32 lata minęło, i co się zmieniło?

32 lata minęło, i co się zmieniło?

Gdańsk, 26 czerwca 2015. Objazd Gdańska, godz. 09:00-15:00

Ktoś mi mówi, zobacz jakie mamy drogi... – No widzę, widzę, ale...  - A że nie skończone, zobaczysz... Mówi dalej; tyle domów towarowych, wieżowce, stadiony, lotnisko dwa razy większe... Patrz, ile jest banków, z całego świata... 25 lat wolności i proszę – zbilansował z pajacowatym wytrzeszczem. Podziękowałem chojnie temu ktosiowi, z dużą ulgą. Wsiadłem do pociągu podmiejskiego, aby zaliczyć jeszcze rodzinny Sopot. Zapełniony Monciak, knajpy tudzież, bez wyjątku. Gwarno w językach do wyboru i koloru. Ostał mi się jeno - Spatif. Natępny dzień spędziłem w mojej b. Stoczni Gdańskiej. Kolejny dzień poświęciłem sprawom emerytalnym. Koszmar na mocy słynnej ustawy o pracy do 67 r. życia. Ustanowiłem pełnomocnika u rejenta i nazajutrz w nogi, skąd przybyłem.

Gdańsk, 26 lipca 1983. Areszt Śledczy, Kurkowa 12, godz. 14:00-14:30

Minął miesiąc i nastał czas wspomnień. 26 stycznia 1983. Godz ok 10:00. W Sopocie na rogu ulic Szopena i Kościuszki zajechały dwa wozy milicyjne i jeden wojskowy gazik, obstawiając cały narożny budynek. Wdarła się swołocz do mieszkania mojej rodziny, gdzie akurat przebywałem. Bandyckie zachowanie, przewracanie szaf, wyciąganie szuflad i okrzyki, przeraziły wszystkich domowników. Mój syn miał wtedy 8 lat. Nie znaleźli nic, co byłoby przeciwko mnie. Ale mając donos, skutego wyprowadzili i wrzucili do więźniarki jak worek. Wiedziałem gdzie jadę i co mnie czeka. SB w Gdańsku na Okopowej 9., rok wcześniej, też w lipcu, urządziła krwawa jatkę na więźniach politycznych. Tam też wylądowałem. Na korytarzu szok. Stojąc w kolejce do lekarza mającego ocenić mój stan zdrowia, spotkałem kolegę tam zatrudnionego,  z jednej naszej grupy na Uniwersytecie Gd. Skończył marnie. Lekarza nie interesował mój stan zdrowia. Spisał dane personalne i parę odpowiedzi z mojej strony, na jego banalne pytania. Następnie siłą, zostałem wciągnięty do podziemia pełnego cel. Zanim trafiłem do celi, zrobiono mi zdjęcia, ustawiając na drewnianym siedzisku, urządzonych przez niemieckich esesmanów. O tym mnie poinformowali, rżące ze śmiechu komusze potwory. Wepchnięto mnie do celi, w której było dwóch aresztantów: bandyta-złodziej i dezerter z wojska, który uciekł ponoć z bronią i dokonał serię napadów. Okazało się, że ten pierwszy to recydywista, a drugi ułożony przez SB wobec mnie - kapuś.  Po dwóch godzinach zostałem wyprowadzony do pokoju przesłuchań. Tak durnych rozmów i pytań się nie spodziewałem. Straszenia robiły wrażenie, ale będąc na to przygotowany, grałem wariata. Słuchając każdego z trzech, wyciągałem ciekawe wnioski. Koniec ich pracy, zakończył przesłuchanie. Wręczono mi kartkę papieru i ołówek, abym wszystko napisał co wiem. Na drugi dzień dostali kartkę, tylko z moim życiorysem, rozpisanym kulfonami, jakich nigdy nie stosowałem. Ok. Godziny 13:00 kazano mi się natychmiast zbierać. Złodziej spod celi, wręczył mi do ręki mały zwitek papieru -gryps, przymykając oczy. Gryps dotarł do jego rodziny w Bytowie. Mnie wsadzono z obstawą i w kajdankach do Poloneza i zawieziono do prokuratura w sądzie, obok więzienia na Kurkowej. Planowałem ucieczkę, znając ten budynek i okolice. Niestety, nawet w toalecie byłem przykuty. Prokurator był bardzo zaskoczony poźną wizytą. Pił akurat herbatę. Gdy poprosiłem go o nią, zwymyślał mnie po chamsku. Otrzymawszy gotowca od esbeka, wprowadził papiery do katalogu i zamkną w szufladzie. Prokurator też marnie skończył. Ja zostałem odprowadzony tunelem podziemnym do Aresztu Śledczego. Było nas tam więcej niż setka. Traktowanie nas, pod każdym względem było nieludzkie. Do cel wpadły oddziały służb porządkowych w hełmach i z pałami. Bito tych najmłodszych. Wyciagano na przesłuchania. Stosowano kary m.in. tzw. twarde łoża. Dwa tygodnie spędziłem w czymś takim, za karę obrazy strażnika, ksywa „Szczena”, znęcającego się nad więźniem politycznym. Na jakiś czas straciłem wzrok. Operacja za granicą kosztowała 2.500 euro. O zniszczonych zębach nie wspomnę. Wśród nas politycznych, byli i tacy, którzy siedzieli bez postanowień sądu. W tym i ja. Na początku lipca 1983, wezwano mnie na przesłuchanie, co dziwiło, ze względu na ich wcześniejsze wstrzymanie. Doprowadzono mnie do nie znanego mi pokoju przesłuchań, w dobudówce więzienia.

- Nazywam się Adam Hodysz, major SB w Gdańsku. To pana ostatnie przesłuchanie – dziwnie to zabrzmiało. Pytając o stan zdrowia, rodzinę pracę itd., rozkładał swoje formularze kładąc długopis na stole. Gdy zapytał o warunki w celi, o wyżywienie i korzystanie z innych dobrodziejstw więzienia, odpowiedziałem, że z pewnością nie lepiej niż u niego na Okopowej.

 - Jeśli chodzi o przesłuchanie, proponuję na zadanie kilku pytań, odpowiedzieć: odmawiam odpowiedzi.

- Wchodzę w to – rzekłem, no bo co innego mi pozostało. Jak się okazało, ów major SB przeszedł na stronę Solidarności, nawiązując kontakt ze znanym mi Aleksandrem Hallem, działaczem opozycyjnym z Gdańska. Do końca nie jestem pewny tego układu. Faktem jest, że w upalny dzień 26 lipca 1983 r. wyszedłem wraz z koleżankami i kolegami z przebrzydłego więzienia, w kożuchu i kozakach, gdzie oczekiwała nas telewizja i prasa gdańska. Natychmiastowe zebranie wszystkich zwolnionych, nastapiło u proboszcza Henryka Jankowskiego, w parafii przy kościele Św. Brygidy. Niezwykle wspaniałych ludzi których poznałem, trudno teraz namierzyć. Większość z nich opuściła kraj, a wielu jeszcze nie tak dawno.

Trzy lata temu spotkałem się z Grzesiem Braunem w Niemczech. Teraz czytam, że jest aresztowany. Lista zaczyna być coraz dłuższa. Sądy kapturowe, korporacje mafijne, w tym sędziów i prokuratorów, resortowi oligarchowie i zbrodnicza atomizacja społeczeństwa i gospodarki. Działania w kierunku atomizacji Polaków, widać również za granicą, na mocy tzw. dekretu b. ministra MSW gen. Kiszczaka.

Tym krótkim przekazem, oszczędnym traumatycznych zdarzeń jakich byłem świadkiem i uczestnikiem, chciałbym aby czytelnicy tego tekstu, zaufali mi i dali wiarę, że historia tocząca się kołem, nie jest czyimś wymysłem. Jest czujnikiem ostrzegawczym, który wskazuje na mogącą nastąpić w każdej chwili i skali, katastrofę życiową.

Nawiązując do tytułu z pytaniem , że lat 32 minęło, i co się zmieniło, proszę to przemyśleć, nie tylko w; km drogowych, ilości budynków i sklepów, nowych markach telewizorów, komputerach, aut i innych pojazdów, gdyż obowiązkiem  jest o to dbać przede wszystkim państwu. Z tego chleba nie upieczemy. Zmienił się katastrofalnie dostęp do wiedzy podstawowej, w szerokim tego słowa znaczeniu. Wprowadzane obce doktryny paraliżują umysły.

No więc jak, pomyślicie?