narodziny

Cud naszego życia - świadectwo

Agnieszka

Mam na imię Agnieszka i pochodzę z rodziny katolickiej, w której zostałam wychowana "po Bożemu ". Wszystko było bardzo dobrze, moje relacje z rodzicami świetnie się układały i w zasadzie wydawało się, że nie może być lepiej. Byłam bardzo szczęśliwa. Ale przyszedł czas, kiedy poważnie się rozchorowałam. Choroba miała bardzo ostry przebieg. Polegała ona na tym, że miałam problemy z krzepliwością krwi. W jednej chwili cała moja radość zniknęła. Zaczęłam mieć pretensje do Pana Boga, dlaczego to spotkało mnie, a nie kogoś innego. Zaczęłam się użalać nad sobą i właściwie byłam wściekła na to, że to akurat mnie się przytrafiło. Ciągłe pobyty w szpitalu i leczenie hormonalne sprawiały, że ciągle miałam wiele problemów i trudności, a zwłaszcza kompleksów na własnym tle. Ale to nie wszystko. Przyszedł moment, kiedy miałam wylew krwi do mózgu i zostałam sparaliżowana. To była tragedia. Kiedy znalazłam się w szpitalu, lekarze powiedzieli rodzicom, że zrobili wszystko, co było w ich mocy. Teraz zostało tylko modlić się o to, bym przeżyła kolejną noc. Gdy leżałam w łóżku - powiem szczerze - miałam pokój w sercu... Sparaliżowana, z niedowładem prawej ręki i nogi, nie mogłam mówić, ale w moim sercu było obecne wołanie: "Pomóż mi Boże!" I stał się wielki cud, bo przeżyłam noc, a przez kolejne dni zaczęłam wracać do zdrowia i bardzo się z tego cieszyłam. W dalszym ciągu jednak nie potrafiłam do końca zaufać Bogu. Po paraliżu i po leczeniu hormonalnym bardzo przytyłam, wpadłam więc w wielkie kompleksy. Wymyśliłam sobie, że wezmę życie w swoje ręce i zacznę się odchudzać. Zaangażowałam się w to do tego stopnia, że w ciągu dwóch miesięcy schudłam ponad 25 kilogramów, ale to było dla mnie za mało. Wyglądałam wprawdzie lepiej, ale to było dla mnie za mało. Prawdopodobnie zagłodziłabym się na śmierć, gdyby nie pewien moment w moim życiu. Moja relacja z rodzicami i bliskimi wyglądała wtedy strasznie. Byłam osobą bardzo nerwową, rozdrażnioną, nie chciałam nic jeść. Przyszedł jednak taki moment, kiedy podczas modlitwy w kościele powiedziałam: "Jezu ratuj mnie, bo nie poradzę sobie, nie potrafię". Nawet nie wiem, kiedy przestało mi przeszkadzać to, że przytyłam. Zaczęłam normalnie jeść, normalnie się zachowywać. W tej jednej chwili Bóg uzdrowił moje serce, pozwolił mi zaakceptować siebie taką, jaką jestem, z wszystkimi wadami i zaletami. Najpiękniejsze było to, że po 13 latach choroby, z którą nie mogli sobie poradzić lekarze, Jezus uzdrowił moje ciało. Teraz jestem naprawdę zdrową osobą. Z łaski Bożej skończyłam studia, mam pracę, odnalazłam się we wspólnocie, w której służę. Tam spotkałam wspaniałego człowieka, Jacka, który stoi obok mnie i jest moim mężem. I dziękuję Panu Bogu za to wszystko.

http://www.katolik.pl/cud-naszego-zycia---swiadectwo,927,416,cz.html