Były pacjent Grodzkiego mówi przed kamerą: "Osobiście wręczyłem doktorowi pieniądze do ręki"

Te przytoczone przez Ciebie "konkretne fakty" oraz "streszczenie zeznań" to w całości, o ile dobrze pamiętam - cytaty z GazWybu. W tym "medium" tzw. naciąganie faktów jest zwyczajem.

Jeśli fakty były prawdziwe - to do uśmiercenia chorych wystarczający byłby ów chlorek potasu, bez Pavulonu. 

Mnie w tej historii zadziwia kilka rzeczy. Czy w łódzkim Pogotowiu nie było lekarza inspekcyjnego, który kontrolował zlecenia wyjazdu, opisane działania i stosowane leczenie, a zwłaszcza - zużycie leków narkotycznych (jeśli w istocie tamtejsze Pogotowie dysponowało Pavulonem). A co z kontrolą i zużyciem chlorku potasu? Ten lek mógł należeć do zestawu będącego w gestii sanitariuszy, lecz zaopatrzenie ich apteczek też powinien kontrolować lekarz inspekcyjny. Bo na ten temat w gazetowych opisach niczego nie zauważyłam. Dziwne wydaje się również, że żaden z sanitariuszy nigdy nikomu nie wspomniał o "działalności" tej tak zwanej doktor Potasik. Gdy pracowałam w Pogotowiu wrocławskim to na temat różnych "zwyczajów" moich, starszych skądinąd, kolegów dowiadywałam się szybko i dużo. Jak to możliwe, że nikt o niczym podobnym nie wspominał w Łodzi, zanim "sprawa" trafiła na wokandę.

I jeszcze coś - te "wywiady" dyspozytorów Pogotowia, gdzie mieli oni uzyskiwać (wymuszać!) informację rodziny, że "chyba nie żyje"... Takie informacje padają dosyć często i zazwyczaj osoby rzeczywiście nie żyją. Wtedy lekarz wypełnia tzw. protokół zgonu, jako podstawę dalszych czynności administracyjnych. Jeśli natomiast, wobec osób zmarłych, lekarz w łódzkim Pogotowiu podejmował "interwencje" lub czynności "lecznicze" - to w istocie - mogłoby chodzić o uzasadnienie "rozchodu" jakichś specyfików. Te wszystkie gazetowe rewelacje są w rzeczywistości niezwykle dziwne, pokrętne.

A jeśli mowa o "dziwnych zdarzeniach" na Pogotowiu, to np. do dziś pamiętam historię kolegi, który słysząc wezwanie do utonięcia - schował się pod łóżko, a ponieważ wyjazd musiał nastąpić natychmiast - jechałam ja, z kolejnym zespołem ratunkowym. Sanitariusze twierdzili, że chowanie się pod łóżkiem było "metodą" ucieczki kolegi przed udziałem w "poważnej" interwencji. Albo - historię innego z kolegów, któremu jakoś "dziwnie" tłukły się, podczas wyjazdu, ampułki z morfiną. Wskutek tych "stłuczek" wszędzie, gdzie podejmował pracę - równie szybko ją tracił. Wreszcie - inną historię, "lżejszą", o koledze który poza kolejnością zgłaszał się zawsze do wyjazdu gdy interwencja dotyczyła młodej dziewczyny czy kobiety. A później, częstokroć - sam wnosił te młode osoby na ręku, do ambulatorium Pogotowia. I przeżył wielkie rozczarowanie, gdy dyspozytor informując o wieku kobiety wzywającej pomocy podał lat 18, zamiast 81!

W cytowanych przez Ciebie linkach nie znalazłam ostatecznego orzeczenia Sądu ani też uzasadnienia, co byłoby wiadomością najistotniejszą. Nawet nie wiem, czy sama stawiałam jakieś minusy przy twoim wpisie, nie mniej - twój wpis - "wpisał się" (dzięki GieWu) w "grę operacyjną" o temacie "łowcy skór".

Pozdrawiam,