O karze śmierci - głupki

Daj chłopie spokój ; )

i nie znalazłem jednoznacznego sprzeciwu wobec kary śmierci.
Albo mi coś umknęło?
A po za tym ludzie często podnoszą argument że dzisiaj ludzkość ma środki do eliminacji przestępcy bez uśmiercania go. (kiedyś nie miała?)
Wg mnie to jest błędne rozumienie.
Kara śmierci to kara a nie izolowanie przestępcy od innych ludzi.

Zadam pytanie inne.
Czy mamy prawo do nie wykonywania kary głównej?
Bo może wykonywanie jakiejkolwiek kary jest niewłaściwe?
Remek.

Nie siej Harcerzu fermentu. W obecnych czasach Papieże nie są orędownikami kary śmierci - takie czasy. Jednak w Państwie Kościelnym kara śmierci była wykonywana jeszcze w drugiej połowie XIX w. - ostatnia kara śmierci została wykonana tam w 1870 r. Dodam, że później nie wykonywano kary śmierci, gdyż przestało istnieć Państwo Kościelne. Ale nawet w Watykanie kara śmierci została zniesiona dopiero w 1969 r.! Czy chcesz podważyć świętość Papieży za czasów, w których kara śmierci obowiązywała? Chyba Ci to nie jest w głowie?

A teraz leję Ci na głowę (na uspokojenie) kubeł zimnej wody. Co w tej sprawie miał do powiedzenia św. Tomasz z Akwinu? Otóż twierdził, że "człowiek, który dopuszcza się ciężkich wykroczeń, pozbawia się swojej godności i jest gorszy od bestii. Takiego człowieka można pozbawić życia". Mam nadzieję, że nie w głowie Ci podważanie świętości świętego Tomasza?

Poczytaj też co o tym sądzą w tej sprawie mądrzejsi:

np tu: http://www.legitymizm.org/ewangelia-galernikow

i tu: http://www.kosciol.pl/article.php/20040619140918516

Platformersi i ich lemingi chętnie podpierają się Dekalogiem i Pismem Świętym a nawet Papieżem gdy chodzi o życie mordercy. Zapominają o tym gdy rozmowa dotyczy aborcji i eutanazji.

Jeżeli bandyta nie respektuje przykazania....nie zabijaj...
to tym samym zwalnia innych od stosowania tego przykazania względem niego.

Najbardziej lakoniczny i jednocześnie najbardziej doskonały spośród wszystkich kodeksów, jakie stworzyła nasza cywilizacja.
"Nie zabijaj" - tylko tyle i aż tyle. Z czym tu polemizować? Jeżeli zaczniemy to interpretować, np. "nie zabijaj, ale jeżeli ktoś jest wystarczająco nikczemny, to możesz zabić, skoro uznasz to za stosowne", to niebezpiecznie zbliżymy się do orwellowskich zwierząt, które wszystkie są równe, ale niektóre są równiejsze.
Nie sądzę też, by wytykanie palcem działań Kościoła w ciągu wieków jego historii miało sens. To nie Kościół przecież jest autorem dekalogu. Kościół to ludzie, a ludzie popełniają błędy.
Co do Tomasza z Akwinu - był wielkim mędrcem, ale także dzieckiem swoich czasów. Mógł i miał prawo popełniać błędy. Zarzucenie mu błędu nie jest zakwestionowaniem jego świętości. Świętość nie jest nieomylna. Żywoty świętych są pełne opisów ludzi błądzących, grzesznych, nawet zbrodniarzy, którzy wrócili na drogę prawości. Dogmat nieomylności papieży też jest dosyć świeżej daty; przedtem nader często się mylili, jak to ludzie.
Odwoływanie się do tekstu Starego Testamentu, w którym opisane są zdarzenia sprzeczne z dekalogiem, jest błędem w logicznym myśleniu - to są opisy zdarzeń, a nie enumeracja praw. Równie dobrze można powiedzieć "kodeks karny zabrania stosowania przemocy w rodzinie, ale Kowalski ciągle bije żonę i dzieci". Czy to powoduje, że kodeks karny traci moc?

Jeżeli tak bardzo pragniecie przywrócenia kary śmierci, drodzy bliźni, to proponuję, by każdy z Was miał prawo sam ją wykonać na dowolnie wybranym skazańcu. Stań przed tym człowiekiem, popatrz mu w oczy i pociągnij za dźwignię szubienicy czy strzel mu w tył głowy, a potem przyłóż palce do tętnicy szyjnej lub podrażnij palcami rzęsy by sprawdzić, czy dobrze zrobiłeś swoją robotę. Za podpisem złożonym pod ustawą kryją się konkretne czyny - skoro przyzwalamy na coś, miejmy odwagę dać osobisty przykład i pierwsi zastosujmy się do własnego nakazu.

Iranda

Tymczasem, gdyby nasi Umiłowani Przywódcy, nie to, żeby mieli trochę więcej oleju w głowie, ale również - a może przede wszystkim - by kierowali się nie tylko snobizmem czy partyjniackim zacietrzewieniem, a chociaż trochę - interesem państwa, obywateli, oraz wymiaru sprawiedliwości, to powinni rozpocząć dyskusję na ten temat od odpowiedzi na pytanie, czy kara śmierci jest sprawiedliwa, czy nie. Bo jeśli nie jest, to oczywiście należy ją wykreślić z arsenału kar kodeksowych raz na zawsze, ponieważ przy pomocy niesprawiedliwej kary nie da się wymierzyć żadnej sprawiedliwości. Jeżeli jednak jest sprawiedliwa - to dlaczego państwo miałoby pozbawiać się tak ważnego narzędzia wymierzania sprawiedliwości?

Żeby zatem odpowiedzieć na to pytanie, warto przypomnieć definicję sprawiedliwości Ulpiana Domicjusza, według którego iustitia est firma et perpetua voluntas suum cuique tribuendi - co się wykłada, że sprawiedliwość jest to niezłomna i stała wola oddawania każdemu tego, co mu się należy. Cóż zatem „należy się” mordercy? Jest on winien odebrania życia, zatem w imię sprawiedliwości winien zaoferować życie własne. I w zasadzie na tym stanowisku prawo stoi, dopuszczając możliwość obrony koniecznej. Jeśli morderca próbuje pozbawić życia swoją ofiarę, ta ma prawo podjąć walkę i nawet pozbawić napastnika życia. Mówiąc inaczej, na etapie usiłowania, życie napastnika jest legalnie zagrożone. I jeśli w kodeksie nie ma kary śmierci, to w sytuacji, gdy morderca przekroczy etap usiłowania i morderstwa dokona, to jego sytuacja prawna będzie korzystniejsza, niż na etapie usiłowania, bo jego życiu już nic odtąd zagrażać nie będzie, nawet jeśli zostanie schwytany.

Nie jest dobrze, jeśli prawo nagradza mordercę za to, że pozostał głuchy na błagania ofiary o litość, albo za to, że przełamał jej opór i jednak ją życia pozbawił. I przywrócenie kary śmierci usunęłoby tę niebezpieczną sprzeczność, powstałą, jak sądzę, z przyjętego pod wpływem marksistów błędnego przekonania, że prawo karne działa w imieniu „społeczeństwa”. Tymczasem ono wcale nie działa, to znaczy - nie powinno działać w imieniu żadnego „społeczeństwa”, które nie jest niczym innym, jak hipostazą - tylko w imieniu ofiary. Istnienie kary śmierci w arsenale kar kodeksowych sprawia, że mimo przekroczenia przez sprawcę etapu usiłowania i dokonania morderstwa, legalne zagrożenie jego życia nie ustaje - tak jakby ofiara nadal żyła i nadal się broniła. Ale tłumaczenie tego wszystkiego naszym Umiłowanym Przywódcom wydaje się daremne - jeśli nawet to zrozumieją, to przecież nie odważą się na ten krok zarówno ze snobizmu, jak również - a może przede wszystkim, z tego powodu, że w coraz większym stopniu czują się - i chyba niestety są - reprezentantami środowiska kryminalistów, które ze zrozumiałych względów przywróceniem kary śmierci nie jest zainteresowane."
Zacytowany wyżej tekst ze strony autorskiej Stanisława Michalkiewicza, wydaje mi się istotny w dyskusji, W wymienionym tekście, cytowanym tu urywkowo , jest również omówienie Kościół a kara śmierci.