razie tak było na wyspie Utoya), to rozumiem, że teraz rozbroi się policję? Nie jestem wielbicielem twierdzenia, żeby dać ludziom broń, a sami się obronią. W tej konkretnej sytuacji nic by to nie zmieniło, bo na wyspie w większości znajdowali się niepełnoletni, a ci starsi uczestnicy też nie wykazali się bohaterstwem. Podejrzewam, że nawet gdyby kilku z nich miało pistolety, zapomnieliby o nich w panice. Ale społeczeństwo ma prawo się bronić! Ujawnia się to zwłaszcza przy masakrach dokonanych przez szaleńców. Może gdyby było tam kilku dorosłych facetów z jajami i bronią, nie doszłoby do tragedii?

Tylko – czy w Europie są jeszcze faceci z jajami? Zwłaszcza młodzi faceci, tak koło 30-ki? Nie przeszli służby wojskowej w żadnej postaci, nie byli w harcerstwie, nie tłukli się w dzieciństwie z kolegami z podwórka, nie walczyli o Plac Broni. Nieliczne jednostki zdecydowane i odważne trafiły do armii zawodowej, policji, antyterrorystów, wreszcie do świata przestępczego. Reszta jest bezradna wobec jednego zdecydowanego na wszystko szaleńca.

Kiedy więc (obym był złym prorokiem) następca rzeźnika z Utoya uderzy gdzie indziej, a nie uczyni tego przecież wśród kibiców piłkarskich, natrafi na taki sam brak oporu, panikę i chowanie głowy w piasek. Młodzi Europejczycy zostali wykastrowani. Od 70 lat niszczy się ich męskie cechy w złudnej nadziei, że to przyniesie pokój. Pokoju na świecie nie widać, za to psychole stali się niebezpieczni jak nigdy.

Z dzieciństwa pamiętam pewien obrazek. Bawiłem się na podwórku, gdy nagle wbiegł na nie przerażony mężczyzna. Nigdy nie zapomnę zwierzęcego strachu na jego twarzy. Chwilę później wpadł na podwórko rozwścieczony tłum. Też nie zapomnę nienawiści, która wykrzywiała twarze ludzi. Wiele lat później dowiedziałem się, że jakiś bandzior w pijanym widzie zaczął strzelać na wiwat, tak nieszczęśliwie, że postrzelił czy zastrzelił przechodzące dziecko. To on w panice pędził przez moje podwórko, a ci ludzie za nim to byli zwyczajni gapie. Wyobrażacie sobie dziś coś takiego?

Jeśli mamy czuć się w miarę bezpieczni, jeśli nie mamy przeżyć powtórki z Utoya, musimy stać się tacy, jak tamci warszawscy gapie sprzed 40 lat. A dokładniej - w przyszłości takie muszą stać się nasze dzieci. Nie róbmy z chłopców kalek, to w przyszłości będą mężczyznami.