Tusk na tarasie z Ceaucsescu

 

Jeszcze parę miesięcy temu rząd Tuska wydawał się granitowym olbrzymem przykrywającym cieniem całą Polskę. Smoleńsk, afera hazardowa, dług publiczny, katarski inwestor zostawiały na nim tylko lekkie zadrapania. Miał trwać i trwać, pozbawione zdolności do refleksji i oceny rzeczywistości genetycznie zmodyfikowane przez Wyborczą i TVN lemingi mnożyły się jak wiewiórki. Wypatrywany przez nas z utęsknieniem koniec rządów Chlebowskich i Drzewickich niknął za horyzontem. Polityczny i moralny upadek tego rządu, najbardziej widoczny w smoleńskim śledztwie, płaszczenie się przed Niemcami, absurdalny, godny targowiczan „reset” stosunków z Rosją, wybór głównego nurtu polityki europejskiej którego Polska nie jest beneficjentem wydawał się dla Polaków nieistotny. Ciepła woda w kranie okazała się dla większości wszystkim czego oczekują. Moda na antyklerykalny bełkot połączona z kompleksami „europejskich” prowincjuszy wypromowała Palikota, Biedronia i Grodzką(go). W Wyborczej pewnie strzelały szampany.

Patrzyłem na tę naszą klęskę ze spokojem, pamiętając o nieśmiertelnej zasadzie, iż wahadło ma to do siebie, że wraca. Choć trudno było wieścić upadek III RP, patrząc na parlamentarną większość, ich miażdżącą przewagę w mediach, brak skrupułów i „poszanowanie” prawdy. Z prawdziwym podziwem obserwowałem manipulacje, przekłamania aż wreszcie zwykłe kłamstwa w wiodących mediach. Młodych i chyba wykształconych ludzi z TVN24 którzy bez chwili wahania wchodzili w buty propagandystów z Trybuny Ludu czy Żołnierza Wolności. Zarozumiałych i pełnych pychy publicystów głównego nurtu, gdzie nie spojrzysz wywiad z Żakowskim, felieton Kuczyńskiego, artykuł Władyki, komentarz Markowskiego i od nowa, jedni wychodzą, wchodzą następni. Te same twarze, te same słowa, usłużni gospodarze, TVN24, TVP, Polsat, Olejnik, Miecugow, Kuźniar, od rana do nocy.  

Aż nagle, bo stało się to nagle, olbrzym zadrżał. Prawdziwym rarytaskiem było zaskoczenie polityków PO i ich usłużnych pomagierów z mediów. Nieskładna narracja, szukanie winnych, wrzutki jak zwykle, najazd na PIS, zastępcze tematy, Kaczyński chwali SB! Rzucają się. Felietony w GieWu, jakiś śmieszny materiał w Faktach, dyskusje w TokFM, jeszcze parę miesięcy temu, żyliby tym tygodniami a tu zaskoczenie, nikogo to nie obchodzi. Nie dało się niczego przykryć. Dziś znowu „PIS chce emerytom zafundować Kanadę” Ha, ha, ha. Kanada, żenada, Gabon. I jadą. Tylko pod nędznymi artykułami same nieprzychylne komentarze. Nikt nie łapie rzuconej piłeczki. A ja nie mogę usunąć sprzed oczu obrazu Ceaucsescu i jego kamaryli z pałacowego tarasu, jeszcze mówi, przez chwilę myśli, że ten szum to na jego cześć, zaczyna rozumieć jak się pomylił, najszybsi już znikają w drzwiach. Koniec transmisji.

Przesadzam? Może, Tusk może ma jeszcze parę miesięcy, choć upadek jest już blisko. Mistrzowie drugiego planu, mają już następcę. Praca wre nad Palikotem. Byle zdążyć zanim Tusk zatonie we własnych kłamstwach. Zanim zabraknie kasy na emerytury i służbę zdrowia. Nietrudno zauważyć panikę, rozbiegane oczka, taktyczne zajmowanie miejsc w pobliżu drzwi. A ja patrzę na to ze spokojem. Sprawiedliwość zawsze zwycięża. Wiem że to nieprawda, ale nadzieja umiera ostatnia. A jaka sprawiedliwość? Posłużę się definicją z „Paragrafu 22” Josepha Hellera, bo patrząc na Tuska, Rostowskiego, Pawlaka, Szejnfelda etc. jakoś tak mi zaskakująco pasuje: