Tam Ukraińcy wymordowali kawał naszej Polski na blisko 150 sposobów

(...)Jedną z pierwszych masowych zbrodni, jak odnotowują historycy, był mord w Parośli na początku lutego 1943 r. Zamordowano tam, w ciągu kilku godzin, 173 osoby. Przeżyło 12 osób, wśród nich kilkoro rannych dzieci. Pod koniec kwietnia w miejscowości Janowa Dolina, również w ciągu kilku godzin, zamordowano 600 osób. Zabijanie rozpoczęto w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Z końcem maja śmierć poniosło 170 osób w wiosce Niemodlin. Z kolei w sierpniu w Woli Ostrowieckiej zamordowano ponad 500 osób, w tym 200 dzieci.

Do największych zbrodni doszło 11 lipca 1943 r., w dniu prawosławnych świąt Piotra i Pawła. Wówczas to Ukraińcy zaatakowali o tej samej godzinie mieszkańców 99 miejscowości. Jednego dnia zginęło kilkanaście tysięcy osób. Historia nazywa ten dzień „wołyńską krwawą niedzielą”. Ukraińcy wybrali niedzielę i atakowali wsie i miasteczka, kiedy najwięcej mieszkańców szło na nabożeństwa. Mordowali w kościołach bądź pod świątyniami. I tak m.in. w miasteczku Porycko Ukraińcy wrzucili i zdetonowali pocisk artyleryjski podczas nabożeństwa. Zginęło wówczas ponad 100 osób. W niespełna godzinę Ukraińcy zabili na terenie samego miasteczka jeszcze blisko 300 osób. W Chrynowie w kruchcie ustawiono karabin maszynowy, zabijając w kościele ponad 100 osób. Poza tym zamordowano jeszcze ponad 50.

Ginęli dorośli i dzieci. Świeccy i księża. Palono żywcem. Zabijano widłami. Siekierami. Nabijano na pal… Historycy wyliczają blisko 150 sposobów bestialskiego mordowania.

Niszczono zresztą nie tylko ludzi, również dorobek ich życia. Majątki Polaków rabowano, zabierając nawet ubrania pomordowanych. Domy i obejścia palono. Także sady. Dziś po kilkuset polskich wioskach nie ma nawet śladu. Ukraińcy zrównywali je z ziemią, chcąc zatrzeć ślady ludobójstwa. Jednak w rzeczywistości - jak dziś mówią o tym zwolennicy OUN i UPA - „by zatrzeć ślady obecności Lachów na ukraińskiej ziemi”.

Ukraińscy sąsiedzi

Blisko 90-letni dziś Zygmunt Maguza w czasie najazdu ZSRS na Polskę miał 14 lat. Mieszkał z rodzicami i młodszą o 3 lata siostrą na wołyńskiej kolonii w Chrynowie. Ojciec walczył przeciwko bolszewikom, za co został odznaczony dwukrotnie: Krzyżem Walecznych oraz Virtuti Militari. W 1923 r. otrzymał od polskiego rządu 12 hektarów ziemi na Wołyniu i wkrótce stał się zamożnym i szanowanym gospodarzem. Zaufaniem obdarzali go nie tylko Polacy, ale i dominujący w całej okolicy Ukraińcy, dzięki czemu niebawem został też wybrany radnym. Żyło im się szczęśliwie wśród ukraińskiej ludności. Wzajemnie się odwiedzali. Bywali na weselach, chrzcinach. - A mama była nawet matką chrzestną jednego z dzieci mieszanych małżeństw polsko-ukraińskich. Chodziła też na wesela ukraińskie, ponieważ pięknie śpiewała - wspomina dziś Zygmunt Maguza. - Również dumki ukraińskie. No i pieśni legionowe, których chętnie po ukraińskich domach słuchano. Po świętach Bożego Narodzenia zaś szybko rozbieraliśmy choinkę, żeby nasi ukraińscy sąsiedzi mogli ją ubrać u siebie, bo swoje święta obchodzili dwa tygodnie później… Byłem chłopaczek, więc tylko dorosłym się kłaniałem. Nie znałem złożoności stosunków polsko-ukraińskich. Więc kiedy to wszystko się zaczęło, nie rozumiałem, dlaczego Ukraińcy zamordowali z naszej rodziny 40 osób. Od kilkutygodniowego niemowlaka począwszy na ponad 80-letniej babci skończywszy. Mnie samego usiłowano zabić trzykrotnie. Raz nawet kopałem już sobie grób.

Jest rozkaz, żeby cię zabić

W kilka tygodni po napaści Sowietów NKWD wywiozło rodziców Zygmunta, wraz z 11-letnią córką, w głąb ZSRS. I to im pewnie uratowało życie. Wrócili do Polski po blisko 7 latach. Zygmunt, wówczas 15-latek, uchronił się od wywózki, gdyż w tym czasie był w szkole w podlwowskim Sokalu. - Nagonka na polskich osadników mieszkających w Chrynowie zaczęła się już podczas okupacji sowieckiej. Ukraińcy i Żydzi masowo denuncjowali Polaków - opowiada Zygmunt Maguza. - Jednak agresja wobec Polaków nasiliła się nieomal zaraz po wkroczeniu Niemców. Pewnego razu przyszedł do naszego gospodarstwa brat mojej koleżanki, o 2 lata ode mnie starszy. Pokręcił się, pokręcił i poszedł. Jak się później dowiedziałem od niego, dostał od UPA rozkaz zastrzelenia mnie. I to było gdzieś jesienią 1941 r. Już w tamtym czasie słyszało się o mordach na Polakach dokonywanych przez Ukraińców. Ale tak naprawdę niewielu w to wierzyło. A już na pewno nie, jeśli chodzi o młodzież. Bo niby dlaczego? Może starsi mieli za sobą jakieś porachunki z Ukraińcami. Ale dzieci, młodzież?

Na własnej skórze
(...)

http://www.niedziela.pl/artykul/106662/nd/Tam-zabili-kawal-naszej-Polski