Ósmy dzień tworzenia świata

Jako, że płonie jeszcze czwarta świeca adwentowa, to może warto spytać siebie o siebie właśnie?

o wpisu skłoniła mnie obserwacja siebie, ludzi i Boga we wzajemnej relacji, na podstawie której stwierdziłem, że jest jedna rzecz, której Pan Bóg nie potrafił stworzyć w zaplanowanym przez Siebie, sześciodniowym cyklu tworzenia Świata. Mniej zorientowanym podpowiem, że w siódmym dniu Bóg odpoczywał. :)

Bynajmniej nie mam zamiaru tutaj wszczynać polemiki nad paradoksem omnipotencji tak chętnie poddawanym dyskusji przez wszelkiej maści antyklerykałów w naszym kraju, dumnie mieniących się "ateistami". To jest dopiero paradoks, ale nie o tym miałem pisać.

Gdy się rozejrzymy dookoła siebie i kiedy spojrzymy na naszą piękną okolicę, na góry z wartkimi potokami pełnymi pstrągów, na wspaniałe jeziora zatopione wśród kniei, na rzeki kreślące meandry o kształtach myśli, na potęgę, gniew i ciszę oceanów szepczących nieraz cicho, po to by innym razem zabrać tysiące istnień ludzkich, patrząc na mnogość wszelkich stworzeń zamieszkujących wszystkie znane nam środowiska, na masę roślin z niezliczonymi ich gatunkami, patrząc na gwiazdy okiem uzbrojonym w teleskop, zdając sobie sprawę z faktu, iż dysponujemy wspaniałymi zmysłami, dającymi nam możliwość podziwiania tych wszelkich dóbr, to w pewnym momencie stwierdzimy, że Bóg Ojciec podczas tych sześciu dni stworzył wszystko. W takim przekonaniu moglibyśmy może i trwać, jednak rzeczywistość jest mniej łaskawa niż teoria i w momencie kiedy przyjrzymy się samemu sobie, nawet gołym okiem, bez teleskopu, to nagle stwierdzimy, że coś jest nie tak.

Nikt nie wie ile trwał jeden boży dzień tworzenia, ale gdy zważymy, iż pięć dni tworzenia poprzedzające stworzenie człowieka, Bóg wykorzystał na to, ażeby dać nam tak wiele, to fakt, że Bóg jest miłością jawi się aksjomatem. Wiemy, że Bóg uczynił nas na Swoje podobieństwo. Tak więc jeżeli Bóg jest miłością, to taką samą powinien być człowiek, a czy jest?

Stawiam teorię, że Pan Bóg w całej swojej niewyobrażalnej i niezrozumiałej dla nas potędze, nie potrafi stworzyć jednej tylko rzeczy, a jest nią MIŁOŚĆ. Dowodem na moją tezę niech będzie postać Szatana, ale równie obrazowym przykładem jest sam człowiek. Ile czasu potrafiliśmy cieszyć się Rajem, posiadając życie wieczne bez trosk, bez chorób i u boku Kogoś, Kto nas kochał, no ile? Nie wiedzieliśmy wówczas nawet, że jesteśmy nadzy. Za namową Szatana boży zakaz został złamany. Czy były inne zakazy w Raju? Po co, ten jeden w zupełności wystarczył, ażebyśmy w zamian za miłość Ojca rzucili w Niego samego grzechem i zdradą w momencie kiedy zawarliśmy pakt ze złem.

Cała ta sytuacja świadczy o tym, że Bóg dając nam wszystko, miłości jednak nam nie dał. Na wzór samego Ojca jesteśmy zdolni do miłości, ale nie wiedzieć czemu, tych, którzy wiedzą co to jest miłość, jest na całym świecie niewielu, albo inaczej, tych co potrafią kochać jest niestety tak mało.

Ktoś powie, że miłość istnieje w samym Bogu i że bezzasadnym byłoby ją tworzyć i taki ktoś zapewne będzie miał rację, ale w takim razie pozostaje jakby niemoc Boga w zainstalowaniu owej miłości w nas samych.

Dobry Bóg wyposażył nas w np. we wspaniałe zmysły i jeżeli przyjąć, iż miłość jest w nas zakodowana i zainstalowana w momencie poczęcia, to nie możemy zaliczyć jej do zmysłów, bowiem owymi zmysłami posługujemy się do końca swojego życia, a miłość, którą posiadamy niejako w sobie na starcie, zostaje brutalnie z nas wyeliminowana i to nie przez czynniki zewnętrzne, ale przez nas samych.

Spójrzmy na dzisiejszy świat ze wszystkimi jego problemami. Oceńmy tych, którzy światem zawiadują, nie wyłączając z tego grona swołoczy rządzącej Polską. Czym są wojny, które dewastują całe państwa, prowadzone pod przykrywką wprowadzania "demokracji" wśród ludzi, którzy przez całe wieki żyli bez niej i zupełnie im to nie przeszkadzało w egzystencji? Co wspólnego z miłością mają wydarzenia w Afganistanie, czy tez niedawno w Libii? 

Takie działania jedynie potęgują nienawiść, a my sami w tym uczestniczymy i tragicznym przykładem na to niech będzie śmierć pięciu polskich żołnierzy właśnie w Afganistanie w ostatnim triduum. Takich przykładów można by było mnożyć wiele.

Popatrzmy też na siebie. Dzisiaj człowiek potrafi wylewać łzy podczas oglądania  wzruszającego filmu, bądź też czytając poruszająca książkę o miłości. Podczas gdy łzy wzruszenia spłynęły nam po twarzy w kinie, teatrze, czy też czytając rzeczoną książkę, to na co dzień sami nie potrafimy wytworzyć sytuacji, która nas tak głęboko poruszyła. Mało kiedy jesteśmy w stanie być przykładem dla innych i kogo swoją miłością potrafimy wzruszyć?

Skąd powinniśmy czerpać wzorce miłości, aby nasze życie podobało się Bogu?

Owszem, kochamy swoich bliskich. Kochamy rodziców, kochamy żonę, czy męża, kochamy dzieci, ale czy kochamy sąsiada?

Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali,tak jak Ja was umiłowałem, żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie.Po tym wszyscy poznają, żeście moimi uczniami, jesli będziecie sie wzajemnie miłowali.J 13:34-35

Ilu z nas kocha?

Czy Panu Bogu zabrakło ósmego dnia, aby skutecznie obdarzyć nas miłością? Czy Pan Bóg ustanawiając zakazany owoc w Raju, wiedział, że zgrzeszymy?

Bóg doskonale zdawał sobie sprawę, że wśród aniołów, najpiękniejszy z nich zbuntował się i wystąpił przeciwko Niemu. Posiadając takie doświadczenie, tworzy człowieka. Czy tworząc nas wierzył w to, że będziemy lepsi od aniołów? Czy wierzył, że nasza miłość do Niego będzie na tyle duża, że nie wejdziemy w pakt z Szatanem?

Osobiście myślę, ze nam ufał, ale okazało się, że nad miłością nawet On sam nie ma kontroli.

Jeżeli nam ufał, to jak bardzo musiał się zawieść?

Może Temu, którego narodziny niebawem będziemy obchodzić, uda się nam pomóc i przestaniemy zabijać miłość w nas samych?

Na koniec trochę optymizmu :)

data przebita na 23XII, Hun